Dokk'em Open Air lijkt nu definitief de plaats van Wâldrock te hebben ingenomen. Het festival blijft groeien en is bij steeds meer mensen vaste prik geworden. Ook dit jaar is de line-up weer niet mis. Ondermeer Testament, Iced Earth, Marduk, Amorphis, Six Feet Under, Symphony X wisten de weg naar het hoge noorden te vinden, waar op 21 en 22 juni het festival plaatsvond. Veel regen, veel bier, en vooral veel goede bands.

Vrijdag 21 juni

Rockhand stage

Na vijf jaar afwezigheid staat het Zweedse Witchcraft weer op de planken. Bandleider en zanger Magnus Pelander heeft zijn gitaar aan de wilgen gehangen, om zich helemaal te focussen op de vocalen. Het resultaat zijn prima zangprestaties, zowel op album als live, ook op Dokk’em. Pelander ziet er behoorlijk anders uit dan toen ik zijn band voor het laatst zag in december 2008 in Den Bosch. Weg zijn de lange haren en de hippietuniek. Bijna gehele band lijkt een transformatie hebben doorgemaakt. Op de (bij de lokale tienermeisjes begeerde) retrogitaristen na oogt Witchcraft stukken moderner. Dat geld ook voor het geluid van de band. Luisteraars van het ijzersterke laatste album Legend wisten dat natuurlijk al. De Zweden maken nog steeds psychedelische doom/heavy metal, alleen niet meer zo jaren zeventig-achtig als voorheen. Logisch, want met dat oude geluid heeft Witchcraft in hun trendgevoelige thuisland een hype veroorzaakt. Veel bands volgden in hun kielzog, waarvan Graveyard de voornaamste is. Om zich te onderscheiden van hun landgenoten en zich te af te keren van de trend die ze zelf gezet hebben, heeft Pelander het geluid gemoderniseerd. Witchcraft klinkt meer heavy metal dan ooit, maar de Zweden lijken nogal stoïcijns en gelaten op dit Friese metalfestival te staan. Desondanks is de uitvoering van de nummers –de selectie bestaat met name uit composities van Legend – haarfijn. De vonk slaat (op enkele fans na) echter niet over bij het grotere publiek. Pelanders hooghartige opmerkingen als ‘Laat jullie bandshirts eens zien; dit is een metalfestival, daar draagt iedereen toch zwarte bandshirts?’ verbeteren de situatie niet. Zweden is in zijn geheel landelijker dan Nederland, maar bij Witchcraft krijg ik het idee van hippe stadsjongens die hun vooroordelen over de metalscene hebben en met tegenzin op dit metal-gezinde plattelandsfestival staan. Jammer. (Kees)

De slechte herinneringen aan de povere podiumpresentatie van Witchcraft worden snel weggespoeld door het oprechte enthousiasme en de professionaliteit van het Amerikaanse Symphony X. Dit is het vierde optreden dat ik van de symfonische power metalband zie. Op de laatste twee ijzersterke albums na kan Symphony X mij op plaat niet heel goed onderhouden. Live is het een ander verhaal. Nog nooit een slecht optreden van de Amerikanen gezien. Altijd prima geluid, een gevarieerde setlist, geen ellenlange solostukken, en veel enthousiasme. Dat laatste vooral van de charismatische frontman Russell Allen, die veel interactie met zowel de andere muzikanten als het publiek heeft. Iedereen wordt bij het optreden betrokken. Het publiek reageert uitgelaten, maar de muzikanten hebben het ogenschijnlijk zelf ook helemaal naar hun zin. De speelvreugde straalt er vanaf. De set bestaat vooral uit nummers van de recentste albums Paradise Lost en Iconoclast. Maar oude klassiekers als Sea Of Lies en Of Sins And Shadows worden niet vergeten. Vooral dat laatste nummer komt live uitstekend en bijzonder krachtig uit de verf. Als Allen de zang inzet tijdens dit nummer…vervolgens de Queen-koortjes en het refrein…fenomenaal. Maar wellicht wordt zelfs deze live-uitvoering nog overtroffen door die van afsluiter Set The World On Fire van het één na laatste album Paradise Lost. Het epische refrein wordt luidkeels meegezongen door de talrijke fans. Een zinderende finale van één van de beste optredens van dit festival. (Kees)

