Slam opende de avond, maar er op terugkijkend waren ze de vreemde eend in de bijt. Ze spelen harde rock gecombineerd met wat funk-elementen, en zijn duidelijk beinvloed door de Red Hot Chili Peppers (waarvan ze nog een stukje speelden ook). Niet onaardig om even naar te luisteren, maar het begon me redelijk snel te vervelen.
Als tweede band stond het nederlandse Methusalem op het programma. Wat zij brachten was al een stuk beter, namelijk degelijke heavy metal. Daar waar het Slam niet erg lukte om het publiek goed in beweging te brengen lukte het Methusalem wel, want hier en daar waren toch wat headbangers te zien. De band speelde nagenoeg alleen eigen materiaal, behalve afsluiter Breaking The Law was natuurlijk van Judas Priest. Jammergenoeg was het geluid verre van goed, maar ondanks dat was het best lekker om te horen.
Daarna was het tijd voor de man waar bijna iedereen wel voor gekomen was, voormalig Iron Maiden zanger Paul Di'Anno. Welke band hij bij zich heeft maakt de meesten waarschijnlijk niet veel uit, maar het betrof zijn band Killers, waarmee hij o.a. de albums Murder One, Menace To Society en het live album Live At The Whiskey gemaakt heeft. De band opende met het nummer Marshal Lokjaw, van het album Murder One. Van dat album kwamen ook de songs Dream Keeper en The Beast Arises, welke later in de setlist volgden. Maar het merendeel van de nummers bestond toch uit Iron Maiden materiaal, wat eigenlijk iedereen wil horen.
Veel Maiden nummers dus, natuurlijk allemaal uit de beginjaren van de band, toen Paul twee albums met hun opnam. Maar liefst 9 nummers, dus ongeveer de helft van wat hij met de band gedaan heeft. Tussendoor zaten dan nog de 3 hiervoor genoemde nummers, waarbij het publiek toch beduidend stiller was. De Maiden nummers begonnen met Prowler, gevolgd door Wrathchild en Murders In The Rue Morgue. Daarna volgden Strange World en Killers, waarvan ik moet zeggen dat ik erg blij was dat ze die twee speelden. Remember Tomorrow en Sanctuary ronden de set af, en als toegift kwamen Phantom Of The Opera en Running Free aan bod. De liefhebbers van vroege Maiden nummers konden tevreden zijn.
Tussen de nummers door lulde Paul aardig wat met het publiek, maakte hij wat grappen waarbij o.a. de Spice Girls en Las Ketchup het moesten ontgelden, en liep ook aardig wat te klagen over dat het geluid kut was. En hij had wel gelijk, want het geluid was verre van optimaal. Toch hadden Paul en z'n band het zichtbaar naar hun zin op het podium. De band zette geen slechte versies neer van de Iron Maiden klassiekers, maar het was goed te horen dat ze een stuk minder geroutineerd zijn dan de echte Maiden. Hier en daar zaten er wat foutjes in, maar dat mocht de pret gelukkig niet drukken. Het was een zeer leuk optreden.
.jpeg){kind=small}
