Donderdag:
Het Euroblast festival is in een paar jaar tijd uitgegroeid tot het epicentrum van de moderne, progressieve metal. Djent, zo je wilt. Waar de line-up vorig jaar opgesierd werd door veel (relatief) onbekende bands en een mega-headliner in de vorm van Meshuggah, heeft John Sprich (organisator en mastermind van Euroblast) ervoor gekozen om vooral oud-gedienden van het festival op te trommelen. Daarmee wordt de nadruk nog meer gelegd op het familiegevoel en wordt die unieke sfeer alleen maar sterker. Maar is dat wel vol te houden, zo'n line-up met alleen maar toppers? Is het niet jammer dat er zo weinig nieuws te ontdekken valt?
Het relatief onbekende Drewsif Stalin's Musical Endeavours is bij mij vooral bekend van de vele (pop)covers die gitarist Drewsif Stalin op zijn YouTube-kanaal heeft geplaatst. Hij heeft de rest van de band aangevuld met leden van Friend For A Foe en zangeres Nikki Simons. Het werk van de band is eigenlijk in twee delen te splitsen: nummers waarbij Nikki zingt en nummers waarbij Drew zelf de zang voor zijn rekening neemt. Deze laatste zijn hard en bruut terwijl de nummers met Nikki bijna ‘poppy’ overkomen. Door deze tweedeling en diverse technische problemen komt het optreden erg rommelig over. Daarnaast heeft de geluidsman niet begrepen dat Drew sommige nummers ook zingt: zijn microfoon staat bijna het gehele optreden uit. Dit is zonde, want de band kan zeker wel wat en het enthousiasme spat ervan af. Gemiste kans dus! (Constantijn)
Vervolgens is het de beurt aan de overtreffende trap van moeilijkdoenerij op meersnarige gitaren: Felix Martin. De Amerikaan uit LA vindt het namelijk nodig om twee zevensnarige gitaren te combineren in een instrument. Hoe bespeel je in godsnaam zo'n vliegdekschip? Nou, dat moeten we maar eens gaan bekijken. Al gauw valt de gelijkenis met de chapmanstick op. Er wordt vooral veel gebruik gemaakt van hammer-ons en pull-offs. Maar daar houdt de vergelijking (helaas) niet op. Hoewel het vast heel moeilijk is om zoiets te bespelen, moet er wel nog altijd een liedje geschreven worden. En daar ontbreekt het een beetje aan, maar het is wel lekker wakker worden en een prettige manier om in de festivalsfeer te komen: oude bekenden gedag te zeggen, merch bekijken, cateringwagens inspecteren en een kijkje te nemen bij de stands van Kemper en Ibanez. (Wouter)
Destiny Potato is een oude bekende uit de Euroblastfamilie en wordt dan ook zo aangekondigd door organisator John Giulio Sprich. Sinds het laatste bezoek aan Keulen is de band één van de twee zangeressen en een platendeal kwijtgeraakt. De band is echter ook een zeer geslaagd debuut rijker in de vorm van LUN. Vanaf opener Indifferent is het duidelijk dat zangeres Aleksandra Djelmas de zang-kar ook prima zelf kan trekken. Waar de band in het verleden nog wel eens te zwaar op gimmicks leunde ("Kijk we hebben twee zangeressen en ik doe als gitarist een gekke hoed op") staat er nu een professionele band te spelen. Tel daarbij de geweldige riffs van gitarist David Maxim Micic op en de conclusie is duidelijk: het is (Euroblast)feest! (Constantijn)
Het mij totaal onbekende Leprous verschijnt vervolgens ten tonele. Een vriend omschrijft de band als een must-see voor Devin Townsend-liefhebbers die wel houden van een op opera geënt uitstapje. Nou ben ik niet vies van wat opera, maar heb ik niet zoveel met Devin Townsend. Als ik dan ook foto's sta te nemen kan ik niet anders dan concluderen dat de omschrijving van die vriend behoorlijk treffend is, en mijn vooroordeel dat dit waarschijnlijk niets voor mij is, uitermate doeltreffend. Toch weet het Noorse gezelschap dat al sinds 2001 aan de weg timmert, vele enthousiastelingen in extase te brengen. (Wouter)
En dan is het de beurt aan de godfathers van de djent: Tesseract. De band uit Milton Keynes (Engeland) heeft Daniel Tompkins terug in de gelederen en dat wil hij weten ook. De eerste band die het geluid helemaal op orde heeft, trapt af met de openingstrack van laatsteling Altered State: Of Matter - Proxy. Opvallend verschil met het optreden in Zoetermeer is dat de backing tracks van Ashe O'Hara een stuk zachter staan (of staan ze uit), zodat Dans stem veel beter uit de verf komt.