Tijdens het optreden van Symphony X enthousiasmeerde zanger Russell Allen het publiek al voor het komende optreden van Iced Earth. Een collegiale daad naar mede-Amerikanen. Met Iced Earth heeft Dokk’em Open Air een headliner van formaat. De power metal-band onder leiding van gitarist Jon Schaffer heeft altijd liefhebbers van verschillende metalsubgenres geboeid en daarmee een uitstekende keus om bovenaan het affiche te staan. Afgaande op de shirts zijn een groot deel van de bezoekers deze vrijdag voor Iced Earth gekomen. Met een sfeervolle lichtshow en een bombastisch geluid weten de Amerikanen het publiek direct te overdonderen. Al snel passeert het nummer Dark Saga, van het gelijknamige album uit de jaren negentig. Een klassieker die al jaren niet meer live te horen was. De echte sneller klapper komt met het volgende nummer, het verplichte Pure Evil. Het publiek participeert door mee te klappen en luid mee te schreeuwen. De matige ballade I Died For You gooit roet in het eten en haalt het goede tempo uit het optreden. De relatief nieuwe zanger Stu Block weet te overtuigen, maar had Schaffer beter kunnen vragen of hij de échte Iced Earth-ballade, namelijk Melancholy, had mogen zingen. Block klinkt live net zo degelijk als op album. Alleen krijgt de gedreven jongeling weinig ruimte van banddictator Schaffer om een eigen zangstijl neer te zetten. In de hoge regionen klinkt hij als ex-zanger Tim Owens; in de lage regionen als zijn legendarische voorganger Matt Barlow. Blocks middenbereik is bijna non-existent. Wanneer de zanger even een paar steekjes laat vallen, wordt hij daar op strenge wijze door Schaffer op gewezen, die vervolgens Block nauwlettend in de gaten houdt. Desalniettemin is deze zanger erg gedreven en energiek. Hij weet het publiek mee te slepen, ook bij nieuwe nummers als Dystopia en V. Ik ben niet kapot van deze matige composities, maar Iced Earth maakt een hoop goed door een knaller als het epische The Prophecy ten gehore te brengen. Deze band blijft live de grootse allure hebben van grootmeesters als Iron Maiden als Judas Priest. Dat straalt af op een festival als Dokk’em Open Air. De organisatie verdient alleen al lof dat ze heavy- en power metal niet vergeten, zoals die van Mojo-marionet Fortarock XL. Volgend jaar Blind Guardian als headliner op Dokk’em a.u.b.! (Kees)

Realm Stage

Sinds een jaar of twee kan je als metalhead nauwelijks een concertzaal of festivalterrein betreden zonder geconfronteerd te worden met de death metal van Aborted. Programmeurs die verlegen zitten om een vet en bruut optreden kunnen de band dan ook blind boeken. Voor de gemiddelde liefhebber van extreem spul is de verassing er inmiddels echter wel af. Neemt niet weg dat hun loodzware, razendsnelle en bij vlagen zeer melodieuze death metal op energieke, strakke en zeer genietbare wijze de tent in worden geblazen. Sven de Caluwé en zijn mannen kunnen wederom een vinkje in hun drukke tourschema plaatsen. (Wessel)

