Loudness was weer eens in ons land. Na een afwezigheid van zon vijf jaar deden de Japanners Nederland weer aan. Als onderdeel van een korte europese tour (zes gigs) gingen de heren slechts voor n optreden in de Lage Landen, wat betreurenswaardig is voor hun trouwe fans. Het viertal kwam niet voor niets want in het kader van hun laatste plaat The Sun will Rise Again (2014) moest het een en ander gepromoot worden. Vreemd dat de distributie in deze contreien nog altijd minimaal is na al die jaren. Het zilveren schijfje is moeilijk verkrijgbaar of de verstokte fan moet zich aan een dure import wagen. Maar op een zwoele zondagavond streken de Japanners neer in Bergen Op Zoom.
De aftrap in Gebouw-T was voor het Luxemburgse gezelschap My Own Ghost. Een melodieuze formatie die een mix maakt van melodieuze rock, AOR en een vleugje gothic la Delain. Zo verkeerd was het allemaal niet wat de vijf heren (inclusief toetsenist) en een zangeres ons voorschotelden. Veelal materiaal van hun debuutplaat Love Kills, die vorig jaar op de markt kwam. Goede stevige songs met doordachte hooklines, meerstemmige zang via tape afgewisseld met de nodige ballade en een prima overtuigende podiumpresentatie. In het klein half uurtje wat zij tot de beschikking kregen lieten ze zien dat ze over het nodige talent beschikken en ben erg benieuwd naar de opvolger.
Na een aantal minuten onderbreking was het de beurt aan Double Crush Syndrome, een powertrio uit Duitsland (dat laatst support van Saxon was) met aan het roer zanger/gitarist Andy Brings (ex-Powergod, ex-Sodom). Dit drietal spoot uit de startblokken met simpele tempo sleaze/rock n roll om het publiek te vermaken. Cant You Be Like Everyone Else , We Die For Rock n Roll, Fuck You Is My Answer en Yeah! Pain!, gingen erin als de spreekwoordelijke koek. Het was duidelijk dat op de voorste rijen een aantal fans van het eerste uur (teksten werden foutloos meegezongen) kompleet uit hun dak gingen in ieder geval.
Loudness dan. De set startte met de ijzersterke riff van Crazy Nights, dat de sfeer er al vroeg in bracht. Gevolgd door het beukende Like Hell. Zanger Minoru Niihara is technisch niet de beste vocalist maar zijn geluid is zeer herkenbaar. De Engelse uitspraak zal echter altijd een drempel blijven. Heavy Chains zou zo op een willekeurig Manowar-album kunnen en die indruk is niet veranderd. Masayoshi baste alles piekfijn bij elkaar maar gitaarbeest Akira (eigenlijk de Eddie van Halen van het Oosten) liet nog eens zijn kunstjes zien en die zijn niet gering. Tijdens zijn solospot gingen alle remmen los en bewees hij nog maar eens tot de hoogste top van de metalgitaristen berg op deze aardbol te behoren.
In The Mirror stond ook op de setlist en is n van de betere songs. Gelukkig werd de eerste elpee niet vergeten. De sterk door Rush benvloedde song Street Woman werd mede vertolkt in een lekkere versie. Bij de ballade So Lonely gingen mijn gedachten meteen uit naar Ares Lament (van Disillusion) die het zelfde thema heeft. Tijd voor het publiek om interactief mee te doen. In de toegift zit het allesvernietigende S.D.I., waarop ik me al jarenlang hardop afvraag waar deze titel voor staat. Dat de mannen oud worden is visueel zichtbaar. Niihara beweegt niet zo soepel meer als voorheen en de zonnebril die bij tijdens het concert op heeft gaat zelden af. Takasaki blijft een uitstekende snanerplukker maar komt zelden van zijn plek af. Evenals Yamashita, maar die is in zijn spel wel dynamisch. Vervolgens drummer Masayuki Suzuki. Deze heeft de oneerbare taak om Munetaka Higuchi (R.I.P.) te vervangen maar doet dat met verve. Al met al een gedegen concert van n van de beste metal producten wat Japan ooit voortgebracht heeft.
Tracklist:
1. Crazy Nights
2. Like Hell
3. Heavy Chains
4. The Stronger
5. The Sun Will Rise Again
6. Street Woman
7. Black Star Oblivion
8. We Could Be Together
9. Let It Go
10. Never Change Your Mind
11. Clock Work Toy
12. In The Mirror
13. Exploder-Dream Fantasy
14. Esper
15. S.D.I.
16. Crazy Doctor
Met dank aan Gerard van www.g-visions.nl voor de foto's.
