Na ruim zeventien jaar keert een Dynamo-festival terug naar de kunstijsbaan van Eindhoven. De eerste editie van Dynamo Metal Fest is voor aanvang dan ook al uitverkocht, waardoor de verwachtingen hooggespannen zijn. De line-up is een mengeling van oud en nieuw. Zo zijn er de oude rotten Biohazard en Death Angel, die in de gloriedagen van Dynamo Open Air op dat festival zien waren. Nieuwer talent is er in de vorm van bijvoorbeeld Alestorm, Body Farm en het piepjonge Facelifter. Headliner Arch Enemy was in 1999 nog een band in opkomst, maar stond toen al eens op Dynamo Open Air. Orange Goblin is de enige band die al eens eerder op deze locatie speelde, toen Dynamo Open Air in 1998 hier gehouden werd. Gek genoeg heeft Nuclear Assault in de dertigjarige loopbaan nooit op een Dynamo-festival gestaan. Deze acht bands vormen de line-up van de aftrap van het nieuwe Dynamo Metal Fest.

Als winnaar van de Dynamo Metalfest Bandbattle betreedt Facelifter als eerste band het podium. Begin vorig jaar sloegen vijf studenten van de Metal Factory (o.a. opgezet door Dynamo) de handen ineen met het doel de metalscene een facelift te geven en deze te domineren. De lat ligt vandaag dus hoog bij de presentatie van de ep Bethlem. De openingsact voldoet echter niet geheel aan die hoge verwachtingen. Dat heeft met name te maken met het matige geluid. Het is een brei, waarin de melodielijnen in de extreme metal nauwelijks te horen is. Slechts tijdens Illustration Of Madness valt fraai leadwerk te ontdekken. Het studiomateriaal biedt echter meer. Desondanks komen met name de groovende stukken en breakdowns goed door en zorgen ervoor dat het publiek vooraan al vroeg in de middag meeknikt en aan het headbangen slaat. Aan het einde van de set vormt zich zelfs een circlepit. De geschminkte heren zijn blij verrast en maken een gemotiveerde indruk. Het speelplezier straalt er vanaf (vooral frontman Mike van den Heuvel is overal te bekennen, crowdsurfend of staand op de boxen) al leiden zijn gedragingen soms ook af van de muziek. Liever hoor ik zijn imponerende grunts, die hem niet voor niets de titel bij het Nederlands Kampioenschap Grunten opleverde. Die imponeren, maar verder blijft er te weinig hangen. Met een definieerbaar geluid had Facelifter beslist een betere indruk gemaakt. (Jeffrey)

Nadat ik de gehele pauze tussen de eerste twee bands heb doorgebracht in de rij voor de muntjes, ben ik weer in de buurt van het podium om de enthousiaste en hilarische aankondiging door Rompeprop mee te krijgen, waarna de Eindhovense grindcoreformatie voor het Amersfoortse Bodyfarm plaatsmaakt. De viermansformatie draait sinds 2009 mee en heeft na een zelfgetitelde ep (2010) twee full-lengths uitgebracht, te weten Malevolence (2012) en The Coming Scourge (2013). Vooral de tracks van laatstgenoemde (waaronder afsluiter The Well Of Decay, met de eerste wall of death van de dag) liggen vandaag lekker in het gehoor, ook al staat met name tijdens de eerste helft van het optreden het gitaargeluid wat schel en klinken de drums wat blikkerig. Optimaal wordt het daarna ook niet, maar de old school death metal � la Bolt Thrower, Obituary, Death en Asphyx klinkt toch wel lekker en weet veel festivalbezoekers in beweging te krijgen. Halverwege de set komt er in de vorm Firing Squad nog een nieuwe track langs die zal verschijnen op het nieuwe album (�De titel houden we nog even geheim�, voegt zanger/gitarist Thomas Wouters eraan toe). Het nieuwe studiomateriaal blijkt zeker iets om naar uit te kijken, maar ook een oudje als Slaves Of War doet het nog goed. (Jeffrey)

Met Orange Goblin heeft de organisatie de ideale festivalband binnengehaald. De stoner metal is namelijk pakkend en zeer toegankelijk. Zo brengen nummers als Scorpionica en Some You Win, Some You Lose ook de hoofden van degenen die de band nog niet kenden aan het knikken. Orange Goblin leunt naar mijn smaak echter te zeer op invloeden van Black Sabbath om een hele set lang aandachtig te beluisteren, maar is ideaal als achtergrondmuziek voor op een zonovergoten festivaldag met een eerste biertje in de hand. De vocalen van de boomlange frontman Ben Ward en het ijzersterke slotnummer Red Tide Rising zorgen voor een blijvend positieve indruk. (Wessel)

De meningen over de muzikale kwaliteiten van Alestorm mogen verdeeld zijn, maar hun optreden is tot dan toe ongetwijfeld het vermakelijkste van deze dag. De Schotse piraten bouwen op het podium een vrolijk feestje en het publiek doet daar nog een schepje bovenop. Er is een constante stroom aan (veelal jonge) crowdsurfers, al dan niet met rolstoel. Tijdens Nancy The Tavern Wench gaat een deel van het publiek op het veld zitten en roeibewegingen maken. Zanger/toetsenist Christopher Bowes heeft weliswaar geen geweldige stem, maar hij heeft veel interactie met het publiek en vertelt leuke anekdotes. De vorig jaar verschenen single Drink vormt het hoogtepunt van de (ondanks de slechte geluidsmix) onderhoudende show. Wanneer blijkt dat Alestorm nog maar negentig speelseconden over heeft, volgt een op dubbele snelheid gespeelde versie van Rum als geschifte afsluiter. (Gilbert)