De van origine Colombiaanse tweemansband Inquisition beleeft de afgelopen jaren met een gestage opmars. Toekomstig werk zal op het grote Seasons Of Mist-label verschijnen en na de afgelopen jaren in zalen als de Willemeen (Arnhem) en de Baroeg (Rotterdam) gespeeld te hebben, is nu het tentpodium van Dokk’em Open Air aan de beurt. Het in 2010 verschenen Ominous Doctrines Of The Perpetual Mysticism herbergt een heel eigen stijl black metal, die het meestal zowel op cd als live goed doet. Vandaag komt het echter niet over. De gitaarriffs en monotone, extreem raspende vocalen van frontman Dagon zouden in betere omstandigheden bezwerend moeten werken. De gitaar staat echter te zacht en op het grote, sfeerloze podium staat het tweetal er wat verloren bij. Daar verandert ook een sterk nummer als Desolate Funeral Chant niets aan. (Wessel)

Misery Index moet vandaag een beetje op gang komen. Als de volle snelheid eenmaal bereikt is gaat het er kei- en keihard aan toe. Wat begon als een afsplitsing van Dying Fetus is inmiddels een podiumkracht geworden om rekening mee te houden. De dodelijke mix van death en grind walst op meedogenloze wijze door de tent heen en ook de moshpit is niet van de lucht. Misery Index speelt vooral veel van voorlopig hoogtepunt Heirs To The Thievery (2010). Tracks die geen enkel publiek heel laten, helemaal als er van die allesvermalende riffs als in You Lose passeren. De dansvloer van de Realm Stage heeft haar vuurdoop beleefd! (Wessel)

Nadat Iced Earth op het openluchtpodium zijn set beëindigt, begint niet veel later Amorphis op het tentpodium. Ten opzichte van de voorgaande Amerikaanse band moeten de Finnen het doen met een wat uitgedund publiek. De pret bij zowel bezoekers als bandleden is er niet minder om. Na een rits van drie excellente studioalbums overtuigd de formatie onder leiding van dreadlock-helikopter Tomi Joutsen ook live met verve. Het bombastische geluid van de laatste drie albums komt tijdens dit optreden uitstekend over. Ik kende van te voren niets van de band, maar ben nu helemaal ondergedompeld in het overrompelende symfonische geluid en de volkse melodieën van Amorphis. Zoals de tekst hierboven al doet vermoeden spelen de Finnen op Dokk’em vooral nummers van relatief recente albums als Circle en Skyforger. Deze zijn niet alleen bijzonder pakkend, maar ook zeer progressief. Joutsen is bijzonder goed bij stem; door zijn steampunk-uitziende microfoon klinkt zijn zang alsof hij in een groot stadium optreedt. Een ijzersterk optreden, waarmee Amorphis veel nieuwe zieltjes zal hebben gewonnen! Ondergetekende in ieder geval. (Kees)

Zaterdag 22 juni

Rockhand stage

San Fransisco Bay Area thrashers Heathen mag dat nooit de populariteit hebben gehad van het soortgelijke Death Angel en Testament, de professionele mentaliteit van deze veteranen is er niet minder om. Onder leiding van de innemende en energieke zanger David White leveren de Amerikanen een uitstekende show af. En dan te bedenken dat het er op het laatste moment op leek dat Heathen niet zou spelen! De tourbus had in Frankrijk namelijk pech gekregen. De Friezen toonden zich echter van hun edelmoedigste kant en reden naar het zonnige zuiden om de band op te halen. Grandioos! Heathen opent de show met Dying Season en Control By Chaos van het The Evolution Of Chaos-album uit 2010. De band staat vooral bekend om twee platen uit de jaren tachtig, maar deze nieuwere nummers zijn absoluut niet minder goed. Vooral het prominente melodieuze gitaarspel van Lee Altus (één van de oprichters van Heathen, ook gastrol bij Exodus) spelen daarbij een grote rol. Oude gangmakers als Hynotise van het progressieve album Victims Of Deception (1991) en Death By Hanging van de debuutplaat Breaking The Silence worden niet vergeten. Zanger White laat bij dat laatste nummer het publiek hartstochtelijke meebrullen: ‘Death! Death!’ De Amerikanen ogen als mannen van middelbare leeftijd die niets meer hoeven te bewijzen, maar gewoon uitzonderlijk veel plezier hebben in datgene wat ze hier doen. Dit optreden laat maar weer eens zien dat Heathen echt vaker naar Nederland moet komen. (Kees)

