Op een ijzig koude zaterdagavond weet Baroeg met speels gemak genoeg mensen op de been te brengen om de zaal goed vol te krijgen. Dat is ook niet zo verwonderlijk als je de line-up ziet. Drie toppers in hun eigen subsubgenre staan vanavond namelijk op de planken: Long Distance Calling, Sólstafir en Sahg. Dat belooft wat!
Als Sahg iets later dan het tijdschema aangeeft de eerste noten speelt, is Baroeg al aardig gevuld. Het Noorse viertal heeft er duidelijk zin in en hoewel ze geen album te promoten hebben op deze tour (het laatste album, III, dateert alweer uit 2010), doen ze hun uiterste best om hun muziek aan de man te brengen. En met verve! Nummers als Pyromancer en Executioner gaan er dan ook lekker in. Een meer dan geslaagde opener van de avond.
Hoewel Sólstafir in oppervlakkige zin wellicht iets wegheeft van Sahg, is het vloeken in de kerk om ze over één kam te scheren. Maar ook deze ietwat eigenaardig geklede IJslanders hebben geen nieuw album op zak. Dat kan de fans echter geen ruk schelen. En bovendien, op de vier albums en de handvol ep's en demo's die sinds 1994 zijn verschenen, staan genoeg tracks om een meer dan briljante setlist de zaal in te slingeren. De band wordt dan ook rijkelijk beloond met enthousiast applaus. Ook Long Distance Calling-bassist David Jordan komt een nummertje snarenplukken. Persoonlijke favoriet: Svartir Sandar.
Even was ik bang dat de Duitse headliner Long Distance Calling het met een half gevulde zaal moest doen. Er waren zoveel Sólstafir-fans... Maar blijkbaar zijn die openminded genoeg om van Long Distance Calling te kunnen genieten; tot aan het einde van het optreden staat de zaal strak gevuld.
Waren de toejuichingen aan het adres van Sólstafir al niet voor de poes, bij Long Distance Calling wordt dat nog eens eventjes dunnetjes over gedaan. Dat applaus neemt de band maar al te graag in ontvangst. Ze zijn er zienderogen van onder de indruk.
Hoewel er veel van het nieuwe Inside The Flood gespeeld wordt, is het enthousiasme van het publiek er niet minder om. Natuurlijk is het met tracks als Black Paper Planes en Arecibo op de setlist ook simpelweg genieten. Zelfs als de man van de toetsen, Martin Fischer, de microfoon oppakt voor de single van die nieuwe plaat Tell The End, blijft de band met speels gemak overeind. Toen ik de plaat gehoord had, was ik even huiverig over hoe dat live uit zou pakken, maar niets dan lof. Die vent heeft een dijk van een stem!
Uiteraard worden de andere bands van deze tour ook bedankt. En dat gaat gepaard met een enorme uitbundigheid en opluchting. Het is vanavond namelijk de laatste avond van de tour. Ze hebben het overduidelijk enorm naar de zin hebben gehad op tour en dat wordt onderstreept door de toegift: De andere bands komen het podium op, veelal met instrument om met zijn allen, Olav Iversen (Sahg) op zang, de metalhymne Number Of The Beast te vertolken. Het is niet strak, en solo's ontbreken hier en daar, maar dat kan niemand schelen. Luidkeels wordt er vanuit de zaal meegeschreeuwd en het plezier en de drank spatten van het podium af!
