Voor de vierde maal is het voormalige Olderhoofsterkerkof te Leeuwarden omgetoverd tot het metalwalhalla Into The Grave. Met drie succesvolle edities achter de rug, is het festival inmiddels een landelijk begrip geworden. Iets dat vandaag ook terug te zien is aan de vele metalheads die zich voor de scheve kerktoren hebben verzameld. Dat het festival goed boert, is niet alleen te zien aan de bezoekersaantallen dit jaar maar ook aan een affiche die er niet om liegt. De organisatie slaagde erin om met een divers programma te komen met klinkende namen als Flotsam & Jetsam en Vader. Met Megadeth werd daarbij nog eens een headliner van formaat naar Friesland gehaald.
Als eerste band van vandaag mag Teethgrinder aantreden. De Fries-Overijsselse grindcoreformatie won in april de bandcompetitie Highway To Hell en veroverde daarmee een plek als openingsact op Dokk'em Open Air en Into The Grave. De band trapt het festival af voor een kleine paar honderd man en een lekker zonnetje. Dit is de derde keer dat ik de groep live zie en er is een duidelijke ontwikkeling merkbaar. Teethgrinder speelt snel, strak en met meer afwisseling in de nummers. Ook de bandleden zelf lijken gegroeid te zijn in hun podiumprestaties. Zo staat de gitarist heftig heen-en-weer te zwaaien met zijn gitaar en kruipt zanger Jonathan Edwards meer uit zijn schulp en zoekt interactie met het publiek op. Het geluid stond helaas te zacht maar dat blijkt een probleem te zijn waar bijna elke band vandaag mee te maken heeft. (Marcel)
Wanneer het Franse Hacride het podium beklimt, is het al weer een stuk drukker op het voormalig kerkhof. De groep opent met Introversion van het vorig jaar verschenen album Back To Where You've Never Been. Het geluid laat wat aan de wensen over en staat niet lekker gemixt. Drum en bas overheersen zang en gitaar en dat is vooral merkbaar bij de passages met cleane zang. Het rustige nummer is niet de ideale festivalshow-opener en het publiek staat nog rustig te kijken. Pas wanneer de band op snelheid raakt deinen er wat meer hoofden mee op-en-neer. Het is vooral nieuw werk wat de band laat horen maar ook oudere songs passeren de revue, alvorens de groep afsluit met My Enemy. Zanger Luis Roux laat horen over een goede en zuivere strot te beschikken en ook de rest van de band presteert naar behoren. Toch wil het optreden niet echt vlammen en weet Hacride helaas niet de gehele tijd de aandacht vast te houden. (Marcel)
Wie mijn Roadgrill review onlangs nog heeft gelezen, weet dat ik Vanderbuyst als headliner nog niet echt vertrouwde. Waar bij dat festival mijn twijfel halverwege het optreden omsloeg in waardering, merk ik dat ik Vanderbuyst wat vroeger op de dag al meteen zonder problemen accepteer. De opzwepende hardrock/heavy metal slaat goed aan bij het publiek, terwijl het eveneens duidelijk is dat de band het goed naar de zin heeft. Misschien dat de mensenmassa na de ingewikkelde muziek van Hacride gewoon zin heeft in een band met een grotere no nonsense houding, want het aantal headbangers begint gestaag toe te nemen op krakers als Shakira en Tiger. Helaas geen Rock Bottom, maar het optreden smaakte zeker naar meer! (Lennert)
Van Havok, een van de succesvollere exponenten van de nieuwe lichting thrashbands, wist ik van te voren al wat ik kon verwachten. Het viertal uit Denver, Colorado is een thrashband volgens het boekje: onorigineel, voorspelbaar en juist daardoor ook gaaf en erg headbangbaar! Waar ik me tijdens eerdere optredens ergerde aan het gekrijs van frontman David Sanchez lijkt hij nu iets meer te variren in toonhoogte. Zo staat mij niets meer in de weg om te genieten van een energieke pot thrash metal die mij, tezamen met een eerste pilsje, helemaal in de juiste stemming brengt. Dat ik in de nummers van Time Is Up (2011) en Unnatural Selection (2013) meermaals covers van Metallica of Testament denk te horen, geeft aan hoe weinig inventiefs dit soort bands te bieden hebben, maar voor een feestje als Into The Grave is Havok een perfecte band. (Wessel)
Flotsam And Jetsam lijdt voor mij vandaag toch wel behoorlijk onder het feit dat het geluid niet bijster goed meewerkt. De fantastische zang van Eric A.K. en de ritmepartijen van Michael Gilbert vallen vaak weg, waardoor de muziek toch een hoop punch mist. Dit is erg jammer, want het publiek smult van songs als Hammerhead, Dreams Of Death en het massaal meegezongen I Live, You Die. De solo's van nieuwe gitarist Steve Conley vallen eveneens erg goed in de smaak, waardoor het optreden zeker als een succes de boeken in kan gaan. In een bepaald opzicht vind ik het wel jammer dat er geen nummers van het sublieme The Cold gespeeld worden, maar met mijn persoonlijke favoriet (No Place For Disgrace) als afsluiter wil ik hier ook weer niet te moeilijk over doen. Het moge duidelijk zijn dat Into The Grave vandaag met elk van de drie thrash metal bands een winnaar in huis heeft gehaald! (Lennert)