Delain begint serieus naam te maken. De tent mag momenteel dan wel gevulder zijn, maar dat heeft er voor een groot deel mee te maken dat de meeste aanwezigen liever de droge houten vloer (met beschutting) opzoekt, dan aan een partijtje Friese kleitrappen doet. Vooraan is het in elk geval gezellig druk en de liefhebbers mogen zich opmaken voor een vertrouwde show van deze symfonische metalformatie van eigen bodem. Ondanks weer en wind zet Delain een prima show neer. Het geluid is erg goed en op het enthousiasme is niets af te dingen. Enig puntje van kritiek is dat de show niet bijster veel afwisseling biedt vergeleken met oudere shows. Met inmiddels drie albums op zak, zou dat toch geen ingewikkelde opgave moeten zijn. Charlotte Wessels doet nog haar best om de weergoden al zingende te overtuigen, maar die geven helaas geen gehoor. Een mooi, stralend zonnetje had hier goed gepast. (Ruud)

'S middags speelt Orange Goblin in de stromende regen. Gehuld in regenponcho’s haasten die-hard fans zich naar het podium. Het water uit de hemel is onverbiddelijk, maar dat mag de pret niet drukken. Orange Goblin-frontman Ben Ward is één van de weinige muzikanten die onder de overkapping vandaag komt en het weer trotseert. Deze no-nonsense houding van de Londenaren vind positieve weerklank bij het natte publiek. Het ijs is gebroken. De ontwapende zanger Ward voert ons mee langs een selectie van stoner-achtige heavy metal-nummers. Het geluid is prima en ook de overige bandleden laten veel blijheid zien. De Engelsen tonen hun respect voor het weer trotserende publiek. Een grillig verschil met de houding van Witchcraft een dag eerder. De toeschouwers tonen zich uitgelaten en hebben het uitstekend naar hun zin. Als Orange Goblin afsluit met Scorpionica wordt het publiek hartelijk bedankt. De Londenaren zullen ongetwijfeld nieuwe fans hebben gewonnen met dit uitstekende optreden. (Kees)

Het is een vreemde gewaarwording wanneer we vlak voor aanvang aanschuiven voor het hoofdpodium. Power metal met sterke neigingen naar AOR is niet het meest hippe genre, maar om me heen lijken eerder dagjesmensen toegestroomd te zijn om Jorn te zien, dan metalheads. De gemiddelde leeftijd op de voorste rij moet tegen de zestig jaar geweest zijn. Jorn Lande zelf is inmiddels ook niet de jongste meer. Zijn haardos en kringbaardje vertoont al het nodige grijs en kromme gestalte werkt eveneens niet in zijn voordeel. Het is een optreden met twee gezichten, want Jorn zingt de sterren van de hemel. Hoewel de jaren voor hem niet bepaald vriendelijk lijken te zijn geweest, zijn zijn stembanden nog als nieuw. Ook wordt hij bijgestaan door een prima begeleidingsband. Jorn geeft een bloemlezing van zijn eigen discografie, waarbij ook nog een cover van Masterplan (Time To Be King) de revue passeert. De aanwezige fans genieten met volle teugen. Aan de andere kant is de muziek wel erg soft en eenvoudig en gezien de programmering van het festival valt Jorn wat uit de toon. De keurige blousejes en sjaaltjes vormen ook een schril contrast met de modderlaarzen en regenpakken. Waar Jorn van mij wel mee mag stoppen, is het eeuwige poseren voor de camera’s. Iedere seconde waarin hij niet hoeft te zingen, neemt hij krampachtig dezelfde houding aan, doet snel even zijn haar goed en zorgt er voor dat fotografen vanuit alle richtingen hun kiekjes kunnen schieten. Iets waar het seniorenkliekje dankbaar gebruik van maakt overigens. Dat Jorn een ongelooflijk lelijke smoel trekt bij uithalen, is hem vergeven, maar hij maakt me er iets teveel een showtje van. Afsluiter Overload wordt zelfs helemaal geplaybackt, al maakt de sympathieke frontman wel duidelijk dat het gaat om een uit te brengen videoclip. Zie je iemand sceptisch met de armen over elkaar staan, dan ben ik dat. (Ruud)