Ook dit keer ligt de nadruk op de Concealing Fate-ep uit 2010, die Dan zelf ingezongen heeft. Maar alle kleine foutjes van het optreden twee dagen terug zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Tesseract staat als een huis, heeft een geweldig gebalanceerd intens geluid en Dan is helemaal in zijn element. Zowel de band als het publiek weet het: Dan hoort bij Tesseract. Thuiskomen in een warm bad heet dat. En een uur lang is band en zaal één. Dit is een van die zeldzame optredens waaraan alles klopt en iedereen elkaars vriend is, iedereen familie is, Euroblastfamilie. (Wouter)
Vrijdag:
Dat ontdekkingen op Euroblast nog steeds mogelijk zijn, bewijst het Tsjechische Modern Day Babylon. Het trio dat twee jaar terug door omstandigheden niet kon komen, krijgt van John Sprich een herkansing en dat hoefden de instrumentale heren natuurlijk niet lang over na te denken. Het intussen ontwakende publiek moedigt de band enthousiast aan en dat heeft overduidelijk zijn weerslag op het spelplezier van de vijfsnarige bassist en de achtsnarige gitarist. De band mag dan wel het overbekende groovende djentgeluidje combineren met ambient, ze doen dit op een dusdanige technische en spannende manier, dat 'dertien in een dozijn' een regelrechte belediging zou zijn. Helaas heeft de band geen merch meegenomen, maar die cd is intussen in bestelling. (Wouter)
Dan is het de beurt aan de eerste oudgediende van de dag: Chimp Spanner. De band rondom mastermind Paul Ortiz stond in 2010, 2011 en 2012 ook al op de bill en heeft duidelijk niet aan bekendheid ingeboet. De zaal is lekker vol als Paul zijn achtsnaar ervan langs geeft en hoewel de band zelf niet heel expressief is, doet de muziek het woord. De complexe, jazzy ambientdjent werkt heerlijk op de nekspieren. Wat een geweldige band om de avond te openen. Het maar tenauwernood herstelde foutje aan het begin van Möbius Pt II zien we dan ook met gemak door de vingers. Chimp Spanner bewijst wederom dat instrumentale muziek interessant genoeg kan zijn en dat het thuishoort op Euroblast. (Wouter)
Dan is het tijd voor de revelatie van Euroblast 2012: Agent Fresco. De ietwat eigenaardige, energieke zanger laat het publiek weten blij te zijn om weer op Euroblast te staan, en dat gevoel is overduidelijk geheel wederzijds. Gelijk na opener Anemoi zit de stemming er goed in en band en publiek genieten van elkaar. Hoewel het IJslandse kwartet met A Long Time Listening slechts één plaat heeft om uit te putten, ligt er een nieuw album klaar om ter perse te gaan. De eerste single Dark Water is al op Youtube te zien en wordt dan ook al luidkeels meegezongen. Hoe welkom kan je je voelen als band... Ook als er een ander nieuw nummer wordt gespeeld, is iedereen met de volle aandacht bij deze band. Net als dat de eerste plaat barstte van de verschillende genre-invloeden, wordt ook nu weer onbekend terrein verkend. Dit is een van die bands die genreoverstijgende muziek ook daadwerkelijk tot geniale muziek kan maken. Wat een band! Wat een podiumpresentatie! De merch vliegt als warme broodjes over de toonbank. (Wouter)
Ook het Nederlandse Exivious stond eerder op de planken bij Euroblast (in 2012), maar speelt muziek van een heel ander kaliber. Net als Chimp Spanner speelt men instrumentale, progressieve metal, maar deze heren doen dit vanuit het fusion-perspectief. Dit heeft het onvermijdelijke gevolg dat de maat- en ritmecapriolen met regelmaat onnavolgbaar zijn. Echte luistermuziek dus. Maar ook daar is men op Euroblast niet vies van. Men kan moeiteloos switchen van de spetterende partyvibe van Agent Fresco naar de complexe, introverte progfusionmetal van onze landgenoten. En John heeft hier stiekem een meesterzet gedaan. Want, de kenners weten het, nu kan iedereen even heerlijk tot rust komen en meezweven in de wiskundemetal om zich op te laden voor wat Zweden ons hierna brengt. (Wouter)
