De vier grootste pijnpunten van Distortion zijn het mistroostige weer onderweg naar het festival, de regen terwijl je in de lange rij buiten het gebouw staat te wachten vanwege het trage fouilleren bij de ingangspoortjes, het ontbreken van een garderobe (er zijn alleen vrij kleine kluisjes te huur voor het afschrikwekkende bedrag van vijf euro) en openingsband The Safety Fire. Hoe minder we over het dramatische optreden van deze Britse, zogenaamd progressieve metalcoreformatie schrijven, des te beter. Zodra we dit trieste gezelschap in een nog grotendeels lege zaal achterlaten, hebben we het ergste gelukkig achter de rug. De rest van de dag blijkt de eerste editie van Distortion zowel in organisatorisch als muzikaal opzicht namelijk wel dik in orde.

De grootste positieve verrassing van deze zondag is Dystopia uit Noord-Holland. Deze blackmetalband mocht slechts als invaller opdraven bij de metalentenjacht, maar wist die bandwedstrijd vervolgens toch te winnen. De hoofdprijs is een welverdiende plek als opener van het hoofdpodium op Distortion. Achter de onoriginele bandnaam blijkt een bijzonder getalenteerd gezelschap schuil te gaan. De mannen zien er niet allemaal even blackmetalverantwoord uit, maar de muziek is ijzig en de vocalen zijn fel, zoals het binnen dit genre hoort. De nodige deathmetal- en thrashinvloeden garanderen dat het geheel melodieus en toegankelijk genoeg is om ook op het eerste gehoor al een goede indruk achter te laten. Eerder dit jaar heeft Dystopia in eigen beheer het debuutalbum Decay gelanceerd. Die cd was tot dusver nog aan onze aandacht ontsnapt, maar naar dat schijfje zijn wij nu toch wel heel benieuwd geworden.

Na een Nederlandse belofte is het tijd voor Belgisch talent. Of eigenlijk een schoolvoorbeeld van Vlaams-Hollandse samenwerking, want twee bandleden van Spoil Engine komen uit Nederland. Doordat Metalfan.nl op Distortion slechts met een reviewer en een fotograaf vertegenwoordigd is, zullen we in dit verslag weinig aandacht besteden aan het derde podium. Daardoor ligt de nadruk in onze bespreking op metal, maar op de affiche van dit nieuwe festival prijken tevens de nodige hardcore- en metalcorebands. Gerenommeerde acts als Born From Pain en Hard Resistance staan echter op het kleinste podium geprogrammeerd. De mannen van Spoil Engine mogen daarentegen met hun mix van onder meer hardcore- en melodic deathmetalinvloeden op het tweede podium en dus in een grote zaal laten zien wat ze waard zijn. Het antwoord: minimaal dertien euro. Als je voor dat bedrag in jouw regio een keer een (headliner)show van deze in België gevestigde formatie kunt bekijken, ga dan zeker kijken. Spoil Engine heeft in oktober het derde album The Art Of Imperfection uitgebracht en hopelijk zullen nog flink wat schijfjes volgen. Het optreden op Distortion overtuigt namelijk over de volle linie en smaakt absoluut naar meer.

Naast de twee normale podia is er op Distortion, net als de dag ervoor op Speedfest, bij de ingang nog een klein podium. Daarop staan ook de hele dag door diverse bands, maar vanwege de vele overlap met de andere artiesten moeten er soms keuzes worden gemaakt en vallen die op dit podium veelal af. Toch staan er best leuke dingen, zoals de drie grindcorebands die onder de noemer Grindhoven aanwezig zijn. De eerste vandaag is Cliteater. Dit begint al goed, want door de Love Boat-muziek weet je gelijk dat er Nederlandse grind aankomt. Een kort maar vermakelijk optreden volgt, waarbij al snel de vloer voor het podium in een grote moshpit verandert. Ik heb geen idee wat er allemaal gekrijst en gebruld wordt, maar toch klinkt Cliteater erg vet.

Toen Decapitated in 2007 bij een tragisch auto-ongeval betrokken raakte, leek dat het einde voor de Poolse band. Drummer Witold "Vitek" Kieltyka kwam op slechts 23-jarige leeftijd om het leven, terwijl vocalist Adrian "Covan" Kowanek sindsdien in een coma ligt. De deathmetalformatie besloot desondanks door te gaan. Daar zijn wij gitarist en bandleider Waclaw "Vogg" Kieltyke dankbaar voor, want vandaag overtuigt Decapitated live over de volle linie. De grunts van Rafal "Rasta" Piotrowski zijn weliswaar niet altijd even boeiend, maar muzikaal bevat de deathmetal van Decapitated meer dan voldoende groove en afwisseling om de aandacht van het publiek gedurende de volle vijftig minuten vast te houden. Bij een volgende editie mogen deze Polen gerust wat hoger op de affiche staan.