Peter Pan Speedrock is een uitstekende keus voor een festival als Dokk’em Open Air. We hebben het hier in theorie over een oer-metal festival, maar wel met een randje van een plattelandstentfeest. Soms gaat het er lomp en onbenullig aan toe. Nooit gemeen, maar je moet tegen een stootje kunnen. Een band als Peter Pan sluit haarfijn op die rauwheid aan. Niet raar dat toen de Eindhovenaren begonnen de beer los ging. Al snel ontstond een grote pit en bakladingen modderig stro vlogen door de lucht. De muzikanten voelen zich hierbij als vissen in het water en gaan zelf ook uit hun dak. Bandtroffee Dikke Dennis is ook van de partij en ment het publiek met zijn zwabberende vette pens. Peter Pan Speedrock maakt dan wel punkgeöriënteerde muziek, hun Boschiaanse verheerlijking van alles wat lelijk en vulgair is past prima op een metalfestival. (Kees)

Rhapsody kende de laatste zeven jaar turbulente tijden. Ten eerste moesten de Italianen hun naam veranderingen in Rhapsody Of Fire. Dat had weinig gevolgen voor de fans. Het conflict tussen de band en hun voormalige platenlabel Magic Circle Music (beheerd door Joey DeMaio) vervolgens echter wel. Uiteindelijk wisten de Italianen zich uit de greep van Manowars bassist te ontworstelen. De kosten waren echter een hiatus van vier jaar zonder album en nauwelijks optredens. Rhapsody sloeg in 2010 terug met een contract bij het grote Nuclear Blast. Binnen twee jaar werden twee degelijke lp’s en een ep geproduceerd. Het leek de Italianen voor de wind te gaan. Helaas kwam er weer roet in het eten. De twee componisten van de band, gitarist Luca Turilli en Alex Staropoli (keyboards), besloten hun samenwerking te beëindigen. Nu is Rhapsdoy in tweeën gesplitst: Luca Turilli’s Rhapsody, van de toonzettende gitarist, en Rhapsody Of Fire, onder leiding van Staropoli, met zanger van het eerste uur Fabio Leone. Deze laatste variant staat nu op Dokk’em. Met vocalist Leone in de gelederen heeft de Rhapsody-variant van Staropoli een frontman van formaat. Live klinkt de kleine Italiaan net zo uitmuntend als op album, ook in de noordelijke Germaanse kou van Friesland. Met zijn typerende accent is Leone ook nog eens erg ontwapenend. Opmerkingen uit het publiek weet hij op succesvolle wijze verbaal te pareren. Hij zet het publiek aan de longen uit hun lijf te schreeuwen, wat de fans maar wat graag doen. Leone is niet het enige bandlid die de toeschouwers enthousiasmeert. Op non-verbale wijze heeft bassist Oliver Holzwarth (zijn broer Alex is de drummer van de band) minstens zo veel interactie met het publiek. Gretig staat hij op de rand van het podium. Deze uitstekende bassist kennen we vooral als live-muzikant van Blind Guardian. Bij de Duitsers werd hij bijna in de schaduwrijke coulissen gedrongen, maar bij de Italianen mag hij schitteren. Bandleider Staropoli zelf laat wat steekjes vallen bij het afspelen van digitale koortjes en dergelijke, maar dat mag de pret niet drukken. Nieuwe composities passeren de revue: de echte hoogtepunten zijn natuurlijk klassiekers als Dawn Of Victory, Holy Thunderforce en de fenomenale afluister Emerald Sword. Na jaren afwezigheid in Nederland smaakt dit optreden absoluut naar meer! (Kees)