Biohazard deed tijdens Dynamo 1993 en 1995 heel Brabant deinen met zijn aanstekelijke mix van metal en hardcore. In de tussentijd is er wel wat veranderd: zanger/bassist Evan Seinfeld speelt tegenwoordig namelijk liever in pornofilms dan in bands. Zijn afwezigheid doet echter geen afbreuk aan de kwaliteit van tracks als Tales From The Hardside en Punishment, want de huidige line-up presteert prima. De nostalgische waarde die deze nummers voor een groot deel van de aanwezigen hebben, doet de rest en een groot feest is verzekerd. Stofwolken en crowdsurfers vliegen mij om de oren en vanaf persoonlijk favoriet Shades Of Grey is er ook bij ondergetekende geen houden meer aan. De verwachtingen waren op voorhand allesbehalve hooggespannen, maar Biohazard werd zo het onverwachte hoogtepunt van de eerste editie van Dynamo Metal Fest! (Wessel)

Kennelijk vindt bassist Danny Liker het tijd om van zijn pensioen te gaan genieten. Nadat de leden van Brutal Truth vorig jaar hun instrumenten aan de wilgen hingen, is Nuclear Assault momenteel bezig met zijn afscheidstournee. Het enige optreden in Nederland vindt op Dynamo plaats. Een buitenkans voor liefhebbers om de band nog een laatste keer aan het werk te zien. Het optreden van vandaag is echter dermate onstrak en rommelig, dat er weinig te genieten valt. Nu was Nuclear Assault nooit de meest strakke liveband en is een wat losse speelstijl soms prima, maar de nummers klinken gewoonweg onsamenhangend. Daarbij valt op hoe hopeloos gedateerd het materiaal van een album als Handle With Care anno 2015 klinkt. Nuclear Assault klinkt veel minder fris dan de hierna spelende tijd- en genregenoten Death Angel en deze �final assault� is wellicht op zijn plaats. Tegenvaller van de dag. (Wessel)

Death Angel poetst het blazoen van de thrash gelukkig weer op. In 1990 waren ze headliner op dezelfde locatie en op Dynamo Open Air 2002 speelden ze hun eerste comebackshow aan deze kant van de grote plas. Het is dus niet meer dan gerechtvaardigd dat deze helden uit de Bay Area er vandaag bij zijn in de headbanghoofdstad van Europa! Niet in de laatste plaats omdat Death Angel live altijd garant staat voor een uitbundig thrashfestijn. Oud werk van het klassieke debuut The Ultra Violence (1986) als Evil Priest en Voracious Souls sluit naadloos aan bij nieuwere nummers als Son Of The Morning (The Dream Calls For Blood, 2013) en Claws In So Deep (Relentless Retribution, 2011). Dat Kill As One niet gespeeld wordt vergeven we ze dan maar. (Wessel)

Nooit eerder zag ik zoveel blauwe haren in een concertpubliek als vandaag. Dit is dan ook de eerste maal dat ik Alissa White-Gluz (ex-The Agonist) als frontvrouw van Arch Enemy aan het werk zie. Ze zit pas ruim een jaar bij deze formatie, maar heeft duidelijk al een flinke populariteit vergaard bij de (vaak jonge) fans van de melodic deathmetalband. Sommigen hebben dus zelfs d'r haarkleur reeds overgenomen. Zelf ben ik echter behoorlijk fan van Alissa's voorgangster Angela Gossow en nog steeds een beetje bedroefd van Angela's afscheid als zangeres (al fungeert ze nog wel als manager van de band). Daarom treed ik het concert van vandaag terughoudend tegemoet. Is Arch Enemy met de nieuweling achter de microfoon nog wel de moeite waard?

Het antwoord is: Jazeker! Muzikaal is Arch Enemy met de komst van Jeff Loomis als tweede gitarist wellicht sterker dan ooit en White-Gluz zelf komt opvallend dicht in de buurt van het stemgeluid van Gossow. Bovendien brengt het internationale gezelschap de visuele extra's die je van de hoofdact mag verwachten: een kleurrijke lichtshow, rook- en vuurkanonnen en een beweeglijke frontvrouw die het publiek goed bespeelt. Hoewel ik Angela nog steeds mis en Alissa nog niet de ruimte krijgt om vocaal haar eigen stempel op de sound te drukken, overtuigt dit prima optreden me dat er nog toekomst is voor deze band. Toch is dit niet de beste show die ik van Arch Enemy gezien heb, want daarvoor ligt de nadruk teveel op het (goede, maar niet al te bijzondere) recente materiaal. De helft van de setlist is namelijk afkomstig van de laatste twee albums. Desondanks is Arch Enemy de terechte afsluiter van een geslaagde eerste editie van Dynamo Metal Fest. (Gilbert)

We kunnen concluderen dat deze eerste editie van Dynamo Metal Fest een uitstekende terugkeer is van een zomers metalfestival in de Lichtstad. Volgend jaar krijgt het festival een vervolg, waarvoor Sacred Reich al bevestigd is. De klachten over de lange wachtrijen bij de muntverkoop en (dames)toiletten zijn door de organisatie niet onopgemerkt gebleven. Daar komt dus ongetwijfeld verbetering in. Maar al met al hulde voor de organisatie, dat ze een festival als dit neergezet hebben. Een lage ticketprijs, gave bands, een uitstekende locatie (met voldoende gratis parkeergelegenheid), relaxte bewaking en vrijwilligers, gratis water uit een kraan en uitstekende sfeer. Op naar volgend jaar!

Meer foto's vind je op onze Facebook pagina.