FortaRock - The Festival is tegenwoordig het grootste metalfestival van Nederland. Wat begon in Park Brakkenstein in Nijmegen verplaatste zich in 2013 naar het veel grotere Goffertpark, waar het ook dit jaar weer gehouden wordt. In navolging van Rammstein en Iron Maiden mag dit jaar Slipknot het festival afsluiten. Verder staan ondermeer Venom, Epica, Parkway Drive en Exodus op het programma. Vooraf was wel er vanalles te doen rondom de editie van FortaRock van dit jaar. Geen 'grote' headliner, tegenvallende kaartverkoop en het gebruikelijke geklaag over de line-up. Je kunt nu eenmaal niet iedereen tevreden stellen. Toch blijkt het ook dit jaar weer een geslaagd feestje. Natuurlijk zijn we weer van de partij om verslag te doen.
Het eerste dat opvalt bij aankomst in het Goffertpark is dat het terrein kleiner geworden is ten opzichte van vorig jaar. Dat was natuurlijk al te verwachten, want er werd al gerekend op minder bezoekers. Het verkleinde terrein blijkt echter goed uit te pakken. Voorheen was de afstand tussen de drie podia namelijk heel erg groot, maar nu was dat eigenlijk een stuk beter. Wie van alles wat wil meepikken heeft daar een hoop voordeel bij. Ondanks de kleinere opzet missen we niet echt veel randzaken. Er zijn voldoende eet- en drinkgelegenheden en ook bij de toiletten hoef je nooit lang te wachten. Wat wel ontbreekt, zijn de grote videoschermen. Dit zal waarschijnlijk gedaan zijn om kosten te besparen, maar aangezien het veld toch wat kleiner is, zijn ze misschien wel overbodig. De Biergarten is verplaatst naar het midden van het terrein, waardoor je van daaruit ook de bands soms nog kunt beluisteren. Echter waait het geluid soms wat weg, maar dit probleem komt natuurlijk wel meer voor op een openluchtfestival.
Leprous en Carach Angren hebben de eer het festival te mogen openen. Laatstgenoemde staat op het kleine podium, ook wel '3rd stage' genoemd, terwijl Leprous op de "2nd stage" begint. De Noorse progressieve metalformatie staat volop in de belangstelling en krijgt veertig minuten om zijn kunnen te demonstreren voor een beperkt aantal toeschouwers. Gaandeweg het optreden komen er wel steeds meer genteresseerden een kijkje nemen. Ze zien een optreden waarbij het niet draait om de show (alhoewel het gaaf is om drummer Baard Kolstad helemaal uit zijn dak te zien gaan en frontman Einar Solberg in de muziek te zien opgaan), maar om de muziek. Die is dik in orde, zoals de Noren bewijzen met het kersverse nieuwe album The Congregation, een serieuze kandidaat voor de jaarlijst. In het begin is het nog even zoeken naar de timing voor Einar en het geluid van de gitarist, maar als die problemen verholpen zijn, is het volop genieten van Thorn, hoogtepunt Rewind en The Valley. Jammer dat Leprous zo vroeg op de dag moest aantreden. Deze band verdient beslist een groter publiek en meer speeltijd. (Jeffrey)
Black metal in de volle zon: het wordt helaas nooit een echt succesverhaal, hoe goed de band in kwestie ook is. Deze vlieger gaat vandaag helaas ook op voor Carach Angren. Een van de betere Nederlandse metalbands opent deze zevende editie van Fortarock en doet dat objectief gezien met verve. De theatrale symfonische black metal wordt met het van dit ensemble bekende vakmanschap gebracht. Carach Angren treedt vandaag op als kwartet en door de toevoeging van een sessiegitarist, kan Seregor zich volledig op zijn vocalen en podiumpresentatie richten. Zo komt hij nog meer dan anders over als een verhalenverteller die de luisteraar meevoert door een duister sprookje. Maar de zon (waarover je verder uiteraard niemand hoort klagen vandaag) gooit roet in het eten: alle goede bedoelingen ten spijt, maar met 25 graden en een strakblauwe hemel staan de gecorpsepainte Limburgers er maar verloren bij. (Wessel)
