Voor de derde keer in dik een jaar tijd doet Chelsea Wolfe ons land aan. De Amerikaanse zangeres is zichtbaar gegroeid de afgelopen tijd. Geen wonder dat het formaat van de podia meegroeide. Dinsdag 12 augustus stond Chelsea Wolfe in een vrij volle Oude zaal van de Melkweg. Voorprogramma was folk indie formatie Bird On The Wire uit onze hoofdstad zelf.
De dames en heer van Bird On The Wire maken dromerige folk indie. Dankzij de zang zijn er wat gelijkenissen met de hoofdact van vanavond. Alleen waar Chelsea het gaspedaal weet te vinden, kabbelt de muziek van de support maar wat voort. De nummers lijken te veel op elkaar om echt indruk te maken. Toch blijft het gros van de bezoekers braaf staan kijken en wordt er gedwee geklapt na ieder nummer. Hoewel dit eerder muziek is voor thuis op de bank, doen deze Amsterdammers toch hun werk. Het publiek lijkt namelijk opgewarmd en klaar voor wat komen gaat. Jammer dat de band alleen een half uur eerder begint dan op de site stond vermeld. Wie dus netjes op tijd dacht te zijn, kon alleen de laatste noten van Bird On The Wire meepakken.
Wanneer de support act eerder begint, kan ook de hoofdact op tijd starten. Gelukkig maar, want iedereen lijkt uit te kijken naar Chelsea Wolfe. Rond negenen start de band met een lang intro. De toon is meteen gezet, de aandacht is gepakt en het is muisstil in de zaal. Ze opent sterk met Movie Screen. In tegenstelling tot een jaar eerder in Arnhem pakt het looppedaal nu goed uit. Met twee microfoons wisselt Chelsea af. Opvallend genoeg pakt ze pas bij het derde nummer haar gitaar. De overige bezetting is sober: Ben Chisholm op toetsen en bas, een violist en drummer. Het gezegde less is more gaat hier zeker op.
Met haar dijk van een stem weet Chelsea Wolfe bezoekers te raken en te verbazen. De begeleiding is prima in orde en de viool is van grote toegevoegde waarde. Vorig jaar november liet ze in Utrecht dit instrument nog weg en dat gemis is nu ruimschoots goed gemaakt bij onder andere het rockende Demons en het prachtige Sick. Waar ze bij materiaal van het recente Pain Is Beauty nog gas terugneemt en zich vaak volledig concentreert op haar zang, pakt ze er bij ouder werk vaak haar gitaar bij. Het geluid is - na wat opstartproblemen - loepzuiver en ook aan de lichtpresentatie is duidelijk gewerkt.
De nadruk ligt deze show op het laatste album met nummers als Kings, House Of Metal en We Hit A Wall. Ook HBO-hit Feral Love mag niet ontbreken. Gelukkig sluit Chelsea fantastisch af met klassiekers Moses en Pale On Pale. Met een bescheiden buiging verdwijnt ze om na een korte pauze terug te komen voor toegiften Lone en Echo. Laatstgenoemde is een cover van de Britse rockband Rudimentary Peni. Een wat merkwaardige afsluiter. Maar wat geeft het? Chelsea Wolfe liet vanavond zien dat je als artiest moet groeien door in kleine podia te beginnen. Ze stoomt aardig door en dat is niet meer dan terecht: zang, techniek en geluid klopten perfect vanavond. Volgende keer in The Max?
Setlist:
1. Intro
2. Movie Screen
3. Feral Love
4. Kings
5. We Hit A Wall
6. Mer
7. Tracks
8. Demons
9. House Of Metal
10. Ancestors, The Ancients
11. Sick
12. Reins
13. Moses
14. Pale On Pale
15. Lone (toegift)
16. Echo (Rudimentary Peni cover)
Met dank aan Willem Schalekamp voor de foto's.