Zweden brengt ons namelijk het mokerharde Vildhjarta (eerder op Euroblast in 2010, 2011, 2013) en dat zullen we weten ook! Alle tere zieltjes, berg u! De intro van Benblåst klinkt al onheilspellend terwijl de bandleden indringend de zaal inkijken. De volumeknop wordt op standje terror gezet en dan... BAM! Kneiterhard hoofd- en haarslaan voor gevorderden. Sloopmuziek, alles moet kapot; vermorzeld worden! De stroboscoop draait overuren. Adrenaline, haren en zweet vliegen je moordend hard om de oren. Eternal Golden Monk, Traces en Dagger verwoesten alles en iedereen onherroepelijk. En dan is het ineens oorverdovend stil. Wat moet je nog na zo'n show? (Wouter)
Tsja... Wat moet je nog... John heeft Tosin Abassi de oneerbare taak toegewezen om de spaanders bijeen te vegen. Gelukkig heeft hij Matt Garstka en Xavier Reyes meegenomen om de highlights van de drie Animals As Leaders-albums te showen. En showen is precies het goede woord. Want wat een gitaarvirtuoos is deze vent! Het is alleen niet aan iedereen meer besteed. Vildhjarta was de druppel. Toch kijkt het grootste deel van de aanwezigen vol bewondering naar de vingercapriolen van Tosin. Bij de zwaardere stukken wordt ook nog hier en daar wat geheadbangd. Maar het is een moeilijke afsluiter na zo'n zware dag. Toch sluit Animals As Leaders af met verlichting: Cafo. (Wouter)
Zaterdag:
Het gonsde al een tijdje van de geruchten rondom de secret act van dit jaar. Vorig jaar waren het de Fransen van Uneven Structure. Zou het Bilo zijn? Het sideproject van de gitarist van Destiny Potato? Zijn er nog andere bands op tour dan? Ja, maar ze staan zo vroeg op het programma, dus alle bands die enigszins wat voorstellen, vallen af. Toch moeten we allemaal op tijd zijn om die secret act te zien. Het valt tegen: het blijkt te gaan om het Finse Khroma. Ze slijten zich perfect van hun metalcoretaak om iedereen een beetje wakker te schudden, maar hier had het label 'secret act' niet aan hoeven te hangen. Ik begeef me al gauw, en voor het eerst dit jaar, naar de sidestage. (Wouter)
Want daar gaat iets bijzonders gebeuren: een akoestisch optreden, op een metalfestival. De IJslanders van Agent Fresco hebben al wel vaker uit dit vaatje getapt, maar op een metalfestival? Het kleine, donkere zaaltje loopt desalniettemin behoorlijk vol en zanger Arnór Dan Arnarson is daar zichtbaar tevreden mee. Hij neemt de tijd om te vertellen over het concept achter A Long Time Listening, over zijn overleden vader. En hoewel de muziek in elektrische vorm een hoge headbang- en springfactor heeft, is het akoestisch erg kwetsbaar. Naarmate de set vordert beginnen de teksten dan ook meer en meer door te dringen. Gevoelig en breekbaar; het wordt stiller en stiller.
Als afsluiter volgt het sterke Eyes Of A Cloud Catcher, over het moment dat zijn vader zijn laatste adem uitblies. En we worden meegenomen naar die cloud. Even zitten we allemaal op een wolk. Met een brok in de keel kijken we recht in het zieleverdriet van Arnór als het nummer langzaam afsterft in zijn solozang: "We are, we are all here by your side. We are, we are all here tonight. We are, we are old here by your side we are all here in mourning light". En even is het stil. Iedereen. Een eigen herinnering? Een moment van bezinning? En dan volgt het applaus. Dit is by far het meest intense en bijzonderste optreden op een metalfestival. En wat is dat daglicht fel. Wat is de realiteit hard... (Wouter)
Uneven Structure is ook een oude bekende en zeker een volwaardig lid van de Euroblastfamilie. Dit is direct te merken aan de afgeladen grote zaal. De setlist van Uneven Structure is in twee delen te splitsen. De band opent meestal met een aantal nummers van de ep 8 om vervolgens verder te gaan met werk van hun debuut Februus. Beide zijn conceptplaten waarbij de nummers soepel in elkaar overlopen, en daarom werkt dit altijd goed. Omdat ik geen seconde van de akoestische set van Agent Fresco wilde missen, val ik pas binnen als de band de laatste noten van het 8-gedeelte van de setlist afrondt. Daarna walst opener Awake van Februus met grof geweld over het publiek heen.