Nog maar net bijgekomen van Leprous, spoed ik me naar Enforcer, die de eer heeft om het hoofdpodium in te wijden. De Zweedse heavymetalformatie doet dat op een overtuigende manier. Al direct tijdens het openingsnummer Destroyer, afkomstig van het eerder dit jaar uitgekomen album From Beyond, zit de sfeer er goed in, zowel bij het publiek als bij de heren op het podium. Wat een heerlijke old school heavy metal maken die jongens toch. Vooral Mesmerized By Fire en Death Rides The Night komen ijzersterk door en de andere uptemponummers doen er niet veel voor onder. De zang is zuiver en de hoge uithalen worden met speels gemak gehaald. Ook het geharmoniseerde gitaarspel tijdens Run For Your Life komt goed uit de verf. Hierbij mogen de standaard poses niet ontbreken. Naast de strakke muzikale uitvoering is er dus qua show ook veel te beleven. Frontman Olof Wikstrand rent van de ene naar de andere kant van het podium om maar met zoveel mogelijk fans contact te maken. Het optreden is goed bezocht en Enforcer krijgt als vroeg hoogtepunt van deze festivaldag terecht veel bijval. (Jeffrey)
De overtreffende trap van energiek is Converge. Met name frontman Jacob Bannon is in topconditie, rent heen en weer en schreeuwt de longen uit zijn lijf tijdens het laatste optreden van de korte Europese tour. In vijfentwintig jaar tijd maakte hij met de Amerikaanse formatie acht platen, waarvan Jane Doe (2001) de doorbraak in hun carrire betekende. De bij vlagen complexe combinatie van hardcore, punk en heavy metal weet te verrassen, maar doet dat niet over de gehele speelduur. Het adrenalinepijl daalt langzaam, temeer omdat het tempo er op een bepaald moment uitgaat. Opmerkelijk is dat het juist gebeurt nadat Jacob na een aantal korte en snelle nummers aankondigt: Well play some fast ones now. Het uptempo materiaal, waaronder Concubine, Trespasses en Dark Horse zijn vaste waarden die nog altijd tot de favorieten horen. Converge stelt zijn fans tevreden, wint wat nieuwe zieltjes, maar komt beter tot zijn recht in een zaal. (Jeffrey)
Met een uitstekend nieuw album (Dormant Heart) op zak, is Sylosis een van de bands waar ik naar uitkeek. Tot mijn vreugde bestaat het merendeel van de setlist dan ook uit nummers van deze plaat. Sylosis is een groep die je niet makkelijk in een genrehokje plaatst, je kunt de muziek het beste omschrijven als een mengeling tussen thrash en metalcore, met een enorme technische/progressieve invalshoek. Van veraf is het geluid slecht te horen, maar hoe dichter je bij het podium komt, hoe beter het geluid wordt. Maar niet alleen het geluid is daar beter, ook de sfeer is daar erg goed. Alle tracks, zowel oud als nieuw, gaan bij het publiek erin als zoete koek en voorin is een grote pit gaande. De band zelf is dan ook prima op dreef en speelt de nummers krachtig en bevlogen. Frontman Josh Middleton is goed bij stem, maar zoekt weinig interactie met het publiek. Dat is ook niet nodig, want alleen al met zijn zang en gitaarspel weet hij voldoende te overtuigen. Zijn bandmaten maken het vervolgens af met loeiharde breaks en geweldig gitaarwerk. Sylosis is al vroeg op de middag een heus hoogtepunt. (Marcel)