Headliner Testament laat vanavond lang op zich wachten. Een uitvoerige soundcheck en een huwelijksaanzoek op het podium doen de band zeker twintig minuten te laat beginnen. Als na middernacht het thrashgeweld eindelijk losbarst, maakt de geluidsman er net zo’n potje van als wel vaker het geval is bij Testament. Het gitaargeluid is een vormeloze brij waarin alleen uit de zang van Chuck Billy en de keiharde drumpartijen van Gene Hoglan nummers af te leiden zijn. Ook de lichtshow is overdreven: de felle knipperlichten flikkeren onophoudelijk en van de band is geen glimp te zien. Na een nummer of vier trekt het geluid gelukkig bij en valt er gelukkig nog meer dan genoeg te genieten. De nieuwe nummers van het sterke Dark Roots Of The Earth (2012) bewijzen zich als goede aanwinsten. Rise Up is een pakkende opener die het publiek gelijk in vuur en vlam zet en ook Native Blood en True American Hate doen het goed. Chuck Billy is vanavond jarig en de feeststemming van de band slaat over op het publiek dat, ondanks de nattigheid, behoorlijk uit zijn dak gaat. Met Into The Pit wordt er een blik klassiekers opengetrokken en vanaf dat moment kan het optreden al helemaal niet meer stuk. Practice What You Preach, Over The Wall of D.N.R. van het furieuze The Gathering (1999): in tegenstelling tot veel bay area-collega’s heeft Testament, ondanks stijl- en bezetingswisselingen en wat minder positief ontvangen cd’s, eigenlijk nooit een slecht album gemaakt. Het titelnummer van The Formation Of Damnation (2008) is een krachtige climax en erg plots einde van het optreden. Hoewel mijn collega-recensenten Testament vonden tegenvallen, is de afsluiter voor mij ook het hoogtepunt van het weekend. (Wessel)

Het Amerikaanse black metal-gezelschap Von was van grote invloed op verschillende grote spelers uit het zwartste metalgenre. Veel muzikanten noemden Von als een bron van inspiratie, coverden nummers van de Satanic Blood-demo uit 1992 of vernoemden zich, in het geval van Watain, zelfs naar een Von-nummer. Na een opheffing van bijna twintig jaar is de band terug. Wegens de historische waarde is het interessant om het drietal eens aan het werk te zien. Wie er echt op zit te wachten is een tweede. Von’s muziek klinkt primitief en duister, maar inmiddels ook behoorlijk krakkemikkig. De songstructuren zij zo minimaal dat er geen enkel aanknopingspunt te vinden is en de aanwezigen lijken vrijwel onaangedaan. Hoe cult en klassiek ook, boeien of imponeren doet Von niet.

De enige Nederlandse formatie in de tent is vandaag The Monolith Deathcult, een band met een duidelijke eigen identiteit. De snelle en complexe death metal wordt nog eens drukker door de toevoeging van electronica en allerhande samples. In de massieve en ondoordringbare muur van geluid, vallen nauwelijks riffs of andere aanknopingspunten te ontwaren. Nummers als Kindertodeslied en Wrath Of The Ba’ath komen volgepropt en geforceerd over. Pakkende of headbangbare riffs ontbreken. De toehoorden lijken vrij onaangedaan. (Wessel)

