De eerste band die ik vandaag meepik, is de Britse rockformatie FM. Het gezelschap uit Londen bestaat al sinds het jaar van mijn geboorte (ok, weliswaar met een pauze van twaalf jaar, maar toch) en heeft onlangs een splinternieuw album (Heroes And Villains) uitgebracht. Er wordt logischerwijs dan ook afgetrapt met nieuw materiaal. Digging Up The Dirt heet het nummer en het klinkt best lekker. Naarmate de setlist vordert, wordt duidelijk dat de nieuwe songs perfect aansluiten op de sound van de band. Routineus rockwerk zou de beste omschrijving zijn. Ietwat oubollig voor mijn smaak, met een iets te hoog huisvadergehalte, maar de heren brengen hun muziek met stijl. (Rik)
The Gentle Storm speelt vandaag een thuiswedstrijd, ook al is Arjen Lucassen niet van de partij. Zangeres Anneke Van Giersbergen is dat gelukkig wel en heeft om zich heen een ijzersterke live-formatie staan. Zo verzorgt Marcela Bovio (Stream Of Passion) een belangrijk deel van de vocalen, zorgt Ed Warby voor de solide drumsound en mag de piepjong ogende Merel Bechtold onder toeziend oog van Van Giersbergen haar gitaarkunsten etaleren. Op vrijwel natuurlijke wijze is het echter Anneke zelf die de aandacht naar zich toe trekt met haar fantastische vocalen. Wt een prachtig stemgeluid heeft zij toch! Ook de uitstekend uitgevoerde muziek mag er zijn. De mengeling van metal en klassiek die op debuutplaat The Diary staat, wordt live met verve gebracht en nummers als The Heart Of Amsterdam, The Storm en Shores Of India kunnen op veel bijval rekenen. De band is zichtbaar overdonderd door de geweldige response, maar het is meer dan terecht. Als er ook nog een paar nummers van The Gathering, Ayreon en Devin Townsend Project voorbijkomen, is het helemaal smullen geblazen. The Gentle Storm levert een van de beste optredens van de dag af. (Rik)
Black Label Society mag halfverwege de middag aantreden. Na de vermakelijke intro (een mengelmoes van Led Zeppelin en Black Sabbath) begint het optreden dan eindelijk met The Beginning... At Last. Nou ja, voor zover er wat van te verstaan is, want de nasale zang van frontman Zakk Wylde komt live een stuk slechter uit de verf dan op plaat. Toch grooved de band wel lekker en staat Wylde ook weer veelvuldig te poseren met zijn gitaarkunsten. Helaas duurt de gitaarsolo met een minuut of tien toch echt te lang. Afgezien daarvan is het best een aardig optreden van deze Amerikanen. (Tonnie)
Danko Jones staat vanmiddag niet voor de eerste keer op Bospop. Het is ook wel logisch, want de smeuge, goed in het gehoor liggende, robuuste rock van de zelfbenoemde pretty bad boy doet het altijd goed op festivals. Dat is vanmiddag niet anders. Hoewel de nummers eigenlijk niet heel bijzonder zijn, maakt Danko Jones er een leuk en onderhoudend uurtje van. Zijn gegrap tussen de nummers door werkt aanstekelijk, met name wanneer hij met een vette knipoog aangeeft dat de volgende song zo simpel is dat iedere Dream Theater-fan de riff slapend kan meespelen. Eerlijk gezegd ben ik niet bekend met het materiaal van Danko Jones, maar afgaande op de setlist van vanavond vallen er geen grote stijlwisselingen te bespeuren in het oeuvre van de beste man. Een entertainend optreden vol snedige rock. (Rik)
Vreemde eend in de bijt vandaag is Jools Holland samen met zijn Rhythm & Blues Orchestra. De pianist, ook wel bekend van zijn muziekprogramma op de BBC, heeft inderdaad een heus orkest meegenomen, evenals diverse gasten. Diverse klassiekers worden gecovered, van blues tot rock & roll tot popmuziek, waarbij Holland meestal achter de piano te vinden is. Ook komen er nog enkele gasten een paar nummers meezingen, waarbij Marc Almond (Soft Cell) de meest in het oogspringende is. Toch kan niet iedereen het waarderen en is het tijdens het optreden opvallend druk bij de eettentjes. (Tonnie)
Dizzy Mizz Lizzy ken ik alleen van naam, aangezien een Deense vriendin het er wel eens over had, en vanwege dat de naam natuurlijk geleend is van het Beatles-nummer met bijna dezelfde schrijfwijze. De band klinkt echter niets als dat nummer. Deze Denen spelen lekkere, ongecompliceerde, pretentieloze rock, waarmee je je al snel weer twintig jaar terug waant. Dat is niet zo raar, want de twee albums van dit trio dateren uit 1994 en 1996. Toch klinken de nummers niet echt gedateerd en staat er een uitstekende band op het podium. Zanger/gitarist Tim Christensen beschikt over een uitstekende stem en weet heerlijke melodien uit zijn gitaar te halen. De verrassing van de dag! (Tonnie).