Godsmack is niet vaak in Nederland te zien, dus daarom is het al vrij bijzonder dat de band op de bill staat, maar ook vanuit nostalgische gevoelens is het leuk om deze band eens aan het werk te zien. Veel mensen in de Goffert denken daar precies hetzelfde over, want er is vrij veel publiek op de nu-metal/heavy rock-formatie afgekomen. Godsmack begint de set met 1000ph, afkomstig van het gelijknamige en tevens vrij zwakke nieuwe album, dat vorig jaar werd uitgebracht. Het nummer krijgt een matig onthaal en zo ook het eveneens nieuwe What's Next. Het ligt niet zozeer aan de band, want die speelt enthousiast en vooral zanger Sully Erna doet zijn best om een positief visitekaartje achter te laten. Met tracks als Cryin Like A Bitch, Someting Different en Awake lukt dat vervolgens ook aardig. Vooral laatstgenoemde weet de sfeer erin te brengen. Daarna is het tijd voor het hoogtepunt van de show. Godsmack-fans wisten het al, maar de rest van Nijmegen weet het nu ook. Sully Erna is een begenadigd drummer en dat hij laat hij zien in een drumduet met Shannon Larkin in Batalla De Los Tambores. Geweldig om te zien en te horen hoe de twee drummers het met een grote glimlach tegen elkaar opnemen, terwijl de gitaristen het geheel ondersteunen met lekkere riffjes. Het gedrum duurt me echter tegen het einde wel iets te lang. Zeker als de rockcovers zijn intrede doen. In plaats daarvan had ik liever nog wat andere nummers gehoord, want hierna komt het optreden al ten einde met Whatever en hun grootste hit, het krachtige I Stand Alone. Overtuigen deed de band prima, maar zelf had ik gehoopt op een setlist met wat meer ouder materiaal en een langere tijdsduur zou hier ook prima op zijn plek zijn geweest. Voor mijn gevoel miste ik toch wel een paar sterke tracks die het optreden helemaal afgemaakt zouden hebben. (Marcel)
Geen enkel metalfestival is compleet zonder drie kwartier brutaliteit. Aan Dying Fetus heb je dan een hele goede. Het powertrio uit de Verenigde Staten staat namelijk altijd als een huis. Ook vandaag is er geen speld tussen het strakke spel te krijgen, maar de wind gooit roet in het eten. Het geluid verwaait nogal. Jammer, want de afwisseling tussen de snelle technische stukken en lompe stampriffs blijft indrukwekkend. Het is een beproefd recept waar de band, aan een nieuw nummer te horen, nooit vanaf zal stappen. Maar zolang het krakers als One Shot One Kill, Grotesque Impalement en de klassieke afsluiter Praise The Lord - Opium For The Masses blijft opleveren hoor je mij niet klagen! (Wessel)
Flotsam And Jetsam geeft een sterk optreden weg. Van de negen gespeelde songs zijn maar liefst zes afkomstig van de eerste twee albums van de thrashers, de klassiekers Doomsday For The Deceiver (1986) en No Place For Disgrace (1988). Met de setlist zit het dus wel goed. De gespeelde versie van elk nummer wijkt (vooral qua gitaarspel) voldoende af van het origineel om spannend te blijven en Eric A.K. bewijst weer eens dat de tijd geen enkele vat heeft op zijn krachtige, mooie stemgeluid. De enige recente compositie die vandaag op het programma staat, is Gitty Up van het laatste reguliere studio-album, Ugly Noise uit 2012. Het nummer past goed tussen alle oude krakers. Het enige minpunt aan de show is dat wanneer je wat verder van het podium af staat, het geluid nogal verwaait en niet al te best is. Desondanks zal de oudere garde vandaag tevreden zijn over deze helden van weleer en levert het prima optreden Flotsam And Jetsam ongetwijfeld een paar nieuwe, jongere fans op. (Gilbert)
Eigenlijk ben ik wel klaar met Papa Roach. De teleurstellende releases van de band stapelen zich maar op (met het laatste plaatwerk F.E.A.R. als voorlopige dieptepunt) en ook live kan de formatie onder leiding van Jacoby Shaddix mij niet meer overtuigen. In eerste instantie begrijp ik de keuze van de organisatie dan ook niet om deze band naar Fortarock te halen, en zeker niet de plek op de affiche waar de groep eerst zou spelen. De keuze om Papa Roach naar de middag te halen en Parkway Drive 's avonds neer te zetten, lijkt mij dan ook een goede keuze. Toch lijk ik me hier aardig in te vergissen, want