De avond heeft wat opstartproblemen. De zalen van de deur blijven ondanks het duidelijke briefje (met het openingstijdstip) erop wat langer dicht. Eenmaal binnen staren we naar een leeg podium. Weer wordt ons geduld op de proef gesteld tot het moment waarop de eerste bandleden van Death Alley op het podium stappen. De heren hebben hun winterjassen nog aan en het vermoeden rijst dat zij het slachtoffer zijn van de wispelturige Nederlandse Spoorwegen. In elk geval blijven ze niet stilzitten: inpluggen en spelen! Death Alley speelde vorig jaar op de pre-party van Roadburn en liet daar een aardige indruk achter. Een klein jaar later blijkt dit gezelschap flink gegroeid te zijn en warmen de zaal moeiteloos op. Behalve het eerder op 7 verschenen Over Under, krijgen we een handvol nummers voorgeschoteld, waarvan ik mag hopen dat deze op het komende debuutalbum gaan verschijnen. De heren van Death Alley zetten hier een heel puike show neer. Hun sound lijkt minder punk en meer psychedelisch te zijn geworden. Voeg daar de uitstekende podiumpresentatie en dito instrumentbeheersing aan toe en ik durf al te zeggen dat we echt rekening moeten gaan houden met deze band!
Tilburg ziet vandaag twee bekenden terugkeren, want Chad Ross en Andrew Moszynski openden Roadburn 2011 toen ze nog in Quest For Fire speelden. Die band ging twee jaar geleden uit elkaar, waarna deze twee vrienden Comet Control oprichtten. Om de verloren tijd in te halen, krijgt Comet Control een kortere soundcheck. Niemand heeft er problemen mee. Ook de band niet, want wanneer ze klaar zijn, beginnen ze gewoon met spelen. De lampen blijven zelfs nog even aan. Voor mij persoonlijk moet dit de band van de avond worden, maar halverwege de set moet ik toch toegeven dat het allemaal wat tegenvalt. De zaal loopt zelfs wat leeg. Dat kan te maken hebben met het ontbreken van de toetsenist vanavond, maar wellicht ook dat de muziek van Comet Control niet zo spannend en experimenteel is als die van Quest For Fire. Alles wordt in hetzelfde tempo gespeeld en er wordt weinig naar hoogtepunten toegewerkt. Sommigen hoor ik mopperen over de klagerige stem van Chad Ross, terwijl ik dat juist een sterk element van deze band vind. Helaas geen The Greatest Hits By God vanavond en volgens mij wordt er zelfs helemaal niks van Quest For Fire gespeeld. Het is een leuk optreden, maar ik had er meer van verwacht.
Ook Harsh Toke neemt genoegen met een kortere opbouw. Veel heeft dit viertal in principe niet nodig, al wordt er een indrukwekkende hoeveelheid effectenpedaaltjes neergezet voor de frontman en de gitarist. De Amerikanen beginnen net zo plotseling als de voorgaande bands en zetten een vrij indrukwekkende jamset neer. In totaal worden er vier vijf nummers gespeeld, maar dit geheel gaat wel de klok rond. Richie Belton is duidelijk het meest fotogenieke van dit stel. Een bezoeker naast me grapt dat deze bassist zo weggelopen had kunnen zijn uit The Allman Brothers Band. Geen gekke vergelijking. Zeker niet wanneer tegen het einde ook nog eens op het podium de joints tevoorschijn worden gehaald. Je bent in Nederland of je bent het niet, ook al vind ik het nog steeds opvallend dat in een aantal staten van het o zo conservatieve Amerika wiet legaal is en wij nog moeilijk doen met het gedoogbeleid. Mede door de joint staat Harsh Toke wel flink te genieten van hun vierde optreden in de 013 in een jaar tijd. Voor wie zich afvroeg wat het keyboardje op het podium doet, krijgt antwoord met de toegift. Dan valt ook meteen op dat het geluid eigenlijk helemaal niet zo best was tijdens dit optreden. De niet zingende gitarist is nauwelijks hoorbaar, terwijl de zanger wat willekeurig op de toetsen drukt. Het nummer met verder drums, bas en tamboerijn van de gastmuzikant had rustig achterwege gelaten mogen worden. Een smet op een verder heel puik optreden en een mooie avond. Zo zijn we in een klap drie uur verder en buiten ligt er dan toch nog een laagje sneeuw.
