Degenen die niets met het huidige muzikale klimaat hebben en heimelijk verlangen dat ze opgegroeid waren in de seventies, konden op 9 december hun hart ophalen in de Amsterdamse Melkweg. Daar speelde namelijk Graveyard, een viertal Zweden die patent hebben op hemelse retro-hard rock. Ik waagde me in Amsterdam aan een avond vol snorren en goede muziek.
Voordat drummer Axel Sjberg het te druk kreeg met Graveyard, speelde hij ook in de band Spiders. Vanavond verzorgen zijn oude bandmaatjes het voorprogramma. Het viertal valt op doordat ze een vrouw op zang hebben. Ann-Sofie heeft een sterke stem, die de muziek extra kick geeft. De hoofdmoot wordt gevormd door hardrock, zij het aangevuld met metalinvloeden en meer uptempo dan hetgeen de hoofdact van vanavond maakt. Een luisterend oor weet zelfs wat Diamond Head-invloeden te ontdekken. Na verloop van tijd wordt de muziek van Spiders wat eentonig, maar als opwarmer is de band zeker niet verkeerd.
Rond negen uur weerklinkt een luchtalarm door de Melkweg en gaat het optreden van Graveyard van start met An Industry Of Muder. Wat volgt, is een bloemlezing uit de drie albums die de band inmiddels gemaakt heeft.
Het dit jaar verschenen Lights Out heeft minder stof doen opwaaien dan doorbraakalbum Hisingen Blues (2011), maar op het podium bewijzen ook de nieuwe nummers zich en scharen ze zich moeiteloos tussen inmiddels beproefde krakers als I Aint Fit To Live Here en The Siren.
De vorige avond deden de Zweden het roemruchte Speedfest in Eindhoven aan, maar van een katerige instelling is gelukkig geen sprake. Vooral drummer Sjberg leeft zich op overenthousiaste wijze uit achter de drumkit en is een lust voor het oog. Door de kleinschalige setting van de Oude Zaal van de Melkweg, die goed volgepakt is, wordt er een bijzondere en intieme sfeer geschapen. In combinatie met de erg ouderwets ogende muzikanten, snor, overhemd en al, klopt het plaatje vanavond helemaal.
Ja, het zit goed vanavond, het in een warme, psychedelische deken gewikkelde publiek eet uit de hand van Graveyard. Het plotse einde van een vrij kort optreden komt dan ook als een koude douche. Mede hierdoor werd het vanavond niet zo onvergetelijk als de eerste keer dat ondergetekende Graveyard zag. Maar hier staat een band die alleen nog maar kan groeien. Volgende keer een set van twee uur a.u.b.!
