Ook al is power metal als genre in Nederland niet bijster populair, de Pandora-zaal van Tivoli is vanavond alsnog uitverkocht. Nu kan het eraan liggen dat Sonata Arctica een gevestigde naam is, al vermoed ik dat het feit dat men vanavond het complete debuutalbum (en fanfavoriet) Ecliptica ten gehore zal brengen, hier flink aan mee zal helpen. Na een dwaaltocht door Hoog Catherijne en een kleine verwondering over de relatief hoge drankprijzen aan de bar (3,50 voor een pils), kan het weerzien met een van de eerste powermetalbands waarmee ik in aanraking kwam beginnen.
Omdat de persoon die sinds enkele jaren de Dungeon Master is bij mijn vaste Dungeons & Dragons-groep vanavond mee is, ben ik wat verward om te zien dat Twilight Force twee ninja-elven als gitaristen heeft. Vanwege het feit dat ninja-elven voor een vrij lange tijd steeds terugkerende vijanden bij onze groep waren, krijg ik de neiging om een d20-dobbelsteen te pakken. Verbaasd kijk ik dan ook achterom naar mijn kompaan en vraag hem of hij dit voorbereid heeft en ik nu als flat-footed geld. Hij glimlacht en schreeuwt me 'rol maar initiative!' toe. Gelukkig blijkt dat Twilight Force een van de leukste encounters is die ik vanavond had kunnen krijgen.
De band speelt uitzonderlijk blije power metal die klinkt als een combinatie van Hammerfall, oude Rhapsody en Fairyland, waarbij vooral de uitmuntende gitaarsolo's en Christian Hedgren's fantastische en bovenal loepzuivere zangpartijen de aandacht trekken. En verhip, het lukt de band uitzonderlijk snel om het publiek snel voor zich te winnen. Binnen een mum van tijd gaan de handen door de hele zaal omhoog, zowel boven als beneden, en genieten de aanwezigen van het aanstekelijke enthousiasme van de opener van de avond. Songs als Gates Of Glory, Enchanted Dragon Of Wisdom en het fantastische The Power Of The Ancient Force gaan erin als koek en na afloop begeven vele mensen zich dan ook naar de merchandise stand. Door het loepzuivere geluid, de fantastische show die met de juiste knipoog gebracht wordt en bovenal de hoge kwaliteit van het songmateriaal, is het voor mij en vele anderen duidelijk dat Twilight Force een verrassing van formaat blijkt te zijn!
Vanwege het feit dat Freedom Call's Eternity album 666 weken oud is, staat deze avond in het teken van deze opnieuw uitgebrachte happymetalklassieker. Het concert start nog wat stroef met 666 Weeks Beyond Eternity, welke op de heruitgave te vinden is en zodoende nog niet bijster bekend is bij het publiek. Meteen is ook duidelijk dat het geluid nog wat werk nodig heeft, aangezien Chris Bay's gitaarsolo's amper te horen zijn en er zo een flink stuk dynamiek tussen hem en Lars Rettkowitz ontbreekt. Helaas wordt dit probleem niet echt opgelost, waardoor Freedom Call na de opener ietwat tegenvalt. Gelukkig betekent dit niet dat de band zich hierdoor uit het veld laat slaan, want het enthousiasme is zoals gebruikelijk bij Freedom Call dermate aanstekelijk. Wie kan er nu niet glimlachen als Chris Bay met zijn geinponem het publiek vertelt dat we er goed uitzien, goed ruiken en goed klinken? Dat hij daarna Jupiler 'Dutch water' noemt, neem ik hem dan ook met alle gemak niet kwalijk.
Qua setlist is het een goede zet om gebruik te maken van een topalbum als Eternity, want de kwaliteit van de songs is gedurende het hele concert van hoog niveau. Het valt echter wel op dat de publieksreactie toch het sterkst aanwezig is bij de praktisch altijd gespeelde klassiekers Metal Invasion, Warriors en Land Of Light. Bekend maakt bemind? Ach, de massaal meespringende zaal tijdens afsluiter Land Of Light maakt in ieder geval duidelijk dat Freedom Call zelfs met een matig geluid, nog steeds een erg gezellige en vakkundige band is die zelfs in ons doorgaans vrij nuchtere kikkerlandje langzaamaan een aardige fanschare begint te krijgen.
