Textures bestaat tien jaar en dat moet gevierd worden. En natuurlijk vier je dat samen met de fans. De zeskoppige band uit Brabant speelt daarom vanavond in P60 het debuutalbum Polars integraal om te vervolgen met een bloemlezing van de andere drie platen. Volgens het persbericht is er een aantal special guests, dus wij zijn benieuwd. Om de avond in te luiden zijn de bevriende bands Barnacles en Exivious uitgenodigd.
Barnacles, de band met voormalig frontman van Textures op zang, trapt de avond af voor een zich langzaam vullend P60. Het is even wennen om Eric Kalsbeek weer op het podium te zien, maar de beste man is het kunstje nog niet verleerd. Het mag dan allemaal niet zo bruut zijn als Textures, het rockt als een tiet. Barnacles slaat, net als Textures, regelmatig onverwachte paden in en dat houdt de stevige rock interessant. Het is interessant genoeg om niet na twee nummers te denken: "Ja, nou weten we het wel, ik ga bier halen." En tegelijkertijd toegankelijk genoeg om het weekend zorgeloos in te luiden en dat laat het publiek maar al te graag weten. Ook het gastoptreden van Textureszanger Danil De Jongh wordt enthousiast ontvangen.
Hoe anders is dat met Exivious. Niet qua reactie van het publiek, maar wel qua complexiteit. De band waar Texturesdrummer Stef Broks vroeger in speelde, doet met zijn fusion metal voornamelijk een spelletje 'hoe kan ik het zo moeilijk mogelijk maken'. Dat vindt de een geweldig en de ander onbegrijpelijk. Maar wie de twee platen kent, zal genieten van wat het instrumentale kwartet ook vanavond weer presteert. De veelal uitgesponnen nummers worden retestrak uitgevoerd en de band kan dan ook rekenen op een enthousiast applaus.
En dan is het de beurt aan Textures. Het is Halloween vanavond en de heren staan dan ook verkleed in monnikspijen op het podium. Ze trappen af met het intro dat de laatste jaren steevast de openingstrack vormde van de liveset: Surreal State Of Enlightenment (Drawing Circles uit 2006). Maar als dat na een kleine vier minuten dan volbracht is. gaan de pijen uit en duiken we samen de geschiedenis in naar de ruigere Texturesperiode: Polars. De mannen zullen wel even hebben moeten oefenen om weer op snelheid te komen, maar met Swandive gaat het gelijk los.
Al snel is het tijd voor het bruutste Texturesnummer Young Man en daar hebben ze de hulp van oud-bandleden voor ingeroepen: Uri Dijk laat de toetsen over aan Richard Rietdijk, Dennis Aarts neemt de honneurs op bass waar en Eric Kalsbeek neemt de schreeuwstok ter hand. En zo rammen de oude rossbossen zich door de Polars-set heen en is het na vijf nummers al weer tijd voor de laatste track van het debuutalbum, de geweldige titelsong. Niet getreurd, de kenners weten het, het is nog niet gelijk over: die track duurt achttien minuten. En iedereen heeft er zin in.
Wie zich afvroeg wat die drie floortoms daar aan de zijkant deden, krijgt halverwege dit nummer het antwoord: Eric, Dennis en Richard komen meedrummen. Wat een geweldige roffelriff hebben de heren bedacht. Mooi, om zoveel Texturesmannen op n podium te zien. Mooi, om te zien hoeveel plezier de heren er zelf ook nog steeds in hebben. Mooi, om Polars weer eens live mee te maken. Want met dat album zijn ze natuurlijk bekend geworden. Ze wonnen er de Essent Music Award voor veelbelovende band mee en het is niet voor niets dat zoveel bands in de prog/math hoek ze als inspiratie noemen. Maar aan alles komt een eind. Nog niet aan het optreden, want er staat nog meer op de setlist.
Singularity wordt opgevolgd door Regenesis en dan verklapt Danil dat ze al een tijdje bezig zijn met een nieuw album. Het nummer, dat op de setlist de titel Baking Poo heeft, is een nieuw nummer en het heeft opvallend genoeg elementen van alle voorgaande albums. Wie Textures op Dualism te soft geworden vond, zal met de nieuwe plaat waarschijnlijk dan wel aan zijn trekken komen. Het gaat alle kanten op, van bruut en snel tot gevoelig en zweverig. Het doet ons smachten naar die 'nieuwe Textures'. Dan volgt de meezinger van die laatste plaat, Reaching Home om vervolgens lekker los te gaan bij Storm Warning.
En dan komt Eric weer het podium op voor Awake. Misschien is dit wel de laatste keer dat Eric als frontman van Textures op het podium staat, maar het is een genot om hem dit nummer weer te horen vertolken. Het mag dan intussen ruim vier jaar geleden zijn dat hij dit voor het laatst deed, hij kan het nog steeds. En hoe! Onder luid applaus verlaat hij voor het laatst het podium en de band trekt voor een laatste keer de rosbrigade in gang: Laments Of An Icarus.
En dan is er een diepe buiging namens alle bandleden. Het was ruim anderhalf uur genieten van Textures. Natuurlijk is het te zien dat de mannen ouder zijn geworden. Hier en daar wordt de oude snelheid niet meer helemaal gehaald, maar een kniesoor die daarom zeurt. Het jeugdig enthousiasme heeft plaats gemaakt voor volwassen professionaliteit. Textures, een band waar Nederland trots op mag zijn.
Setlist:
1. Surreal State Of Enlightenment
2. Swandive
3. Ostensibly Impregnable
4. Young Man
5. Transgression
6. The Barrier
7. Polars
8. Singularity
9. Regenesis
10. Baking Poo
11. Reaching Home
12. Storm Warning
13. Awake
14. Laments Of An Icarus
