Bij aanvang het van het optreden van Frantic Amber banen alle aanwezige heren zich een weg naar voren. Die aandacht hebben de dames wat mij betreft eerder aan hun sexy voorkomen te danken dan aan de muziek. Een slappe Arch Enemy-kloon met flauwe melodien. En wanneer ik uit het gekrijs van frontdame zinsneden als follow your heart en dont listen to what other people say opmaak, heeft Frantic Amber voor mij afgedaan. De band, die enkel een ep en twee singles heeft uitgebracht, had wellicht nog even door moeten groeien voor aan een tour als deze te beginnen.
De in Amsterdam woonachtige Brazilianen van Seita spelen thrash metal. Dit is echter niet het zoveelste retrobandje. Seita balanceert op het snijvlak tussen death en thrash, ontzettend krachtig en hondsbrutaal. Vette grooves, welgeplaatste melodieuze solos en de Schuldiner-krijs van Michel Gambini kenmerken de van het debuut Assymetric Warfare(2012) afkomstige nummers. De gouden tijd van Sepultura is nooit veraf (hoe kan het ook anders bij een Braziliaanse band?) maar door de technische uitstapjes en de blastpartijen van drummer Dom Mure doet het viertal bij vlagen zelfs denken aan een band als Decapitated. Superstrakke tracks als The Awakening en Know Your Enemies de aanwezigen af. De avond is nog lang niet voorbij, maar de meest gepassioneerde en mijn inziens beste band van de avond hebben we al gezien.
Debauchery zag ik dit najaar nog op de afterparty van de Eindhoven Metal Meeting. Het drietal Duitsers was daar perfect op zijn plaats, want Debauchery is inderdaad een doodsmetalen feestband ten top. De simpel voortrollende riffs doen haast aan AC/DC denken en de gore grunt verkondigt allerhande onzinnigheden over bloed, doden en het Warhammer-spel. Het lijkt allemaal erg op de hoofdact van vanavond en voor nadere beluistering is het mij allemaal wat te simpel, maar live krijgt het de hoofden wel aan het knikken.
Six Feet Under trapt de set af met Silent Violence van het debuut Haunted (1993), maar zachtjes of voorzichtig gaan Chris Barnes zeker niet te werk. Six Feet Under is muzikaal niet de meest hoogstaande death metalband, maar wat ze ontberen aan techniek winnen ze aan dodelijke grove: Six Feet Under swingt! Enige stoorzender is de stem van frontman Barnes. Dat Barnes grunt na zon indrukwekkende carrire enigszins verdord klinkt is uiteraard begrijpelijk, maar bij het hoge geluid dat voor een scream moet doorgaan, maar meer als een dolfijnengeluidje klinkt, kan ik mijn lachen niet inhouden. Strak spel, de fraaie solos van Steve Swanson (ex-Massacre) en vette nummers als Seed Of Filth en Shadow Of The Reaper maken veel goed. Beneath A Black Sky en Cannibal Corpse-oudje Hammer Smashed Face besluiten een zeer geslaagde avond.
Met dank aan Ruth Mampuys van Ruth-less.nl voor de foto's
