Eerst is het tijd voor het Italiaanse Arthemis om het publiek op te warmen. De groep stamt uit 1994 en heeft al een groot aantal releases op zijn naam staan, met als laatste wapenfeit de live-registratie Live From Hell uit 2014. Van de originele line-up is alleen nog gitarist Andy over en de rest van de bandleden heeft zich de afgelopen jaren erbij geschaard. Op het podium is ook af te zien dat Andy de meeste ervaring heeft. De rest van de groep werkt hard en doet zijn best om de mix van power-, heavy- en thrashmetal zo goed mogelijk over te brengen, maar faalt in de overtuiging. Zanger Fabio D heeft een goed stemgeluid en brengt een aanstekelijke vrolijkheid met zich mee, maar zijn performance is niet geheel vlekkeloos. Zijn zangtechniek schiet te kort en een iets actievere houding zou hem niet misstaan. Het optreden is echter best genietbaar en de nummers klinken zo op het eerste gehoor vrij aangenaam. Het lokt mij daardoor om het materiaal thuis nog eens beter te gaan beluisteren.
Hierna is het de beurt aan Gus G en zijn begeleidingsband. Het is voor mij een verrassing om te zien dat de Duitse zanger Henning Basse is meegekomen en niet Mats Levn. Laatstgenoemde heeft vocaal namelijk een grote rol op I Am The Fire en ging eerder ook op tournee mee. Echter ben ik daar dus onterecht vanuit gegaan, want een blik op de officile website leert mij dat Basse al lang geleden aangekondigd is. Niet dat dit erg is, want Henning Basse is namelijk een prima vocalist. Dat demonstreerde hij vorig jaar nog zeer verdienstelijk op het album Antagonise van de Nederlandse progressieve deathmetalformatie MaYan.
De set wordt geopend met My Will Be Done, gevolgd door Eyes Wide Open en Blame It On Me. Allemaal lekker rechtgeaarde hardrocksongs, die opzwepend gebracht worden. De band is op dreef, oogt gemotiveerd en laat geen steek vallen. Gus G staat zelf rustig en quasi-arrogant, in de hoek zijn noten te spelen en laat horen wat hij in huis heeft. Op het album worden deze drie nummers vertolkt door Mats Levn en het is opvallend hoe dicht Henning Basse bij zijn stemgeluid komt. Hierna is het tijd voor een vroeg hoogtepunt als het instrumentale Vengeance wordt ingezet. Want hierop laat de Griekse gitarist voor het eerst echt zien uit wat voor hout hij is gesneden. Hij schotelt het publiek een imponerend stukje gitaarwerk voor en is hierna ook voor de rest van de avond uit zijn schulp gekropen.
Het is vanavond echter niet alleen nieuw materiaal wat er gespeeld wordt. Zo komt er ook nog werk voorbij van Dream Evil ( Break The Chains en Children Of The Night) en Firewind (World On Fire en The Fire And The Fury). Laatstgenoemde is ook weer een subliem instrumentaal nummer en wordt ook nog eens heerlijk uitgerekt. De overige songs zijn bijna allemaal afkomstig van I Am The Fire en ondanks dat deze tracks bevlogen gespeeld worden, weten ze niet zo te vlammen als de instrumentale tracks. Maar goed, dat is ook iets wat je mag verwachten bij een soloconcert van een gitarist. Als afsluiter hebben de muzikanten nog een verrassing in petto. Want als The Prince Of Darkness je hoogstpersoonlijk aanwijst als zijn gitarist, dan zul je hem vereren ook. Met Crazy Train wordt het concert naar tevredenheid afgesloten en laten Gus G en zijn kompanen een prima indruk achter.
Setlist:
1. My Will Be Done
2. Eyes Wide Open
3. Blame It On Me
4. Vengeance
5. Break The Chains (Dream Evil)
6. World On Fire (Firewind)
7. The Fire And The Fury (Firewind)
8. Terrified
9. Redemption
10. Summer Days
11. Children Of The Night (Dream Evil)
12. I Am The Fire
13. Crazy Train (Ozzy Osbourne)