Wat doe je als je als festivalorganisatie kort voor het festival te kampen krijgt met de afzegging van Gorguts, een van je prominente publiekstrekkers? Dan vraag je gewoon een andere gereformeerde deathmetallegende hun plaats in te nemen! Zo gezegd, zo gedaan en in de vooravond schalt menig klassieker die gitarist/vocalist Martin Schirenc met Pungent Stench maakte over het Oldehoofsterkerkhof. Het podium is misschien wat groot voor het drietal en er wordt niet veel contact met het publiek gemaakt, maar zeker de liefhebbers beleven een hoogtepuntje. Anders dan menig andere death-/grindband neemt Pungent Stench zichzelf allesbehalve serieus en de rock n roll-feel van hun nummers straalt over op het publiek, dat zich vooraan flink in beweging zet. Onder andere For God You Soul For Me Your Flesh, Happy Re-Birthday en persoonlijke favoriet Shrunken And Mummified Bitch worden ons geserveerd. Lekker! (Wessel)
Vader straalt altijd pure kracht uit, zowel op cd als live. Vandaag moeten de hardwerkende Polen het helaas doen met een abominabel geluid. Vooraan is er niets dan drums te horen, verder naar achter komen de gitaren nauwelijks door. Het brengt zanger/gitarist Pjotr Wiwczarek en de zijnen gelukkig niet van het oorlogspad. Onverstoorbaar beuken ze zich door een setlist heen die opvallend veel ouder werk bevat. Sothis, Vicious Circle, Silent Empire en Carnal behoren dan ook tot de beste nummers die de deathmetalband in de dertig jaar durende carrire geschreven heeft. De twee nummers van het gloednieuwe album Tibi Et Igni, het midtempo Triumph Of Death en het vertrouwd razende Where Angels Die, misstaan daar niet tussen. Ook heeft het de liveprestaties van de band goed gedaan dat er nu alweer enkele jaren met dezelfde line up gespeeld wordt. Vooral de jonge drummer James Stewart werkt de snelle muziek met indrukwekkend gemak af. Met het onvermijdelijke Wings als afsluiter neemt Vader afscheid en is het wachten op headliner Megadeth. Tot de volgende keer! (Wessel)
Aangezien ik voor Megadeth doorgaans 30 tot 40 euro betaal, wilde ik echt niet moeilijk doen over de prijs van dit festival. En laat ik maar meteen duidelijk zijn: ik heb Megadeth (lees: Dave Mustaine) nog niet eerder zo enthousiast zien en horen spelen! Muzikaal gezien altijd een strakke en geordende show, maar het humeur van de frontman wisselt nog wel eens. Daar is vanavond niets van te merken: Dave maakt grapjes, staat flink te headbangen en is duidelijk op zijn gemak. Het publiek is in ieder geval dankbaar hiervoor, al kan het ook liggen aan de fantastische set die de band ons hier voorschotelt. Ook al mis ik toch een nummertje van Youthanasia en vind ik het jammer dat er niets van The System Has Failed of Endgame gespeeld wordt, ik kan toch onmogelijk moeilijk doen over songs als Poison Was The Cure, Tornado Of Souls en de magistrale uitvoering van Sweating Bullets? Het laatste album komt er met Kingmaker en de Thin Lizzy-cover Cold Sweat redelijk simpel vanaf, maar ook deze uitvoeringen zijn gemotiveerd en krijgen de handen alsnog op elkaar. Enige minpuntje dat ik wil noemen is het feit dat de zanglijnen aan het begin van een zin vaak moeilijk te verstaan zijn, alsof Mustaine zichzelf eerst moet opwarmen voor hij de zin vol overgave kan zingen. Maar goed, als dit het ergste is dat we van Mustaine te verduren krijgen tijdens een concert, dan hoor je mij nergens over klagen: wat een fantastische show! (Lennert)
Terugkijkend was het weer een geslaagde editie van het gezelligste metalfestival van Nederland. Het geluid stond vaak te zacht of niet al te best en het voedselaanbod was wat eentonig (lees: vet) maar dat deed geen afbreuk aan het gevarieerde programma, de gemoedelijke sfeer en de bijzondere setting. Bijzonder dat dit gewoon kan, zo midden in de stad. Of is het niet meer dan natuurlijk dat een metalevenement zonder noemenswaardige incidenten verloopt? Ik quote een werknemer uit de plaatselijke horeca: Wat een fijne mensen allemaal, met een dancefeest is dat wel anders!
Volgend jaar is Metalfan.nl gewoon weer aanwezig, met Sepultura als eerste aangekondigde band!
Met dank aan Jeanny Petrocchi van MetalPhoto voor de foto's.