Als tweede Grindhoven-band is Leng Tch'e aan de beurt. De technische, snoeiharde "razorgrind" van deze Zuiderburen gaat er bij het publiek ook in als gesneden koek. Verdomd, wat een optreden. Het beukt als een malle, waarbij frontman Serge geen moment stil weet te staan. Hij probeert het publiek nog diverse keren mee te laten zingen, ook al kent niemand de tekst. Dat is niet erg, gewoon wat brullen in de microfoon volstaat ook wel. Ook hier wordt weer volop gemosht, zoals het hoort. Helaas mag de band maar een half uurtje spelen, al zal het op het podium vast aanvoelen alsof het twee uur duurt, zo intensief is het.

De metalcoreband Miss May I tourt met support van genregenoten Texas In July en Heart In Hand door Europa. Het drietal maakt daarbij een tussenstop in Eindhoven. Daar waar beide reisgenoten worden verbannen naar het kleine derde podium, krijgt Miss May I een prominente plek in een van de grote zalen toegewezen. Om eerlijk te zijn, zegt de naam Miss May I ons op voorhand weinig en om eerlijk te zijn, zullen we deze bandnaam na afloop van het festival waarschijnlijk snel weer vergeten. Hoewel de drie langspelers van het gezelschap in de Verenigde Staten goede verkoopresultaten hebben geboekt, zit in Eindhoven op een paar enthousiaste jongelingen na niemand op deze groep te wachten. Dit is dertien-in-een-dozijn metalcore met de grootst mogelijke voorspelbaarheid. Op zich klinkt het allemaal niet verkeerd, maar er lopen (in Noord-Amerika) zoveel van dit soort bands rond. Ruim voor het einde van de set is de zaal dan ook al grotendeels leeggelopen. De meeste bezoekers staan alvast voor het hoofdpodium te wachten op Devin Townsend en kijken naar de grappige (internet)filmpjes die deze zelfverklaarde nerd voor aanvang van zijn show op een groot scherm vertoont.

Tussen Miss May I en Devin Townsend is er nog wat leuks te doen op het kleine podium. Rompeprop stond al eens op Speedfest, maar mag vandaag dus het kunstje komen vertonen op Distortion. Natuurlijk begint de band met een grappig intromuziekje, om vervolgens een bak herrie over het publiek uit te storten. Muzikaal is het een stuk minder complex dan de vorige grindcoreband op dit podium, maar dat boeit eigenlijk niet. Rompeprop weet er een erg leuk optreden van te maken en heeft het erg makkelijk want het thuispubliek doet gezellig mee. Zou de band ook te boeken zijn voor feesten en partijen? Want dan zit de stemming er gelijk goed in.

The Devin Townsend Project opent met het nummer Supercrush!. Het blijft wennen om Townsend deze song in zijn geheel zelf te horen zingen, als je de studioversie met Anneke van Giersbergen hebt grijsgedraaid. Devin is echter eveneens een geweldige vocalist en het stemgeluid van Van Giersbergen krijgen we in het vervolg alsnog een paar keer te horen. Helaas echter niet in de vorm van een gastoptreden, maar door middel van bandopnames. Vrij veel muziek en achtergrondvocalen bij deze 'live'-show van The Devin Townsend Project zijn namelijk afkomstig van een drietal laptops die aan de achterzijde van het podium op volle toeren draaien. Dat is enigszins jammer, maar de aanwezige muzikanten zorgen desalniettemin voor een prima optreden. Devin zelf is even enthousiast als altijd en vuurt tijdens en tussen de songs door weer de nodige geslaagde grappen op het publiek af. Hoewel die onderbrekingen een enkele keer de sfeer verstoren, zorgen ze er ook voor dat de nochtans wat repetitieve industriële rock/metal vrijwel nooit saai wordt. Alleen had rasperformer Townsend beter een andere afsluiter kunnen kiezen dan het wat al te rustige Deep Peace.

