Na enige jaren indoors in Deinze verhuisde het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival, in de volksmond ook wel Alcatraz genoemd, twee jaar geleden naar Kortrijk. Er moest echter na twee edities alweer een nieuwe locatie gevonden worden. Gelukkig is de burgemeester van die Belgische stad zelf ook een metalfan en wilde graag dat het festival in zijn stad bleef. Op sportpark De Lange Munte werd een nieuw onderkomen gevonden, waar op 8 en 9 augustus 2015 het festival doorgang kon vinden. Opvallend genoeg ontbreken de echt kleine namen in de line-up. Nightwish, Sabaton, W.A.S.P, Venom, Behemoth, Annihilator en nog diverse andere internationale acts zorgden voor twee prachtige metaldagen in Kortrijk.

Let op, het verslag bestaat uit twee pagina's. Onderaan vind je de linkjes naar elke afzonderlijke dag.

Zaterdag:

Wegens drukte begint het festival voor ons pas echt met Death Angel, want van Armored Saint horen we alleen de laatste noten. De mannen van Death Angel zijn deze zomer echter moeilijk te ontlopen, want ze staan op elk festival. Het is ze gegund, want de band is als altijd in topvorm, waarbij natuurlijk nummers als Seemingly Endless Time en Mistress Of Pain niet ontbreken op de setlist, evenals het titelnummer van het laatste album The Dream Calls For Blood. Aangezien Death Angel elke paar jaar terugkeert op Alcatraz, verwachten we in 2017 weer een feestje van deze thrashers op Alcatraz.

Moonspell in de volle zon om half drie 's middags op een groot openluchtpodium, dat is verre van ideaal. Deze Portugese band moet je in een donkere zaal zien, want daar komt de muziek het beste tot zijn recht. Toch proberen Fernando Ribeiro en zijn mannen er van te maken wat ze kunnen en doen dat goed. De nadruk ligt vandaag vanzelfsprekend op het eerder dit jaar uitgekomen album Extinct, waarvan we zo'n vier nummers voorgeschoteld krijgen. Deze worden afgewisseld met oude krakers als Opium en Alma Mater, of het uitstekende titelnummer van het recentere Night Eternal. Volgend jaar wil de band iets speciaals doen rondom het twintig jarig jubileum van Irreligious, dus dan is het zeker tijd om Moonspell weer in een donkere zaal te zien.

Sinds de komst van Todd LaTorre is Queensrÿche weer een graag geziene gast op metalfestivals. Niet langer hoeven we de ongeïnteresseerde houding van de vorige zanger te aanschouwen, maar zien we een compleet gerevitaliseerde band op het podium staan. De setlist bestaat voor negentig procent uit klassiekers, waarbij natuurlijk veel nummers van Operation: Mindcrime voorbij komen. LaTorre is gelukkig een meer dan waardige vervanger voor Tate en brengt de nummers vol overgave, waardoor we ook bij ouwe rotten Michael Wilton (gitaar) en Eddie Jackson (bas) weer veel spelvreugde kunnen ontdekken. Dit najaar komt er een nieuwe cd aan, waar we vandaag in de vorm van Arrow Of Time alvast een voorproefje van krijgen. Het is zeker niet slecht, maar toch willen de oude metalfans vandaag klassiekers horen. Met ondermeer Eyes Of A Stranger en Take Hold Of The Flame komen die daarna zeker nog aan hun trekken.

Klassiekers horen we ook bij Michael Schenker. Sinds enige tijd toert hij met zijn Temple Of Rock, waarbij hij hulp krijgt van gitarist Wayne Findlay, zanger Doogie White (ex-Rainbow), bassist Francis Buchholz (ex-Scorpions) en drummer Herman Rarebell (ook ex-Scorpions). Niet de minste namen dus. De band trapt af met het bekendste nummer dat Schenker ooit schreef, namelijk Doctor Doctor (UFO). Later komen nog twee nummers van UFO voorbij, tot groot genoegen van het publiek. Goed om te zien is dat de band niet alleen om Schenker draait. Zo is de gitarist niet te beroerd om het bekende Rock You Like A Hurricane te spelen, terwijl hij niet eens meer in Scorpions zat toen die band dat nummer opnam. Naast de bekende covers van voormalige broodheren speelt Schenker met zijn Temple Of Rock ook nog wat eigen werk, wat toch wat minder hard wordt meegezongen. Desalniettemin geniet het publiek ook daar nog best aardig van.

