De avond kan niet beter beginnen dan met Seven Impale. Het zestal muzikanten met een achtergrond in de jazz en klassieke muziek speelt jazz met een progressieve rockinslag en wisselt rustige momenten af met stevigere rock-en metalmetalpassages. Hierbij komen onder andere de invloeden van Tool en King Crimson om de hoek kijken. Het is voor deze Noren het eerste optreden ooit in het buitenland en ze zijn ons zeer dankbaar dat we gekomen zijn. De jongens staan in het begin met wat zenuwen op het podium, maar gaandeweg de set ontspannen ze en gaan ze in de muziek op. Het sextet imponeert van begin tot eind en het speelplezier straalt er vanaf. De bezoekers die vroeg aanwezig zijn, kijken en luisteren geboeid toe. Het geluid staat mooi helder afgesteld zodat alle instrumenten goed te horen zijn. Alleen de zang staat wat zacht in de mix, maar dat hindert niet veel. De grootste delen van de tracks (allen afkomstig van het album City Of The Sun) zijn instrumentaal, waarbij de saxofoonpartijen het mooiste naar voren komen, maar ook de toetsenist laat zich van de goede kant horen. Al snel is er een applaus van het publiek voor de prestaties van de Noren. Er heerst een zeer aangename sfeer in de zaal. Aan de kwalitatief sterke en relaxte muziek komt echter na slechts een half uurtje al weer een eind en dat had beslist langer mogen zijn. De mensen die later binnenkwamen, hebben echt wat gemist.
De tweede band die het poppodium betreedt, is Krakw. Net als Seven Impale komt deze formatie uit Bergen. De experimentele postmetalformatie draait al wat langer mee dan de openingsact en dat laten de heren merken. Ze staan ontspannen op de planken en laten de muziek het werk doen. De Noren houden de spanning aardig vast door atmosferisch postrockstukken af te wisselen met stevige sludge. Het contrast komt het beste naar voren in Hymn To The Wind en de afsluiter Mounds. Ook Luminauts en Genesis komen zeer sterk uit de verf. Andere tracks moeten het meer van momenten hebben. Het wat monotone, dreunende Omen is het enige nummer dat relatief tegenvalt. Verder zijn de vocale prestaties wat wisselend. Er valt echter genoeg te genieten. Het beste wordt tot het laatst bewaard. Mounds intrigeert. Tijdens de atmosferische passage is het muisstil in de zaal en is de spanning voelbaar en als het ruige deel aan de beurt komt, is het gaaf om te zien hoe de muzikanten opgaan in de muziek. Al met al is het een goed optreden met sterke momenten dat veel waardering oogst.
Vervolgens is het de beurt aan Vulture Industries, met de excentrieke zanger Bjrnar E. Nilsen in de gelederen. Hij stampt heen en weer over het podium, loopt tijdens de muziek tussen het publiek door, zingt daar van heel dichtbij bezoekers toe en staat wankel op een instrumentencase te zingen. Kortom, hij trekt alle aandacht naar zich toe van de inmiddels goed gevulde zaal. De frontman doet me wel wat aan Mike Patton denken, zowel qua kledingstijl, manier van zingen als qua gedragingen. Ook de muziek van de Noren doet aan die van Faith No More denken (en aan Mr. Bungle en Arcturus). Het is eigenlijk jammer dat het geluid wat kleurloos staat afgesteld, waardoor niet alle details hoorbaar zijn, die een sterk element vormen op het album The Tower. Ik had er dan ook wat meer van verwacht, maar de nummers blijven desondanks overeind. The Pulse Of Bliss en The Hound komen het beste uit de verf en ondanks dat niet iedereen weet wat hij of zij er van moet vinden, is er ruim voldoende waardering achteraf. Showman Bjrnar sluit in zijn eentje af. Als je onze muziek nu echt gaaf vond, koop dan onze cd of een t-shirt. Mocht je ons de meest waardeloze band vinden die er ook maar rondloopt op deze planeet, een waar je echt niets mee aankunt, koop dan ook de cd en geef m aan iemand die je niet leuk vindt.
Ook Arcturus heeft een bijzondere frontman. ICS Vortex staat graag met zijn handen in zijn zakken, drinkt graag wijn op het podium en geeft aan dat ze op tijd zullen stoppen met spelen, zodat iedereen zijn trein terug kan halen. In het begin van de set lijkt hij daarom wat ongemotiveerd, maar het publiek lijkt er niet om te malen en slaat direct aan het headbangen op Evacuation Code Deciphered. Nightmare Heaven komt vervolgens prima tot zijn recht en daarna is het de beurt aan een nieuwe track. The Arcturian Sign is afkomstig van het vandaag verschenen nieuwe album Arcturian en behoort tot de sterkere tracks van het optreden. De frontman toont zich inmiddels wat actiever en dat zorgt voor meer beweging bij de bezoekers.
Het mag bekend zijn dat ICS Vortex de laatste jaren niet heel zuiver is qua zang en dat valt ook vandaag op. Het is wat wisselvallig. Hierdoor overtuigt het middelste gedeelte van de set minder (met name de nummers van La Masquerade Infernale) en het publiek dut daardoor wat in, maar aan het einde van de set krijgt hij de geest en klimt het niveau vanaf Hibernation Sickness Complete tot grotere hoogten. Toch is het jammer dat de gitaar- en keyboardpartijen niet altijd goed hoorbaar zijn. Die moet je er zelf bij verzinnen, omdat de geluidsman te weinig moeite doet om de beleving te optimaliseren. De muzikanten zelf spelen trouwens goed. Vooral Hellhammer bewijst waarom hij een van de betere drummers in de metalwereld is, maar de anderen verstaan hun instrumentaria ook prima en staan er bovendien actief bij. Ook de frontman heeft het inmiddels meer naar zijn zin en als dan ook nog Raudt Og Svart van het debuutalbum Aspera Hyms Symfonia voorbijkomt, is het feest compleet. Het publiek verlangt dan ook naar meer, krijgt alleen nog Shipwreck Frontier Pioneer te horen. Het 'we want more' klinkt vervolgens, maar de heren zijn dan al naar de bus vertrokken, waar een ijskoud biertje op ze staat te wachten.
Het was een avond waarop meer mogelijk was (beter geluid, een toegift van de hoofdact), maar achteraf ook gezegd moet worden dat we voldoende hebben gekregen. Seven Impale dat positief verraste, een solide Krakw, een vermakelijk Vulture Industries en een headlinerwaardig Arcturus. En nu maar hopen dat er meer metalconcerten in Gigant komen.
Setlist Arcturus:
1. Evacuation Code Deciphered
2. Nightmare Heaven
3. The Arcturian Sign
4. Painting Of Horror
5. Deamonpainter
6. Alone
7. The Chaos Path
8. The Code
9. Hibernation Sickness Complete
10. Master Of Disguise
11. Raudt Og Svart
12. Shipwrecked Frontier Pioneer
Setlist Vulture Industries:
1. The Tower
2. Divine Appaling
3. The Pulse Of Bliss
4. The Hound
5. Lost Amongst Liars
6. Blood Dont Eliogabalus
Setlist Krakw:
1. Luminauts
2. Genesis
3. Last
4. Hymn To The Winds
5. Omen
6. Mound
Setlist Seven Impale:
1. Extraction
2. Oh, My Gravity!
3. Eschaton Horo
Met dank aan Ronald Van De Baan van Livereviewer.com/Gigant voor de foto's. Meer foto's vind je op Facebook.
