De avond begint goed met Shiverburn. Samen met Mental Circus had dit collectief de meeste stemmen vergaard bij een poll en mocht daardoor als voorprogramma opdraven. Deze vijfkoppige formatie werd een paar jaar geleden opgericht en vorig jaar verscheen de goed ontvangen ep One Step Closer. Van het titelnummer brachten de Limburgers een videoclip uit en ook vanavond staat deze catchy track, die doet denken aan Paramore, op de setlist. Live klinkt dit nummer nog een stuk krachtiger dan op de studiorelease en dat geldt ook voor de andere tracks. Zo is Explanation een overtuigende opener en Burned Alive een goede afsluiter. Laatstgenoemde zal verschijnen op het debuutalbum Road To Somewhere. Naast eigen nummers komen er nog een drumsolo en twee covers langs, waarvan Katy Perry’s Dark Horse het meest overtuigt. De rockers uit het zuiden maken een zeer enthousiaste en energieke indruk, met als blikvanger Sanne Heuyerjans. Ze heeft een keelontsteking, maar dat zou je niet zeggen. Sanne klinkt iets hees, maar wel zuiver en ze zingt met power. De frontvrouw wordt middels backing vocals prima ondersteund door de leadgitarist. Al staat de bas wat hard in de mix, de Amerikaanse rock klinkt lekker rauw en krachtig. Een zeer aangenaam begin van deze speciale avond dankzij een prima performance van Shiverburn.

Daarna is het de beurt aan Mental Circus. Het begint helaas met een valse start doordat de intro vastloopt. Het is sowieso een optreden met ups en downs, waarbij er van alles gebeurt. Zo is het de laatste show van bassist Dirk Vollon met de Belgische gothic metalband. Verder is de kledij van Sanne Marico versiert met afzetlint. Dat leidt aanvankelijk wat af, maar vocaal weet ze wel een goede indruk achter te laten, al zitten er wat schoonheidsfoutjes tussen. Ook het niveau van de muziek schommelt wat. Er zijn sterke momenten, maar compositioneel moet er nog wel wat bijgeschaafd worden. Er zijn tracks die lekker in het gehoor liggen, maar er zijn ook complexe momenten als in het openingsnummer. Wat opvalt, is dat er veel gitaarsolo’s zijn en dat de achtergrondzang van de gitarist varieert van cleane zang en Linkin Park-screams tot grunts. De muziek heeft wat van Evanescence en soms wat van Within Temptation (No Way Out). Dat nummer behoort trouwens samen met Secrets, Merciless en Take Me Away tot de hoogtepunten. Voor een cover van Bring Me To Life worden er twee mensen het podium opgeroepen, maar dat is geen groot succes. De jonge dame zingt echt vals. Gaandeweg deze Evanescence-hit gaat het wat beter. Mental Circus eindigt de wisselvallige set wel weer sterk, maar laat het publiek (waaronder fans die de nummers meezingen) wel met wat gemengde reacties achter.

Onder de fraaie tonen van O Fortuna – Carmina Burana van Carl Orff betreden de bandleden van Seventh Sin een voor een het podium. Voor het laatst, maar het is geen treurig afscheid. Integendeel, het plezier straalt er tijdens de eerste tonen al vanaf. Er zijn onderlinge dolletjes, er is veelvuldig contact met vrienden, familie en fans (zelfs vanuit Engeland) en we zien lachende gezichten op de planken. Het is niet alleen vanwege deze redenen een bijzonder afscheid, maar er gebeurt van alles op en rond het podium. Direct bij opener Blazing Flame is er een mooie lichtshow en vuurwerk, zijn er rookmachines die zo hard de zaal inblazen, dat je er bang van wordt en elke keer is het best schrikken als dat ding zijn werk doet. Oud-leden Bart Joosten en Wiro Geerlings worden met luid gejuich onthaald (het lijkt wel alsof ze een eigen fanclub hebben) en spelen vervolgens prima mee. Halverwege de show is er een loterij met leuke Seventh Sin-prijzen.

Voor die tijd hebben we al Silent Tears als eerste hoogtepunt horen langskomen. Ook een oudje als Mourned Child, die de gitarist zelden heeft gespeeld, klinkt goed. Het zorgt voor een geïmproviseerd einde en de nodige hilariteit. Dat niet alles goed gaat, is niet erg. Hierdoor ontstaat immers een vermakelijke show, al is het wel jammer dat een van de mooiste nummers van de Limburgers, de ballad Just An Ordinary Day niet goed uit de verf komt. Zangeres Monique Op Heij vergeet een deel van de tekst. Ze baalt er zelf enorm van, maar het zij haar vergeven. Op dit moment na is de prachtig gestylde frontvrouw namelijk het zonnetje op het podium. Samen met de anderen maakt ze er een mooie show van. Ze is iedereen dankbaar voor zijn of haar komst, zingt zuiver, vertelt mooie anekdotes tussen de songs door en heeft veel plezier op het podium. Nog een keer geniet ze van de aandacht en van het ten gehore brengen van songs van met name de full-length When Reality Ends.

Tegen het einde van de set is er nog een verrassing. Tasmara, die de merchandising een tijd lang heeft gedaan, komt het podium op om samen met Monique de Nightwish-cover Ghost Love Score ten gehore te brengen en ze doet dat uitstekend. Het is een van de hoogtepunten, samen met het afsluitende The Screams. Daarna lijkt de show ten einde gekomen, maar het bekendste nummer mist nog.

Een toegift met vuurwerk volgt dan ook middels Wings Of Despair. Het aanhoudende gejuich en applaus na afloop is een mooi gebaar van waardering voor een vermakelijke afscheidsshow en een periode van twaalf jaar waarin Seventh Sin geen hoogvlieger was, maar zowel in eigen land als in Engeland (waar de eerste tour met Kamelot plaatsvond) een trouwe fanschare opbouwde middels goede optredens. Seventh Sin laat als erfenis twee ep's (Avenging Angel (2005) en Darkest Of All Dreams (2006)) en de full-length When Reality Ends (2014) na. Momenteel is onbekend wat de leden precies gaan doen, maar bij dezen namens de liefhebbers een waarderend dankwoord voor de mooie bijdrage aan de internationale scene.

Tracklist Seventh Sin:
1. Blazing Flame
2. The Choice
3. Silent Tears
4. Bitter Taste Of Victory
5. Innocent Child
6. Mourned Child
7. The Well
8. My Honour
9. Hysteria
10. Alone Again
11. Just Another Ordinary Day
12. Ghost Love Score (Nightwish-cover)
13. The Screams

Toegift:
14. Wings Of Despair

Met dank aan Sharik Derksen (www.mcsharq.nl) voor de foto's.