In thuisland Verenigde Staten heeft Butcher Babies vrij snel naam gemaakt. Na n EP tekende de band bij een groot label en nam deel aan enkele vrij grote tours waaronder de Rockstar Energy Drink Mayhem festival tour. Vorig jaar verscheen in de VS al het debuutalbum Goliath, maar Europa moest daar tot vorige maand op wachten. Precies op tijd voor de eerste Europese tournee die de dames en heren ondernemen. Om het carnaval te ontvluchten begaf ik me op de eerste zaterdag van maart op de Wallen in Amsterdam in de Winston Kindom om Butcher Babies live te aanschouwen.
Vanwege dat de portier maar vijf mensen tegelijk naar binnen laat en vervolgens de rest steeds even laat wachten, kom ik pas binnen op het moment dat voorprogramma MagnaCult al bijna klaar is. Ik pik nog net een nummer of twee mee, waarna ik kan concluderen dat deze Zuid-Hollandse band een heel stuk vooruitgegaan is sinds de laatste keer dat ik ze zag. Dat mag ook wel, want dat was enkele jaren geleden. Toen was het best aardig, nu staat er een uitstekende band die volwassen klinkt. Het groovet, het rockt, het zet je automatisch aan het headbangen. Precies zoals het moet.
Na een korte ombouwtijd begint het tegen elven te raken wanneer Butcher Babies eindelijk kan beginnen. De band blijkt populairder dan ik gedacht had, want de Winston Kingdom staat bijna vol. Velen willen natuurlijk zien of de zangeressen nog met de beruchte tepel-tape optreden. Dat doen ze echter al enige tijd niet meer, de dames hebben nu iets meer kleding aan. Vanaf de eerste noten van opener I Smell A Massacre blijkt al dat ze die halfnaakt-act helemaal niet nodig hebben om het publiek in vuur en vlam te zetten. De zo onschuldig ogende Heidi verandert gelijk in een wild beest op het podium. Haar zwartharige collega Carla doet er echter niet voor onder, en al snel springen de meiden van hot naar her op het kleine podium, of staan fanatiek te headbangen. Vooraan is doormiddel van een flightcase nog een klein opstapje gemaakt, waar ze ook regelmatig bovenop springen om nog net wat meer boven het publiek uit te steken. En zo gaat dat de hele show door. De band heeft een ongekende energie, en geeft dit ook door aan de fans. Het hele optreden door is er volop beweging in de pit. Precies zoals het moet.
Op deze avond komt bijna heel debuutalbum Goliath voorbij, aangevuld met enkele songs van de eerste EP. Het materiaal blijkt live even sterk te zijn als op cd. Ook de zang van Carla en Heidi valt me live reuze mee. Vaak klinken dit soort bands op plaat nog wel ok maar is de zang bij een show waardeloos. Niet bij Butcher Babies. De meiden schreeuwen de longen uit de lijfjes, ondanks dat de blondine aangeeft last van haar keel te hebben op deze laatste show van de tour. Het is vooral goed hoorbaar als ze tussen de nummers door wat tegen het publiek wil zeggen, daarom laat ze een enkele keer de fans ook meezingen, en duikt ze ook nog de moshpit in om daar samen met het publiek te schreeuwen. Het hele optreden heeft het publiek eigenlijk geen moment rust, afgezien van de minuut pauze voor de toegift. De vijftig minuten dat de show duurt zijn echter zo voorbij, en wil het publiek meer. Hopelijk krijgen we dat volgende keer, want Butcher Babies mag snel terugkomen. Deze eerste show in Nederland smaakt namelijk naar meer, zo laat ook de band op het einde weten.
Setlist:
1. I Smell a Massacre
2. The Mirror Never Lies
3. Goliath
4. C8h18 (Gasoline)
5. Jesus Needs More Babies for His War Machine
6. National Bloody Anthem
7. Mr. Slowdeath
8. The Deathsurround
9. In Denial
10. Magnolia Blvd.
Toegift:
11. Dead Poet
12. Axe Wound