er staat een hoop publiek te wachten op deze kakkerlakken. Met de gelijknamige leadsingle van het nieuwe album F.E.A.R. trapt de groep enthousiast af en de springende en rondhuppelende Shadixx krijgt het publiek vooraan aardig mee. Between Angels And Insects is een van mijn favoriete tracks van de band, maar krijgt helaas maar een een zoutloze live-uitvoering mee en dat is ook het gevoel wat ik aan het optreden van vandaag overhoudt. Qua enthousiasme is er niets op de band aan te merken, maar qua dreiging en overtuiging veel. Daarbij worden er wat mij betreft teveel handjes zwaai-momenten gecreerd met softe hits als Falling Apart, Scars en Lifeline, die vrij nietszeggend achter elkaar aan vertolkt worden en de energie uit het optreden halen. Het publiek realiseert dit ook en lijkt vooral te wachten op die ene monsterhit uit de begindagen. Wanneer deze plotseling zijn intrede doet, veert het publiek eindelijk weer even op en daarna is het met To Be Loved alweer voorbij. (Marcel)
De Summertime Blast Tour van Red Fang gaat zijn tweede dag in en maakt vandaag zijn stop in Nijmegen. De Amerikanen die naast hun leuke clips bekend staan om lekkere zware stoner metal/rock, laten een solide indruk achter, waarbij de songs qua niveau wel wat variren. De favorieten zijn Malverde, Blood Like Cream, Wires en de perfecte afsluiter Prehistoric Dog. Zo leuk als de clips zijn, is de show helaas niet. De heren staan er vooral lekker bij te rocken en laten de muziek het werk doen. Er zijn wel wat opvallende feiten te melden. Zo schudden de bandleden elkaar de hand voordat het optreden begint en is er veel verschil tussen de relatief cleane vocalen van bassist Aaron Beam en de rauwe tegenhanger van gitarist Bryan Giles. En dan is er nog David Sullivan, die aan het begin van Wires zijn gitaarsnaren niet aanslaat, maar er met de vuist op ramt, wat wel een mooi geluidseffect teweeg brengt. Het is leuk om Red Fang eens live te zien spelen. De muziek past goed onder de brandende zon en het publiek vermaakt zich prima. (Jeffrey)
Exodus is vandaag een stuk meer op dreef dan toen ik ze een week eerder op Rock Im Revier zag. Helaas toeren de Bay Area-exponenten momenteel zonder Gary Holt, die momenteel druk in de weer is met Slayer. Het is vreemd om de door hem opgerichte en grootgemaakte band zonder deze meestergitarist te zien, maar vervanger Kragen Lum (Heathen) is meer dan capabel en brengt alle klassieke riffs en solos met verve. Wl aanwezig is de op het oude nest teruggekeerde Steve Zetro Souza. Hoewel ik zijn voorganger Rob Dukes een wat gavere, meer charismatische frontman vind, is het wel leuk om onweerstaanbare nummers als Blacklist en Toxic Waltz eens met de originele zanger te horen. Uiteraard komen ook het vorig jaar verschenen album Blood In, Blood Out (Black 13, de titeltrack, Salt The Wound en Body Harvest) en het dertig jaar oude Bonded By Blood uitgebreid aan bod (Piranha, de titeltrack en Strike Of The Beast, inclusief wall of death). En het acht minuten durende Children Of A Worthless God van The Atrocity Exhibition: Exhibit A bewijst dat ook Dukes bijdrage aan de band niet genegeerd wordt. De haren zwiepen, de pit is wild en het bier wordt in rap tempo achterovergeslagen. Zo hoort thrash metal beleefd te worden! (Wessel)