Europe is bij velen natuurlijk bekend van de grote hits uit de jaren 80, maar in muzikaal opzicht zijn de platen sinds de comeback een stuk interessanter. Het is dan ook niet voor niets dat de band op Bospop aftrapt met de titelsong van het uitstekende nieuwe album War Of Kings, om er daarna ook gelijk het tweede nummer van dat album er tegenaan te gooien. Later in de show krijgen we ook nog The Second Day en Days Of Rock 'n' Roll te horen. Maar eerlijk is eerlijk, het gros van het publiek wil toch de bekende nummers horen. Superstitious en Carrie ontbreken dan ook niet op deze zondag, evenals Rock The Night, waarbij frontman Joey Tempest nog handjes gaat schudden met de fans en het publiek later nog lekker laat meezingen. Het nummer waar echt iedereen op wacht, The Final Countdown, sluit de set wat plichtmatig af. Is Europe dat nummer nog niet beu? Het publiek zo te horen nog niet. (Tonnie)
Een dag ervoor rockten de mannen van Thunder nog in De Boerderij in Zoetermeer, vandaag staat de Britse band in de tent op Bospop. Zodra de mannen beginnen is het al duidelijk dat deze band helemaal thuis is in Weert. Ondanks dat het buiten niet altijd zomer lijkt, zetten deze Britten de tent op z'n kop met ondermeer Black Waters, de ballad Love Walked In en het mooie Low Life In High Places. Na dertig jaar staat deze band nog met veel plezier op het podium, precies zoals het moet. Heerlijk! (Tonnie)
Het is volgens mij al meer dan vijf jaar geleden dat ik de progressieve metalformatie Dream Theater aan het werk heb gezien. De band had meesterdrummer Mike Portnoy nog in de gelederen en trad ruim drie uur op; een waanzinnige avond. Vanavond moet de groep uit New York het met een karig uur doen. Eigenlijk onbegonnen werk wanneer je je realiseert dat Dream Theater daarmee waarschijnlijk nog niet eens 10% van de nummers kan spelen die het publiek zou willen horen. Gek ook eigenlijk dat de band niet de afsluiter is vanavond. Maar goed, we moeten het ermee doen en Dream Theater laat merken er zin in te hebben. Het prachtige introfilmpje, waarin alle albumcovers voorbijkomen, weet het publiek aardig hongerig te maken. Er wordt afgetrapt met oud materiaal. Afterlife stamt van het debuutalbum. Met Metropolis Pt. I volgt daarna een publiekslieveling. Tien minuten perfectie, wat een waanzinnig nummer is dit nog steeds! Zoals altijd staat de band instrumentaal gezien als een huis. Wat echter opvalt, is dat zanger James LaBrie toch wel wat steken laat vallen. Met name bij de (verder schitterende) ballad The Spirit Carries On wordt zijn benepen stem zelfs een beetje irritant. Het is echter een klein minpunt bij een verder prima optreden, waarin met name Jordan Rudess de aandacht opeist. John Myung doet dat als vanouds puur door zijn fenomenale spel; verder is de bassist ingetogen als altijd. De nadruk ligt vanavond op het stevige werk, met goede uitvoeringen van As I Am en Panic Attack. Het uurtje vliegt om, zeker als ik vroegtijdig richting de tent ga om een goed plekje bij Anathema te bemachtigen. (Rik)
Anathema en live-optredens: het blijft een wat moeilijke combinatie bij mij. Dat komt waarschijnlijk omdat mijn verwachtingen absurd hoog zijn. Platen als Weather Systems en Distant Satellites bezorgen mij kippenvel, tranen en puur genot. De nummers weten me keer op keer diep te raken. Live slaagt de band er meestal niet in om dezelfde snaar te beroeren. En ook vanavond is dat niet helemaal het geval, hoewel het optreden erg goed is. Met name Lee Douglas is weer fenomenaal, wat een meerwaarde is zij voor de band geworden! Daarmee is overigens niets gezegd over de rest, want ook het gitaarspel en zang van Vincent Cavanagh zijn om te smullen. Fans van het oude werk komen bedrogen uit, want de Britten spelen alleen materiaal van de laatste drie albums. De keuzes daarin pakken echter niet overal even goed uit. Zo speelt de band na het magisch mooie Untouchable Pt. I niet meer het ng mooiere tweede deel er achteraan. Eeuwig zonde! Van het drieluik The Lost Song komt alleen deel drie voorbij, het minste van de drie. Maar laten we niet de kniesoor uithangen: ook vanavond is het optreden van de band erg mooi en krijgen de heren (en dame) terecht een uitstekende publieksresponse. Anathema heeft alleen hetzelfde probleem als Dream Theater: ik wil meer horen! (Rik)
Met twee grootgewichten die eerder geprogrammeerd staan, heeft Steven Wilson wat te bewijzen met zijn headliner-status (hoewel hij twee jaar geleden natuurlijk ook al afsloot in de tent). Het veld is inmiddels echter wel angstvallig uitgedund, waardoor het eigenlijk te rustig is voor het optreden van een headliner. Maar degenen die zijn gebleven, zullen ongetwijfeld geen seconde spijt hebben gekregen, want Steven Wilson levert een magistraal optreden af waarin alles in balans is. Het materiaal is vrijwel allemaal afkomstig van het laatste album Hand. Cannot. Erase en wordt voorzien van prachtige video-beelden die het bijbehorende verhaal uitbeelden. Vooral bij Routine zorgt dat voor kippenvel. De combinatie is werkelijk subliem uitgewerkt en klopt tot in de kleinste puntjes. Ook degenen die dus nog niet bekend zijn met de muziek op het album, worden op deze manier meegezogen in het concept. Muzikaal gezien is het optreden waanzinnig. De nummers zijn innovatief en bijzonder spannend: ingetogen, reflectieve passages die wel wat doen denken aan Pink Floyd worden op vloeiende wijze afgewisseld met verrassend stevige, freaky instrumentale delen. Steven Wilson weet de aandacht moeiteloos anderhalf uur vast te houden met zijn smaakvolle en buitengewoon gelaagde muziek. De fans van het oudere materiaal worden ook nog eens getrakteerd op een tweetal Porcupine Tree-nummers. Steven Wilson komt, ziet en overwint en doet dat op de voor hem kenmerkende, introverte en bedachtzame wijze. (Rik)
Veel meer foto's vind je op onze Facebook pagina.