Keep Of Kalessin brak recentelijk met zanger Thebon en treedt vandaag als drietal aan. Muzikaal mastermind Obsidian C. verzorgt naast het gitaarwerk nu ook de vocalen. Als tijdens The Awakening de eerste epische strofes de kop op steken blijkt echter al dat zijn zangkunsten niet kunnen tippen aan die van Thebon. De vertrokken frontman waarborgde ook in de zuivere refreinen een soort stoere vuigheid die Obsidian C. ontbeert. De nummers boeten zo aan kracht in en klinken een stuk minder groots. Wel indrukwekkend is de 19(!)-jarige, vervangende drummer Sondre Drangsland, die nauwelijks onderdoet voor vaste drummer Vyl en zich met jeugdig enthousiasme door de supersnelle nummers van de laatste twee full-lengths Reptillian (2011) en Kolossus (2008) heen hakt. Als drietal heeft Keep Of Kalessin zeker nog bestaansrecht en het is uitkijken geblazen naar nieuw studiowerk van deze black metal-meesters, maar met Thebon is helaas ook een belangrijk deel van de flair van de band vertrokken. (Wessel)

Cryptopsy zette enkele maanden geleden tijdens Neurotic Deathfest de 013 compleet op zijn kop en ook op Dokk’em zijn de gestoord strak spelende Canadezen zonder twijfel de bruutste band van het weekend. ‘Nieuwe’ zanger Matt McGachy heeft zich inmiddels ruimschoots bewezen. Wellicht zou hij wat meer kunnen variëren met zijn vocalen, maar aan de andere kant passen de onophoudelijke piqsqueals wel bij deze geflipte technische death metal. Met zijn open houding richting het publiek is McGachy ook degene die de toeschouwers meesleurt in de ontoegankelijke muziek. Prijsnummers van de klassieker None So Vile (1995) als Slit Your Guts, Graves Of The Fathers en Phobophile weten een hoop rondzwiepend haar en enkele flinke circlepits weet uit te lokken. (Wessel)

Hoewel beide bands onder de noemer 'death metal' vallen, is het een wereld van verschil tussen Cryptopsy en Six Feet Under. Cryptopsy was razendsnel, gelaagd en werd gedragen door een energieke frontman. De muziek van Six Feet Under is op zijn hoogst midtempo, oersimpel en opperdreadlock Chris Barnes is zo stoned als een aap. Beiden weten op hun eigen manier te vermaken. Op cd is Six Feet Under geen al te interessante band, maar met een smeuïge live-saus komen de log groovende riffs veel beter uit de verf. Het is vijftig minuten lang lekker bangen op de makkelijke grooves. De wanstaltige AC/DC-covers waar de band berucht om is worden gelukkig achterwege gelaten. Wie zit daar ook op te wachten wanneer er krakers als Human Target, Victim Of The Paranoid en de thrasher Shadow Of The Reaper gespeeld worden? Six Feet Under sluit af met het loodzware Beneath A Black Sky van de ondergewaardeerde debuut-cd Haunted (1993) en met de klassieker Hammer Smashed Face. Hoewel de verwering van Barnes' grunt pijnlijk duidelijk wordt, is het bijzonder om dit Cannibal Corpse-nummer door hun originele vocalist vertolkt te zien worden. (Wessel)

De festiviteiten in de tent worden bruut beëindigd door Marduk. Hoewel elke passage van de Zweedse black metal-divisie zonder meer slachtend is, kunnen degenen die ze al vaker gezien hebben enkele kanttekeningen bij het optreden van vanavond te zetten. Allereerst is het geluid, zoals eigenlijk het hele weekend lang in de tent, barslecht. Met name zanger Mortuus staat veel te hard in de mix, tegen een achtergrond van wazige drums en gitaar. Zonder aankondigingen zouden de nummers nauwelijks te herkennen zijn. Naast nieuw werk van Serpent Sermon (2012) komen ook de vaste Marduk-songs langs. Beproefde livenummers als Slay The Nazarene. Christraping Black Metal en With Satan And Victorious Weapons leggen elke zaal in as, maar de grap van het nog sneller dan op cd kennen we zo langzamerhand wel. Ik zou in plaats van deze onnavolgbare snelheden liever eens een echt strakke uitvoering van Slay The Nazarene horen. (Wessel)