Het gebeurt niet vaak. Drie van je favoriete bands op een avond. Ja, op een festival misschien, maar een doordeweekse concertavond in Patronaat? Het jammere is wel dat die bands dan in een vrij korte tijdspanne hun ding moeten doen. Zo is er voor Hacride slechts tijd voor een half uur en vijf tracks.

Dat geeft de technische deathmetallers van Hacride als opener natuurlijk wel de gelegenheid om dertig minuten vol gas de Patronaat kort en klein te spelen. En na de Introversion-ouverture is het dan ook raak. In een moordend tempo worden de riffs de zaal in geslingerd en met bloed, zweet en tranen tegelijk worden achtereenvolgens Overcome, Perturbed en Act Of God er doorheen gejast. Het langzaam binnenstromende publiek geniet en wil meer, maar het is alweer tijd voor een kort dankwoord en de afsluiter aan te kondigen: My Enemy. Nou, dat is even binnenkomen zeg. Maar slechts een half uur speeltijd voor Hacride, stemt me toch verdrietig.

Rust wordt ons gegund door het instrumentale, Poolse postmetalkwartet Tides From Nebula. De enige die ik niet van noot tot noot ken, en ook de enige bij wie ik af en toe de aandacht verlies. Niet dat het slecht is, zeker niet. Maar de ingetogen, langgerekte opbouw die tot een sporadische climax leiden, rekt de spanningsboog voor mij net iets te lang op. Zonde, want die climaxen rocken wel kneiterhard. Misschien ben ik gewoon niet vertrouwd genoeg met de muziek, maar die keyboards die van bandje komen, helpen zeker niet bij het algemeen welbevinden. Maar zo is er wel een goed rustpunt naar de volgende freakshow.

Want als er ��n band is die de laatste jaren gefreakte shit op plaat heeft gezet dan is het het Noorse Shining wel. En live is het zo mogelijk nog intenser dan op plaat. En dat er kenners in de zaal rondlopen blijkt wel uit het enthousiaste meebl�ren van Fisheye: "1 3 7 5, Never 4, never I, wheel turn, God's eye, thirteen, fish eye, 1 3 7 5". Geen idee waar het over gaat, maar music comes first, lyrics are secondary. En zo freaken de progmetallers de pan uit. Uiteraard pakt zanger J�rgen Munkeby regelmaat de saxofoon ter hand. Afsluiter is de totaal slopende King Crimson cover 21st Century Schizoid Man waarbij alle akkoordschema's en ritme-afspraken vakkundig vernietigd worden in een eruptie van dissonantie. Nou The Ocean, ga d'r maar aan staan.

En The Ocean g��t eraan staan. Van het optreden op Euroblast was al wel bekend dat laatsteling Pelagial volledig gespeeld zou worden, maar nu dus in een veel intiemere setting en, bovenal, een beter geluid. Goeie genade wat staat het luid en strak afgesteld. Nog even is het rustig als het melancholisch vrolijke intro Epipelagic weerklinkt, maar als die na ruim een minuut voorbij is, slaat de sfeer langzaam om en volgt het intense Mesopelagic. Zanger Lo�c Rossetti brult de longen uit zijn lijf en drummer Luc Hess toont aan hoe belangrijk ghost notes zijn tussen zijn complexe drumpatronen door.

De projectie achter Hess zorgt voor extra sfeer. Pelagial is namelijk gecre�erd rond het gevoel dat je zou moeten krijgen als je steeds dieper in de oceaan af zou dalen. Elke titel is een dieptezone verder naar de bodem. Dit wordt visueel ondersteund door allerlei oceaanwezens en (uiteraard) veel blauwe belichting. Maar het is vooral de strakheid en intensiteit waarmee deze Duitstaligen deze show kleur geven. Steeds dieper neemt The Ocean het dolenthousiaste publiek mee in zijn trance-opwekkende postmetal.

En met het bombastische, exploserende Benthic zijn we dan na een uur aangekomen bij het einde. The Ocean neemt, Heliocentric ter hand en kiest voor het tweede nummer The Firmament. Een publiekslieveling waarbij hard meegebruld wordt en de haren in het rond vliegen. En nog altijd spelen de heren alles even strak. Indrukwekkend.

En als ik dan afwachtend met armen over elkaar een nummer van Anthropocentric af ga wachten worden die armen als vanzelf uiteen gedwongen door de eerste tonen van nou precies dat ene nummer. Dat nummer dat mij zo verliefd deed worden op The Ocean. Dat weergaloze, geweldige nummer van Precambrian. De kenner heeft het al geraden: Orosirian (For The Great Blue Cold Now Reigns). Beter kon deze avond niet eindigen. Doodvermoeid van alle klanken keren we huiswaarts.

Meer foto's op www.basementonline.nl