Van de ene moshpit in de andere, want als Lamb of God ergens huishoudt weet je dat de ruimte voor het podium binnen de kortste keren in een slagveld verandert. De extreem opzwepende composities van het vijftal uit Richmond motherfucking Virginia zetten tijdens Fortarock 2012 Park Brakkestein volledig op zijn kop en in het Goffertpark wordt dat nog eens dunnetjes overgedaan. Aan de sinds 2012 vrijwel ongewijzigde setlist is wel te merken dat er behoefte is aan een nieuw album, maar de fans worden op hun wenken bediend met Still Echoes. Lamb Of God blijkt, net zoals ik eerder over Dying Fetus schreef, een band te zijn die eerder haar eigen stijl perfectioneert dan aan het experimenteren slaat. Dat lukt goed, want het Lam Gods is vandaag vetter dan ooit tevoren. Randy Blythe lijkt alle frustraties over de tijd die hij in Tsjechi achter de tralies doorbracht te kanaliseren via zijn vocalen en fanatieke aanwezigheid op het podium. De recentelijk door Megadeth ingelijfde drummer Chris Adler speelt weergaloos en het veld gaat volledig op in Walk With Me In Hell, Now Youve Got Something To Die For en natuurlijk Redneck. Lamb of God bewijst terecht een van de groten der aarde te zijn. Wordt het niet eens tijd dat ze dit soort festivaldagen gaan headlinen? (Wessel)
Hatebreed komt vandaag met een best-off setlist, waar materiaal van alle albums op staat. Met Tear It Down en Into The Threshold begint de vernietiging en de New York Hardcore-formatie zorgt ervoor dat het voorin een waar slagveld wordt. Frontman Jamey Jasta ziet het allemaal goedkeurend gebeuren en stuwt het publiek daar waar nodig. Hij is vandaag aardig goed bij stem en vuurt de nummers naar behoren op het publiek af. Tracks als As Diehard As They Come, Dead Man Breathing, Live For This komen in een rap tempo voorbij en het is smullen geblazen. Halverwege het optreden merk ik dat er achter mij wat consternatie is. Een zakkenroller wordt door oplettende securitymedewerkers gevloerd en weggebracht. Super dat ze zo oplettend zijn, maar wat mij betreft hadden ze met hem best nog even door de pit heen mogen lopen, voordat ze hem wegbrachten. Hatebreed speelt ondertussen gestaag door en brengt weinig verassingen. Destroy Everything wordt ingezet als afsluiter en het slagveld vergroot zich en iedereen gaat bij dit ideale live-nummer nog een keer helemaal los. (Marcel)
Voordat Clutch het podium betreedt, is het eigenlijk al feest. Als intro is er namelijk gekozen voor een funky versie van We Need Some Money van Chuck Brown And The Soul Searchers. Dit nummer zet al direct de relaxte sfeer neer bij stage 3 en dat blijft zo tot aan het einde. Het rockt en swingt gewoon lekker. Het is zonder twijfel een van de beste optredens van de dag. Dat ligt vooral aan frontman Neil Fallon. Niet alleen heeft hij een krachtige stem, maar hij zoekt veel contact met het publiek en beeldt de teksten goed uit waardoor de nummers nog meer gaan leven dan op de plaat. Unto The Breach en Profits Of Doom zijn vroege uitschieters, maar met name het tweede deel van de set overtuigt, vanaf het titelnummer van de meest recente plaat Earth Rocker (2013). Tijdens D.C. Sound Attack! verschijnt Fallon met mondharmonica en cowbell en je ziet steeds meer mensen bewegen en dansen. Het nieuwe album Psychic Warfare verschijnt na de zomer en vandaag krijgen we als voorproefje X Ray Visions. Dit nummer haalt het niveau van de andere tracks moeiteloos en het belooft veel goeds voor de nieuwe release. Als bonus krijgen we ook nog Electric Worry in combinatie met One Eye Dollar, waarbij Neil de gitaar er nog even bij pakt. Een perfecte afsluiting van een weergaloos optreden van Clutch. (Jeffrey)
