Na vorig najaar op pad te zijn geweest met Kreator en Morbid Angel, komt Nile in september terug naar de Nederlandse podia om het jongste album At The Gate Of Sethu middels een headlinetoer te promoten. De extreemste Egyptologen ter wereld nemen het Romeinse legioen Ex Deo met zich mee. Was Melechesch er ook nog bij geweest, dan was het oudheidkundig onderricht compleet geweest!
Maar voor het hoofdgerecht worden ons nog enkele aperitieven geserveerd. De laatste twee nummers die ik meekrijg van het Belgische Pestifer komen erg sterk en technisch begaafd op mij over. Saratan uit Frankrijk laat een mindere indruk achter. De muziek is erg snel, maar wie goed kijkt en luistert valt op dat de gitaristen telkens dezelfde simpele akkoorden aanslaan en zo haast een technisch geluid veinzen. Ook de drummer houdt te veel vast aan dezelfde trucjes.
Landgenoten Svart Crown laten wel zien hoe het moet. Referenties zijn er ten overvloede: de zware groove van landgenoten Gojira, het pompeuze van Behemoth en verstikkende dissonantie zoals Mayhem die in 2007 op Ordo Ab Chao liet horen. Svart Crown biedt echter een totaal eigen geluid binnen de overvolle black- en death metal scene. Op grillige en onvoorspelbare wijze word je als luisteraar meegesleurd in de zieke wereld die deze vier Fransozen creren. Colloseum en Nahash The Temptator zijn met hun onverwachte blastbeats en kille black metal-melodien goed voor een unieke luisterervaring. Het nieuwe album Profane was mij nog niet ter ore gekomen, maar ik ben vast niet de enige die op basis van deze verpletterende indruk het album zal opsnorren. Svart Crown kan met de hoofdact concurreren om de titel band van de avond.
Terwijl er een nieuw album van Kataklysm tegen de poort klopt, vindt frontman Maurizio Iacono nog de tijd om op toer te gaan met zijn zijproject Ex Deo. Met Romulus(2009) en Caligvla (2012) maakte hij reeds twee conceptalbums over het Romeinse Rijk. Dit thema wordt ook doorgevoerd op het podium en het is best apart om de legionairs in pantser en wapenrok te zien spelen. Het is wel duidelijk dat Ex Deo met name om die Romeinse thematiek draait. De muziek is om de teksten heen gedrapeerd en het geheel komt zo vooral verhalend over. De riffs zijn melodieus en vrij voorspelbaar, de composities midtempo met weinig spannende uitstappen. Een licht symfonisch tintje, maar niet genoeg om het echt episch te maken. Nu wil ik de band niet afvallen, want vermakelijk is Ex Deo zeker, maar het vuur van Kataklysm ontbreekt en zonder het thema zou Ex Deo de aandacht niet lang vast kunnen houden.
Vijf bands op een avond, je ziet het steeds vaker in metalland. Het is natuurlijk leuk dat jonge bands als voorprogramma de kans krijgen zich voor een groter publiek te presenteren, maar als dat ten koste gaat van de speeltijd van de headliner vind ik het vooral jammer. Zo speelt Nile vanavond maar een uurtje. Een uitermate gaaf uurtje, dat wel - Nile speelt te kort, maar lang genoeg om te imponeren. Gitaristen/grunters Dallas Toller-Wade en Karl Sanders lijken er vanavond schik in te hebben, op een woeste uitbarsting wanneer er met water wordt gegooid na. George Kollias is zijn eigen, goddelijke zelf achter de drumkit. Dit is, na supportslots en festivaloptredens, het eerste headlineoptreden dat ik van Nile zie. Zo krijgen we naast vaste livenummers als Kafir!, Hittie Dung Incantation en het slepende Sarcophagus ook ouder werk als The Blessed Dead en Howling Of The Jinn voor onze kiezen. Uiteraard wordt ook At The Gate Of Sethu met een drietal nummers vertegenwoordigt. Nile geeft ons met Lashed To The Slave Stick en Black Seeds Of Vengeance een laatste hondsbrutale trap na. Deze avond was er weer een voor in de geschiedenisboeken!
