Zondagavond 6 juli 2014. Ik kom binnen in De Pul en zie niet veel meer dan 25 man binnen. Ach, zal vast wel drukker worden want ik ben vroeg. Nou, dat valt tegen. Als we een virtuele gastenlijst er af halen blijft er niet veel over. Niet verwacht, maar toch realiteit, onder andere door de concurrentie op deze avond van Sebastian Bach en een festivalletje in Waalwijk en wellicht ook de onbekendheid van deze band.
Wanneer de band het podium betreedt omstreeks half negen komen de klanken van het intro van Victorious al uit de speakers. Gelukkig staat het geluid niet t hard waardoor dit begin zeer genietbaar is. Dit nummer (dat wat wegheeft van Vengeance's Arabia, al kent gitarist Stuart Smith dit nummer niet) is toch n van de beste nummers van de genoemde cd en zet hopelijk de toon voor de set die komen gaat. De set is een mix van de laatste cd en (veel) eerder verschenen werk. Van het eerdere werk begrijp ik dat eerdere erkenning is uitgebleven want qua compositie word ik niet echt verrast. De band is voor 60% vernieuwd ten opzichte van de line-up die het album heeft opgenomen. Niet echt een verbetering helaas. De drummer is niet bijster sterk en niet consistent in het tempo, en bassist Lynn Sorensen heeft weliswaar de looks van een eighties rockstar maar als je een fretloze bas bespeelt moet je wel je noten zuiver spelen..
De enige muzikanten die wat te melden hebben zijn zanger Joe Retta en keyboardspeler Ty Bailie. Retta is echt een geweldenaar die zich makkelijk met de grote zangers der aarde kan meten! Gitarist Stuart Smith is een verhaal apart. Op het album vond ik hem al een Richie Blackmore kloon, live is het nog veel erger. Hij denkt ook dat hij Blackmore is. Solerend zwak, qua slagpartijen (maar dat komt door de beroerde mix) niet overtuigend en de manier waarop hij zich op het podium beweegt verraadt zijn Blackmore-verering. Van het album Dig speelt de band nog de single No Money No Love en de wereldballad I Don't Know What Love Is. Ik moet eerlijk bekennen dat de drie genoemde songs me zijn bijgebleven en de rest niet. De podiumpresentatie is voornamelijk in handen van Retta en Sorensen, en bij belangrijke keyboardpartijen komt Bailie ook wel voor het voetlicht.
Al met al viel het me niet mee op deze zondagavond, en dat vind ik erg jammer voor een band met zo veel potentieel. Misschien waren de personele wisselingen z kort voor aanvang van de tour geregeld (alleen van de drummer weet ik dat het zo is) dat het muzikaal niet helemaal stabiel was. Na het optreden kwamen de heren de zaal in om even met iedereen een praatje te maken, en dat kon dus makkelijk in zo'n intieme setting. Men is al bezig met het schrijven van songs voor een volgend album en ik hoop van harte dat het niveau van Dig behouden kan blijven!
Setlist:
1. Victorious
2. Back In Anger
3. No Money No Love
4. House Of Blues
5. I Don't Know What Love Is
6. Heaven And Earth
7. See That My Grave Is Kept Clean
8. Waiting For The End Of The World
9. Sexual Insanity
10. When A Blind Man Cries
11. Good Times
12. Rock 'N Roll Does
13. Mr. Big