Overkill combineert oud en nieuw op uitstekende wijze. Afgetrapt wordt er met het openingsnummer Armorist van het vorig jaar verschenen White Devil Armory, om daarna naadloos over te gaan in Hammerhead van het dertig jaar oude debuutalbum. Er zijn weinig bands die dat goed kunnen, maar Overkill is er een van. Zanger Bobby "Blitz" Ellsworth klinkt nog net zo venijnig als dertig jaar terug en heeft ook nog net zoveel plezier als toen. De setlist bestaat uit een mengelmoes van oude en nieuwe nummers, welke er allen ingaan als gesneden koek. Opvallend is wel dat de jaren 90 en 00 worden overgeslagen. We krijgen voornamelijk nummers van de eerste en de laatste paar albums. Ach ja, zolang er maar afgesloten wordt met het lijflied Fuck You is er niets aan de hand.

W.A.S.P. staat twee jaar op rij op Alcatraz. Dat is op zich niet zo heel erg, ware het niet dat Blackie Lawless en z'n mannen wel enkele andere nummers mogen spelen. De setlist is echter nagenoeg hetzelfde, behalve dat Sleeping In The Fire ontbreekt en de Crimson Idol-medley is ingekort tot alleen Chainsaw Charlie. Ondanks dat krijgen we nog wel alle hits (afgezien van Animal, welke de band al jaren niet meer speelt). L.O.V.E Machine, Wild Child, I Wanna Be Somebody en natuurlijk Blind In Texas worden dus wel uit volle borst meegebruld. Liefst wel met de ogen dicht, want dan zie je Blackie niet. Niemand heeft hem namelijk verteld dat zo'n dichtgeknoopt t-shirt en spandex echt niet meer kunnen met zijn figuur...

De jongste band van vandaag is ook een van de hoogste in de line-up: Trivium. Deze band voerde ooit een nieuwe lichting bands aan op het befaamde Roadrunner platenlabel. Tegenwoordig is het een van de laatst overgebleven acts op datzelfde label, maar afgaande op openingstrack (en titelnummer van de aankomende cd) Silence In The Snow heeft de band heel wat water bij de wijn moeten doen. Nooit eerder heeft Trivium zulke middelmatige, doorsnee nummers gemaakt. Gelukkig bevat de setlist maar twee nieuwe nummers en worden verder ook ouwe krakers als Pulling Harder On The Strings Of The Martyr, Becoming The Dragon en Anthem (We Are The Fire gespeeld. Volgende!

Twee jaar geleden vond op Alcatraz het eerste optreden in de Benelux plaats van Nightwish met Nederlands boegbeeld Floor Jansen. Twee jaar later zijn we op Alcatraz getuige van het tweede optreden in deze formatie in de Benelux, want de van oorsprong Finse band heeft in de tussentijd een nieuw album opgenomen en had daardoor wat minder tijd om te toeren. Het optreden staat dan ook in het teken van Endless Forms Most Beautiful, het eerste album met Jansen als frontvrouw. Er wordt afgetrapt met het heerlijke Shudder Before The Beautiful, dat ook het album opent. Ruim de helft van het nieuwe album komt op deze avond voorbij, waarbij ook The Greatest Show On Earth niet vergeten wordt. Op cd duurt het nummer 24 minuten en is opgedeeld in vijf stukken, maar vanavond worden niet alle delen gespeeld. Toch vormt het nummer het hoogtepunt van de show.

Ook oude nummers worden niet vergeten, al kan er gezeurd worden dat het debuutalbum en Century Child wel weer afwezig zijn. Wel krijgen we voor de verandering eens twee nummers van Oceanborn, te weten Stargazers en Sleeping Sun, waarmee Jansen wederom bewijst dat ze zowel het oude als het nieuwe werk van Nightwish uitstekend aankan. Ondertussen vliegen de vlammen tijdens de show je om je oren. De band pakt qua show groots uit, met een decor dat afgestemd is op het laatste album en heel veel vuurwerk. Dat laatste wisten we overigens al van de vorige keer dat de band op Alcatraz stond, maar nu wordt dat nog eens dunnetjes overgedaan. Tijdens Last Ride Of The Day lijken alle remmen los te gaan, zowel muzikaal als visueel, en sluit Nightwish triomfantelijk de eerste dag van het festival af.

Meer foto's van Alcatraz vind je op onze Facebook pagina.

Pagina 1: zaterdag 8 augustus
Pagina 2: zondag 9 augustus