De tweede Nederlandse band van de dag is Epica. Zowel nationaal als internationaal trekt de Limburgse band volle zalen en de symfonische metalformatie mag vandaag in de buitenlucht proberen het publiek te overtuigen. Dat lukt in het begin ondanks het vuurwerk nog niet echt. Dat heeft onder andere met het geluid te maken, dat nog niet optimaal is afgesteld. Het waait bovendien af en toe weg als er een licht briesje opsteekt en dat is funest bij dit soort muziek. Bij The Essence Of Silence gaat dat al beter, al zijn er hier en daar wat schoonheidsfoutjes in de zang van Simone Simons te vernemen. Dat is ook het geval bij Sensorium, dat twaalf jaar geleden voor het eerst in Nijmegen is gespeeld, tijdens Fields Of Rock. Vanaf Storm Of Sorrow gaat de wind liggen en is het volop genieten van de vele mooie tracks die de best of-setlist rijk is. Er is veel beweging op het podium en met name Simone en Mark Jansen betrekken de toeschouwers goed bij het optreden. Zo stimuleren ze ons om mee te zingen bij Cry Of The Moon en mogen we aan Slipknot laten zien dat we bij Epica een grotere pit kunnen vormen. Dat laatste lukt helaas niet, maar er is wel steeds meer bijval van de bezoekers, zowel bij de klassiekers als bij recente songs als het donderende Victims Of Contingency en het erg mooi uitgevoerde Unchain Utopia. Epica doet het goed na een stroeve start, maar een topnotering zit er vandaag niet in. (Jeffrey)
Is er een zanger op het festival die meer van de dag geniet dan Winston McCall van Parkway Drive? Ik denk het niet. Met een grootse glimlach op zijn gezicht speelt hij samen met zijn makkers tijdens een ondergaande zon het hele tweede podium plat. Op het moment dat de band opkomt, vuurt een kanon een indrukwekkende rode lintenregen op het publiek af (wat opmerkelijk is voor een band die over vervuiling zingt) en trapt de band af met Dream Run. Het publiek is echter nog vrij rustig en het nummer krijgt dan ook een matig onthaal. Opvallend is vervolgens dat Carrion meteen al zo vroeg wordt ingezet. De grootste hit van de band had ik namelijk wat later in de setlist verwacht. Bij Karma aangekomen, vindt McCall het allemaal wel even welletjes. Hij legt het nummer stil en roept op tot meer crowdsurfen en chaos in de pit en dat is dan ook tot zijn grote genoegen precies wat hij krijgt. Oude tracks wisselen zich af met nieuwe nummers en slaan allemaal in als een bom. Het zichtbare plezier dat de band uitstraalt, heeft zijn effect op het publiek, dat nu vooraan als een malle tekeergaat. Parkway Drive behoort duidelijk tot de winnaars van de dag. (Marcel)
Lay down your soul to the Gods rock n roll! Voor het eerst sinds hun spectaculaire headlinershow op Dynamo Open Air 1996 is het weer zover: een optreden van Venom, na Black Sabbath wellicht de meest invloedrijke metalband aller tijden, op een Nederlands festival. Maar heeft Venom ruim dertig jaar na het uitkomen van baanbrekende albums als Welcome To Hell (1981) en Black Metal (1982) eigenlijk nog wel bestaansrecht? Toegegeven, Venom is allang niet meer de band die in de jaren tachtig bezorgde ouders van jonge headbangers de stuipen op het lijf joeg. Het optreden van vandaag is eerder koddig dan angstaanjagend: met name boegbeeld Cronos ziet er erg verlopen uit, met zijn spikes en bierbuik van formaat. In het excentrieke voorkomen van de zanger/bassist wordt echter wel de essentie van Venom samengevat: Venom is over the top, lelijk, hard en klassiek met een reden. Zonder hen geen thrash metal, geen death metal en geen black metal. Daarbij heeft Cronos in de vorm van Dante (drums) en Rage (gitaar) twee zeer vaardige muzikanten weten te strikken, die de giftige oermetal net wat extra schwung geven. De in grote getale toegestroomde fans hebben er duidelijk jarenlang op gewacht de band live te eren. Wat volgt is een feest der herkenning, met geslaagde uitvoeringen van onder andere Bloodlust, Buried Alive, At War With Satan en Countess Bathory, op gepaste momenten bijgestaan door vuurwerk. En uiteraard mag ook Black Metal niet ontbreken. Hopelijk laat een volgend Venom-optreden op Nederlandse bodem minder lang op zich wachten. (Wessel)
