Vier metalen bands voor maar € 15,-. Dat doet de harten van de lokale teenangstjeugd harder kloppen. Het Amerikaanse mathgezelschap After The Burial is vanavond de headliner en brengt een brutal vorm van djent. Zij worden ondersteund door de progressieve bands Monuments (Engeland) en Circles (Australië) en het instrumentale postmetalgezelschap Tides From Nebula (Polen). De bands zijn in opvolgende bruutheid geprogrammeerd en met zo'n druk programma begint de avond dan ook vroeg (19:30).
De mannen van Tides From Nebula zijn er echter niet minder enthousiast door. Zoals het een echte postmetalband betaamt begint het allemaal ietwat ingetogen, maar de climaxen zijn zowel auditief als visueel lekker explosief. De zaal begint langzaam aan een beetje gevuld te raken met vooral jeugd. De gemiddelde leeftijd draagt er ongetwijfeld ook toe bij dat de Polen enthousiast worden toegejuicht en daar is met name gitarist Adam Waleszyński erg dankbaar voor. Met de andere drie bands op het program blijft het echter een vreemde keuze om deze luistermuziek de avond te laten openen. Aan de andere kant: het is wel een lekkere manier om het weekend in te luiden.
Het doek gaat na een vlotte ombouw vervolgens open voor het Australische Circles; een van de grote verrassingen op Euroblast 2013. Ik had dan ook hoge verwachtingen. Helaas is de geluidsman de eerste drie nummers vergeten om de linkergitarist aan te zetten en hoewel je dan zo vooraan nog wel wat monitors oppikt, klinkt het krakkemikkig. Ook Perry Kakridas komt niet helemaal uit de verf. Hij lijkt zijn power en overtuigingskracht kwijt te zijn. En dat is jammer, want juist zijn zang is het trademark van deze melodieuze progband. Verder komen de heren wat timide over. Zijn het de zenuwen van het begin van de tour of is er iets anders aan de hand? De heren zetten alsnog een zeer degelijke show neer, maar wetende dat de band veel meer in huis heeft, is dit toch een teleurstelling.
Een teleurstelling die in no time weggevaagd wordt door de immer enthousiaste Chris Barretto, zanger van Monuments. Zodra de band aftikt staat de Patronaat in opperste paraatheid om te headbangen alsof het leven ervan afhangt. Daar waar de heren op de snaren relatief statisch hun partijen de zaal in slingeren, eigent Chris zich alle aandacht toe. De energieke frontman is ook vanavond weer goed bij stem en de band is duidelijk retepopulair bij het overwegend jonge publiek. Ook het intussen bekende van Slipknot afgekeken 'get down'-trucje bij Regenerate slaat in als een bom. Een wall of death, een circle pit, niets is te gek. De diehardfans missen dan misschien de saxsolo van Chris of Doxa, maar dat mag de pret niet drukken; het is zweten geblazen, iedereen gaat los! En zo wordt de druk langzamerhand verder opgebouwd.
Dat leidt er dan ook toe dat na het optreden de zaal ineens bijna helemaal leeg is. Iedereen heeft behoefte aan frisse lucht en als After The Burial vervolgens begint, blijkt niet iedereen te zijn teruggekomen. Blijkbaar kwam niet iedereen om te zien hoe deze Amerikanen Patronaat vakkundig met de grond gelijk kwamen maken. De brutal benadering van djent is met de nieuwe zanger Anthony Notarmaso achter het brulstokje nog een stukje bruter geworden; hij heeft het namelijk niet zo op clean vocals.
En vanaf nooit één is het raak. Bezwete hoofden worden geheadbangd, getatoeëerde armen en benen vliegen in het rond. De Amerikanen mogen dan klinken als een regelrechte Meshuggah-kloon met een likje US-death, het slaat aan als een tiet. De zaal puilt uit van enthousiaste agressie. De één brult nog harder mee dan de ander, maar wat nog meer is: de één beukt nog harder dan de ander; het is erg gezellig in de pit. Daar lenen de zwaar groovende mathsongs zich natuurlijk uitermate goed voor. Band en publiek genieten van elkaar en zo schreeuwt Anthony zich vol overgave door de set heen.
En zo komt er een eind aan een perfect opgebouwde avond. Van het (relatief) kalme, maar opwekkende Tides From Nebula via het melodieuze Circles door naar het intense Monuments om te eindigen bij de zwaarlompe bruutheid van After The Burial. Dat niet iedereen deze bruutheid aankan, is vooral hun probleem. Rossen tot je erbij neervalt! Moe, bezweet en tevreden verlaat eenieder het pand.
Meer foto's op www.basementonline.nl