Ondanks dat de band een geweldige show neerzet die het publiek overduidelijk waardeert, kan ik er maar moeilijk 'inkomen'. Misschien heb ik de band te vaak gezien? Misschien is het tijd voor een opvolger van het alweer uit 2011 stammende debuut (ep 8 van dit jaar was namelijk een heropname)? Misschien heb ik een nieuw nummer gemist doordat ik nog bij Agent Fresco stond? Of misschien is het contrast tussen de geluidsmuur van Uneven Structure en de intieme setting van het akoestische optreden hiervoor net even teveel voor deze recensent om te behappen. We besluiten om een biertje te drinken en het allemaal even te laten bezinken. (Constantijn)
The Algorithm is en blijft een vreemde eend in de bijt. Dit soloproject van producer Rémi Gallego valt op omdat er eigenlijk geen sprake is van een band en de muziek net zoveel elektro is als dat het metal is. In mijn ogen is Rémi al jaren zoekende hoe dit live goed tot zijn recht te laten komen. Het toevoegen van een drummer voor live shows in 2011 was een geniale stap in de goede richting. In 2013 heeft ‘de band’ live gewerkt met een gitarist. Dit jaar denk ik dat Rémi de sleutel heeft gevonden. Met een gigantische hoeveelheid energie rent Rémi van een tafel met zijn trouwe Akai APC40 naar zijn gitaar en weer door naar een keytar. Dit alles terwijl drummer Jean Ferry (Uneven Structure) de bijna onmogelijke drumritmes perfect neerzet. Dit tafereel zorgt voor een erg dynamische show vol energie.
Halverwege de show wordt het publiek gevraagd de bij de ingang uitgedeelde Will Smith-maskers op te zetten. Binnen een minuut is het dansende publiek (ja dansen op een metal festival, het kan) getransformeerd tot Will Smith. Er wordt namelijk een live video geschoten van het nummer Will_Smith van het onlangs verschenen album Octopus4. Een leuke gimmick waar ik de humor wel van kan inzien. Ik ben erg benieuwd naar de video.
Mike Malyan doet ook nog een duit in het Euroblastzakje door Tr0jans te drummen. Het valt niet te vergelijken met het optreden van vorig jaar, maar al met al is het toch een zeer memorabel optreden van een bijzonder project. (Constantijn)
En dan slaat de vermoeidheid van drie dagen festival toe. Ook beseffen we ons dat we eigenlijk nog helemaal niet gegeten hebben. Nadat we Heart Of A Coward voor een paar minuten hebben gade geslagen beseffen we ons dat ook deze zware metalcore nog even niet aan ons besteed is. Met Monuments nog in het verschiet, complimenteren we de band voor hun heftige, intense show, maar taaien we toch maar af en bedanken we met enige schroom. Eerst de maag vullen. Men moet immers ook overeind blijven staan. (Wouter)
Met gevulde maag en hernieuwde energie gaan we de zaal weer in om getuige te zijn van wat later het beste optreden van het festival zal blijken te zijn. Geen enkele band heeft zo vaak op Euroblast gestaan als Monuments. Het optreden van vorig jaar was een absoluut hoogtepunt en inmiddels ligt het tweede album The Amanuensis alweer een paar maanden in de winkel. De band is sindsdien bijna non-stop op tour geweest en dat zorgt ervoor dat we naar een band kijken die in absolute topvorm verkeert. De complexe, ritmische nummers worden met een enorme strakheid het publiek in geslingerd. Vanaf opener Origin Of Escape is het duidelijk: dit wordt genieten.
Naast nieuw materiaal wordt ook het debuut Gnosis niet vergeten. Hoogtepunt Doxa, met zijn ultieme headbangriffs, zet de zaal vervolgens op zijn kop. Het ‘trucje’ van vorig jaar waarbij zanger Chris Barretto het publiek vraagt op de grond te gaan zitten, is duidelijk bevallen. Monuments krijgt de ruim 1000 man op de knieën om vervolgens de zaal te laten exploderen.
Tel daarbij de energieke podiumpresentatie van de charismatische Chris, het moddervette geluid en de dikke lichtshow op, en er blijft maar één vraag over: waarom was dit geen headliner? (Constantijn)
Het is genoeg geweest. We drinken er nog een biertje op en zoeken tevreden onze bedjes op. We praten nog even na. Het is moeilijk om de energie en aandacht een hele dag vol te houden als er zoveel goede bands staan. Maar ja, dan heb je wel alle toppers hier staan. Dat heeft ook tot gevolg dat er wat minder nieuwe bands ontdekt worden. Maar wat was het toch weer een geweldig festival. John, bedankt! Tot volgend jaar. (Wouter).
Pluspunten:
- Euroblastfamilie: het enorme saamhorigheidsgevoel.
- Het moddervette geluid bij de grote bands
- De line-up: waar zie je zoveel bands van zulk hoog niveau bij elkaar...?
- Redelijk divers en redelijk betaalbaar eten (speciale smaakpapillendank voor de Johny Cash-burger en de Jalapeño-pepers)
- Het geweldig goede weer.
Minpunten:
- Het dramatisch slechte geluid bij de kleinere bands
- Irritante betaalsysteem aan de bar (drank betalen moest met een soort strippenkaart)
- Veel te laat geopende garderobe
-Zaal direct dicht na laatste band waardoor je je jas niet kon ophalen
Meer foto's op www.basementonline.nl
.jpeg){kind=small}