Ondanks dat Sonata Arctica door veel mensen met gemak ondergebracht wordt in het subgenre 'happy power metal', valt het mij (terwijl ik de teksten stuk voor stuk meeschreeuw) toch behoorlijk op dat op het debuutalbum Ecliptica weinig te lachen valt met de teksten. Misschien dat dit ook een van de voornaamste aantrekkingspunten van deze band is, want het zingt tegelijkertijd allemaal erg makkelijk mee. Het door de fans uitzonderlijk geliefde eerste album gaat echter nog niet meteen van start. Daaraan voorafgaand krijgen we eerst nog de interessante opener White Pearls, Black Ocean en het van Pariah's Child afkomstige X Marks The Spot te horen. Als de band vervolgens na Tony Kakko's introductie van het jubileum met Blank File start, springt de vonk naar het publiek meteen helemaal over.
Ondanks dat ik wisselende verhalen vanuit mijn eigen vriendengroep hoor over de live-kwaliteiten van de band, heb ik Sonata Arctica nog nooit betrapt op een slecht optreden. Vandaag is echter wel een compleet uiterste van het spectrum, want zo zuiver en soepel heb ik de band nog nimmer gehoord. Tony klinkt krachtig en hoeft weinig moeite te doen om de uithalen te halen, terwijl de solo's van Elias Viljanen en Henrik Klingenberg nog vuriger klinken dan op Ecliptica het geval was. Ballads Replica en Letter To Dana worden gretig door het publiek meegezongen, terwijl het mij opvalt dat een nummer als Picturing The Past (dat ik op de cd vaak niet bewust meekrijg) live vele malen beter klinkt dan op het album het geval is. Het is echter Destruction Preventer waar ik het meeste naar heb uitgekeken, aangezien dit nummer altijd een van mijn favoriete Sonata Arctica-tracks is geweest. De enthousiaste en intense uitvoering maakt in dat opzicht mijn stoutste dromen waar. Een eveneens spectaculaire uitvoering van Mary-Lou luidt vervolgens het naderende einde van het optreden in.
Vanzelfsprekend roept het publiek om meer en krijgt het dat ook in de vorm van The Wolves Die Young van het laatste album en de inmiddels vaste afsluitercombinatie van Don't Say A Word en Vodka. De koek is hierna toch echt op, maar het optreden voelt dan ook verder helemaal 'af' aan. In vergelijking met de vorige twee bands was er wat minder interactie met het publiek, maar alsnog voelde het optreden persoonlijk en intiem aan in de volle Pandora-zaal. Indien de band dit kunstje op chronologische volgorde wil gaan herhalen, zul je mij nog veel meer gaan aantreffen. Vanavond toonde men in ieder geval dat de oude nummers nog steeds goed klinken en voortreffelijk uitgevoerd kunnen worden. Tevreden en uitgeput begeven we ons naar de merchandisestands om nog even te spreken met de leden van Twilight Force die duidelijk blij zijn met de nieuw verworven fans. Een betere afsluiting van de week had ik me niet kunnen wensen!
Setlist Sonata Arctica:
1. White Pearl, Black Oceans...
2. X Marks the Spot
3. Blank File
4. My Land
5. 8th Commandment
6. Replica
7. Kingdom for a Heart
8. FullMoon
9. Letter to Dana
10. UnOpened
11. Picturing the Past
12. Destruction Preventer
13. Mary-Lou
14. The Wolves Die Young
15. Don't Say a Word
16. Vodka (outro)
Setlist Freedom Call:
1. 666 Weeks Beyond Eternity
2. The Eyes of the World
3. Flying High
4. Island of Dreams
5. Bleeding Heart
6. Metal Invasion
7. Ages of Power
8. Warriors
9. Land of Light
Setlist Twilight Force:
1. Forest of Destiny
2. Enchanted Dragon of Wisdom
3. Twilight Horizon
4. Gates of Glory
5. The Power of the Ancient Force
