De Britse legenden van Saxon hebben geen excuus nodig om op tournee te gaan. Vrijwel elk jaar zijn ze wel ergens te zien. Toch markeert deze avond in Tilburg weer een mijlpaal, want het is 35 jaar geleden dat het debuutalbum uitkwam en dat vieren zij op deze "Warriors Of The Road"-tour. De metalveteranen krijgen daarbij ondersteuning van de hardrockers van Skid Row en de powerprog van Halcyon Way.
De Amerikaanse progpowerformatie Halcyon Way is op het laatste moment aan de line-up toegevoegd, maar in plaats van de show later te laten eindigen, begint deze vroeger. Wanneer de heren om ongeveer twintig na zeven het podium betreden, is de zaal nagenoeg leeg. Op zulke momenten is de grote zaal van de 013 toch wel erg groot en is er van enige sfeer eigenlijk amper te spreken. Dat geldt helaas ook voor de set van bijna dertig minuten die de mannen van Halcyon Way ten gehore brengen. Hun set bevat oud, maar ook nieuw materiaal van het meest recente album Conqueror uit 2014. Geroutineerd brengen de mannen hun liederen ten gehore, maar de meeste van de songs weten niet echt te overtuigen. Helaas gold dat ook al voor de eerdergenoemde langspeler. Op een enkele uitzondering na met bijvoorbeeld Save Your Tears, is het een vrij lauwe opwarmer voor de rest van de avond.
Ook Skid Row heeft dit jaar wat te vieren, want het is 25 jaar geleden dat het nog immer populaire gelijknamige debuut uitkwam. Bovendien heeft de band dit jaar ook de ep Rise Of The Damnation Army uitgebracht. Vanavond mogen ze vijftig minuten vullen als special guest van Saxon. De zaal is inmiddels goed vol en het is duidelijk dat de aanwezigen niet alleen Wheels Of Steel kapot hebben gedraaid, maar Skid Row en Slave To The grind kunnen dromen, want de groep kan rekenen op enthousiaste reacties. Ondanks het bestaan van nieuw materiaal, leunt de set vrijwel volledig op de klassiekers: Monkey Business, Slave To The Grind, Youth Gone Wild en ga zo maar door. Johnny Solinger heeft wellicht niet het gouden strot van Sebastian Bach, maar brengt het er toch aardig van af. Lid van het eerste uur bassist Rachel Bolan neemt de microfoon nog even ter hand tijdens de Ramones-cover Psycho Therapy, terwijl Solinger even wat rust wordt gegund. En tijdens 18 And Life volgt er een van die spaarzame momenten waarop het jammer is dat mensen massaal gestopt zijn met roken. Het is niet de meest spetterende show die men zich wensen kan, maar Skid Row stelt ook zeker niet teleur.
Na een korte pauze is het tijd voor Saxon en wederom bewijzen de heren onder leiding van Biff Byford dat ze zelfs na bijna vier decennia vrijwel elk podium ter wereld te hebben betreden nog altijd springlevend zijn en kunnen concurreren met andere grote namen in het genre. Ook de set van deze veteranen staat in het teken van het oudere materiaal, maar is voldoende doorspekt met nieuwere songs als Sacrifice, Demon Sweeney Todd en Lionheart om toch ook te laten horen dat ze het schrijven van goede metal niet verleerd zijn.
De ene na de andere klassieker passeert de revue en vrijwel allemaal worden ze uit volle borst meegezongen door het publiek. Motorcycle Man, Power And The Glory en Strong Arm Of The Law; alles kan op een luid gejuich rekenen. Zeker wanneer Byford aankondigt dat ze een set van twee uur vol zullen maken. De ellende van zo een rijke catalogus als die van Saxon is dat er altijd songs zijn die je liever zou hebben gehoord dan weer een keer 20.000 Ft of Never Surrender, maar aan de andere kant zou je die nummers ook weer missen wanneer ze niet worden gespeeld. Wanneer Princess Of The Night wordt ingezet en het publiek zingt zonder enige begeleiding mee, doet het er ook weinig toe, want zelfs na zoveel jaar, werkt dat nog hartverwarmend. Saxon belooft van tevoren altijd een avond vol spetterende metal en dat is nog immer een belofte die ze meer dan waar maken. Zelfs wanneer je al jaren flink hebt kunnen oefenen op het meebrullen met de eeuwige toegift van Wheels Of Steel, Crusader en Denim & Leather.