De Filipijns-Amerikaanse thrashers van Death Angel hebben een sterke band met Eindhoven. Vanaf dat de bandleden begin jaren tachtig een opname hoorden van een in de vaderlandse Rock City opgenomen concert van Mercyful Fate, droomden ze er van om hier te spelen. In 1987 werd deze droom voor het eerst werkelijkheid, waarna een flink aantal succesvolle bezoekjes aan Eindhoven volgden. Vandaar dat de Bay Area-formatie de opnames van het zevende studio-album gaarne onderbreekt om speciaal voor dit ene optreden naar Europa te vliegen. Afgezien van dat we dit zoetsappige verhaal tot in den treure te horen krijgen, levert Death Angel weer een prachtprestatie. Wat blijft dit toch een geweldige liveband, ondanks de line-upwisselingen van de afgelopen jaren. Eerder dit jaar werden de bezoekers van Dokk'em Open Air, Graspop en Metalfest nog getrakteerd op een spetterende, integrale uitvoering van het legendarische debuutalbum The Ultra-Violence uit 1987. Vandaag krijgen we een dwarsdoorsnede van het gehele oeuvre en dat smaakt bijna net zo lekker.

De Zweedse formatie Meshuggah zet, net als eerder dit jaar op FortaRock - The Festival in Nijmegen, een instrumentaal indrukwekkend optreden neer. Vocalist Jens Kidman heeft weliswaar een saai stemgeluid, maar weet als enig bandlid nog iets van enthousiasme uit te stralen. Sterker nog, Kidman is praktisch de enige persoon in de nochtans volle zaal die in de ontoegankelijke ritmes van Meshuggah genoeg houvast weet te vinden om flink te bewegen en te headbangen. De rest van de band staat er nogal statisch bij, net als het overgrote deel van het publiek. Afgezien van een puike lichtshow voegt een liveconcert van Meshuggah nagenoeg niets toe aan het thuis opzetten en beluisteren van hun cd's. Muzikaal sterk, maar qua show en sfeer is dit gezelschap gewoon geen uitgesproken festivalband.

De act die op dit festival de meest tegenstrijdige reacties oproept, is ongetwijfeld Fear Factory. Dat ligt maar aan één man en dat is natuurlijk zanger Burton C. Bell. De rest van het gezelschap brengt namelijk een geweldige, energieke set industrial metal op de planken, die vele hoofden en lichamen in beweging zet. Een ideale festivalband dus en het hoogtepunt van de dag, ware het niet dat Bell live de zwakke schakel van Fear Factory blijft. Zolang hij brult of rapt valt het best mee, maar zijn 'zuivere vocalen' missen gewoon alle kracht. Dit probleem heeft de frontman echter altijd al wel gehad en een Fear Factory zonder Burton C. Bell gaat nou eenmaal niet, dus laten we het maar gewoon accepteren. Instrumentaal is de formatie immers uitstekend op dreef en als de groep eindigt met drie klassieke tracks van het doorbraakalbum Demanufacture uit 1995, zijn de meeste fans toch tevreden.

Opeth is in ons land bijzonder populair en daarmee (bij de relatief lage ticketprijs van dit festival) een garantie voor een goede kaartverkoop. Toch valt de Zweedse hoofdact vandaag muzikaal en qua (gebrek aan) agressie wat uit de toon bij de rest van het programma. Zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt toont zich hiervan, blijkens zijn aankondigingen van de verschillende songs, terdege bewust. Toch trekt het gezelschap zich er niets van aan, want de nadruk ligt op veel uitgestrekte, rustige passages, die slechts spaarzaam worden doorbroken met deathmetalerupties. Zo speelt Opeth doodleuk twee lange tracks van het vorig jaar verschenen album Heritage, dat helemaal geen deathmetalinvloeden meer bevat en door Åkerfeldt zelf tijdens het concert wordt bestempeld als "een van de meest gehate albums van de laatste tijd".

Voor de (progrock)liefhebber is het echter genieten geblazen, want de uitvoering van de gespeelde songs is nagenoeg perfect en de arrangementen wijken voldoende af van de studioversies om het geheel spannend te houden. Een speeltijd van slechts een uur betekent voor Opeth dat we maar een handvol songs te horen krijgen. Doordat de frontman de (amusante) aankondigingen van de composities vanavond kort houdt, blijkt er gelukkig voldoende tijd om tussen de geplande setlist van vijf songs door nog een zesde track te spelen. Toch is het een beetje raar dat de headliner maar zestig minuten tot zijn beschikking krijgt en het festival al om tien uur 's avonds is afgelopen. Een latere eindtijd is echter een van de weinige verbeterpunten voor volgend jaar. Als we nog een ander verzoek mogen doen, dan zouden we in 2013 graag een of meer 'speciale' acts op de affiche willen zien, die ons land niet zo vaak bezoeken. Maar ook met een programma zoals bij deze openingseditie is Metalfan.nl er komend jaar ongetwijfeld weer bij.

Klik op de foto's voor grotere versies