Slipknot is de grote headliner van vandaag. Eerder dit jaar wist de band al vrij makkelijk de Heineken Music Hall uit te verkopen en ook vandaag stroomt het terrein voor het podium vol met mensen die het negenkoppige monster maar wat graag aan het werk willen zien. Ik ben iets eerder weggelopen bij Parkway Drive om zo een beetje vooraan te kunnen staan en zo verzekerd te zijn van goed geluid en zicht. Vooral het geluid is dramatisch slecht naarmate je verder van het podium af gaat staan omdat er best nog wel veel wind staat. Het optreden van vandaag staat natuurlijk in het teken van promotie van het album .5 The Gray Chapter, die eind vorig jaar is uitgekomen en met het intro van die cd ,XIX, start het optreden van vanavond ook. Jammer dat dit van tape afkomstig is, want ik had Corey Taylor dit graag live horen zingen vanwege de sterke vocalen die daarin te horen zijn. Als alle mannen vervolgens op het podium zijn, kan de chaos pas echt beginnen met Sarcastrophe. Corey Taylor toont zich als een baas met een gouden strot en klinkt goed, zoals altijd. Enthousiast vliegt hij over het podium heen en zweept het publiek op. De andere bandleden doen daar natuurlijk niet voor onder. Zo rent Sid Wilson als een malle rond en zoekt telkens iets om op te klimmen of aan te hangen en gaan de percussie-instrumenten van Shawn Crahan en Chris Fehn constant met een noodgang op en neer.
Het oog gaat natuurlijk ook meteen naar de nieuwkomers, want hoe doen zij het en wat voor rol spelen zij in het geheel. Over die rol kun je vrij kort zijn en dat is geen rol. Zowel bassist Alessandro Venturella als drummer Jay Weinberg zijn anoniem aanwezig en houden zich vooral op de achtergrond. Wat begrijpelijk is, maar ook inhoudt dat er bijvoorbeeld helaas geen vliegend drumstel te zien is. Qua extra's en showelement valt het vanavond me dan ook een beetje tegen. Ik had wel iets meer verwacht van Slipknot, zeker nadat ik ze twee jaar geleden op Graspop had gezien en de band daar veel meer veel in petto had. Ook valt de setlist me een beetje tegen. Er wordt veel gefocust op nieuw materiaal en veel langzamere nummers komen aan bod. Niet dat ik niet kan genieten van die tracks, maar ze zorgen er te vaak voor dat de vaart uit het optreden wordt gehaald. Hetzelfde geldt voor de vele intermezzo's tussen de nummers door, waarbij alle bandleden van het podium afstappen.
Dat zegt niet dat er niets aan is. Zo doet The Heretic Anthem het altijd goed, eveneens Wait And Bleed en Eyeless. Live ligt wat mij betreft dan ook in dit soort nummers de kracht van Slipknot. Gecontroleerde chaos die elk publiek op zijn kop zet. Tegen het einde komen deze nummers dan ook gelukkig ruimschoots voorbij. Het begint met Duality (waarin Taylor tekstueel even de mist in lijkt te gaan) dat overgaat in Eyeless. Tijdens Spit It Out weet de groep iedereen weer even op zijn hurken te krijgen en Custer laat daarna horen dat de band nog steeds prima in staat is om verwoestende livesongs te creren. Na een encore bestaande uit Sic en Surfacing zijn de negentig minuten voorbij en verlaten de mannen het podium.
Een domper voor sommigen is het probleem dat concerten en festivals de laatste jaren steeds vaker plaagt: zakkenrollers. Ook dit jaar waren ze weer actief. Gelukkig valt dit tuig af en toe door de mand. Tijdens Hatebreed zien we hoe de security uitstekend werk doet door er eentje te pakken. De politie meldt later dat er in totaal vier mannen zijn opgepakt.
Met dank aan Ronald Van De Baan van LiveReviewer.com voor additionele foto's, want met twee bands die tegelijk spelen is het niet altijd mogelijk om alles te fotograferen.
Meer foto's vind je op onze Facebook pagina.
