De eerste band van de dag die ik meepik, is het Limburgse Better Off. Hoewel het nog niet erg druk is, speelt de groep wel een thuiswedstrijd vanmiddag. De nogal typische hardcore van het gezelschap klinkt aardig, maar na twintig minuten heb ik het ook wel weer gehoord. Wat me bijblijft, is met name de energieke zanger en de vette moves van de bassist, die het hele optreden over het podium stuitert.
Het Belgische The Scalding heeft hierna de mogelijkheid om de zaal te overtuigen van zijn kunnen, maar de band slaagt daar niet echt in. De death metal van het vijftal is daarvoor te matig. Nu moet erbij gezegd worden dat The Scalding ook niet echt geluk heeft met het geluid en met de techniek. Zo zijn de solos gedurende het hele optreden nauwelijks te horen. Hoewel de band op zijn Facebook-pagina stoer rept over the epitome of modern extreme metal, maken de heren dat vanmiddag geen moment waar.
Met Blood Trial krijgt het publiek wederom een hardcoreband voor de kiezen. Deze muziek doet het altijd uitstekend in de oostelijke mijnstreek en dat is nu niet anders. Opgefokte, energieke hardcore die het vooral van bevlogenheid en bezieling moet hebben, want muzikaal gezien biedt het weinig nieuws onder de zon. Het optreden is niet geweldig, omdat ook ditmaal geluidsproblemen (nu met de microfoon) de vaart uit het optreden houden. Het optreden wil dan ook niet echt ontvlammen.
From Earth klinkt een stuk beter. De cleane zang waarop gitarist Dave Van Loon zich bij vlagen beroept, is weliswaar niet origineel (honderden metalcorebands gingen From Earth voor), maar voegt wel wat toe aan het geluid. Ook de muziek is goed te pruimen. Het is niet verwonderlijk dat het nieuwe album Dark Waves op prima recensies kan rekenen. Het gitaarwerk zit goed in elkaar, de nummers hebben kop en staart, klinken catchy en worden vol overgave gebracht.
Na een korte eetpauze pik ik het laatste kwartiertje van Bear mee. Eerlijk gezegd ben ik blij dat het bij dat kwartiertje blijft. Aspirinecore zou een goede term zijn om de chaotische, van de hak op de tak springende mengeling van hardcore en The Dillinger Escape Plan-achtige mathcore te beschrijven. Ik trek het niet, zeker niet als de zanger het publiek tot in den treure we all suffer laat scanderen en de band het optreden beindigd door het drumstel te slopen.
Gelukkig gaat het niveau hierna flink omhoog. Wat heet: Emeth is de verrassing van de dag. Deze band laat wel horen hoe je een overdosis aan technisch vernuft kan kanaliseren in enorm strakke nummers. De drummer zit erbij alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is wat hij aan het doen is, terwijl ik er toch vrij zeker van ben dat veel collega-drummers hem dit niet na zouden doen. Met inmiddels vier full-lengths op zak is Emeth niet voor niets een van de gevestigde namen vandaag. Een optreden dat smaakt naar meer!
Het hierop volgende Leng Tche komt eveneens uit Belgi. Hoewel er geen enkel origineel bandlid meer in de groep zit, is het desondanks wellicht wel de meest bekende grindcoreband uit Belgi. Het gezelschap rondom de fors gebouwde frontman Serge Kasongo (die met zijn hoed wel wat weg heeft van Wesley Snipes op zomervakantie) probeert er vanavond vooral een feestje van te maken. Dat lukt ze aardig. Naast een imposant figuur beschikt Kasongo ook over een prima grunt, maar aan het gelul tussen de nummers door valt werkelijk geen touw vast te knopen. Hij lijkt vooral in zijn eigen wereldje te opereren, misschien geholpen door de Nederlandse groente die zo populair is onder buitenlandse bands. Desondanks een vermakelijk optreden waarin verrassend veel schwung zit.
Het alweer meer dan vijftien jaar meedraaiende Length Of Time wordt met zeer veel enthousiasme onthaald door het publiek. De metalcore (hoewel de band voor mijn gevoel meer naar de core dan naar de metal neigt) is zowel agressief als melodieus. Hier staat een goed op elkaar ingespeelde band met veel ervaring op het podium. Hoewel de band een lange voorgeschiedenis heeft, is het de eerste keer dat ik materiaal van het gezelschap hoor. Het kleine stukje dat ik ervan heb meegepikt, klinkt verrassend goed en gedreven.
Er is echter maar n band waar ik vandaag voor ben gekomen en dat is de Britse vernietigingsmachine Anaal Nathrakh. Oorspronkelijk was het overigens de bedoeling dat Unearth het festival zou headlinen, maar dat bleek niet door te kunnen gaan. Nou, met Anaal Nathrakh is een vervanger van formaat aangetrokken, hoewel er volgens mij niet enorm veel mensen in de zaal zijn die zich realiseren dat het een vrij unieke gebeurtenis is om deze band live te zien. Anaal Nathrakh is immers vooral bekend om zijn (genadeloze en meestal ronduit geniale) studiowerk. Het scheelde bovendien niet veel of het optreden was helemaal niet door gegaan. Naar verluidt is de rit vanuit Zwitserland (waar het gezelschap gisteren optrad) naar Heerlen behoorlijk problematisch geweest. Mick Kenney en Dave Hunt komen pas letterlijk tien minuten voor aanvangstijd de zaal binnenlopen.
Met uiteindelijk slechts een kwartiertje vertraging trapt de band af met het intro Acheronta Movebimus en het hierop volgende Unleash, beiden afkomstig van het nieuwe album Desideratum. Het geluid staat zoals het hoort bij dit soort sonische terreur loeihard, maar helaas ook verre van zuiver. Het maakt allemaal niet meer uit. Het hek gaat van de dam en de zaal verandert al snel in n kolkende pit. Het moet de heren op het podium tot tevredenheid stemmen.
De nadruk qua songmateriaal ligt op de recentere platen. Zo komen onder andere Idol (ook van het nieuwe album) en Forging Towards The Sunset (Vanitas) voorbij. Fantastische nummers waarbij vooral ook de schreeuwerige cleane zang uitstekend uit de verf komt. Maar het echte hoogtepunt zijn toch de oudere nummers. Het alles vernietigende Submission Is For The Weak (van het grimmige debuutalbum) bijvoorbeeld. En ook met persoonlijke favorieten als Between Piss And Shit We Are Born en Do Not Speak kan er weinig mis gaan. De band musiceert strak en er is veel interactie met het publiek.
Het enige minpunt is de geluidsman. Die heeft het geluid zodanig verneukt dat de gitaarmelodien het gehele optreden verzuipen in een walm van bas, drums en echo. Maar goed, op dit tijdstip maalt niemand daar meer om. En laten we eerlijk zijn: het laatste waar Anaal Nathrakh behoefte aan heeft, is meer subtiliteit. Na een uur is de chaos over en wordt de schade opgemaakt. Een intens optreden, waarmee Anaal Nathrakh zijn status bevestigt en waar de organisatie van El Bastardo tevreden op kan terugkijken.
