Op een maandag in december is elke zichzelf respecterende Nederlandse liefhebber van shockrock in de Heineken Music Hall te vinden, want de twee bekendste adoptiekinderen van Alice Cooper hebben de handen ineengeslagen. Onder de noemer 'Twins Of Evil' reizen Marilyn Manson en Rob Zombie samen de wereld rond, waarbij een tussenstop in Amsterdam natuurlijk niet kan ontbreken. Vooraf wekt het wel enige verbazing dat, hoewel beiden evenveel speeltijd krijgen, Manson de avond opent en Zombie mag afsluiten. Ondanks dat de populariteit van Marilyn Manson de afgelopen jaren flink is afgenomen, verkoopt hij in Europa nog altijd veel meer cd's en concertkaartjes dan zijn hier vooral als filmregisseur bekende rivaal. De keuze om Rob Zombie als tweede te laten spelen, blijkt uiteindelijk echter een meesterzet.
In oktober leek het overigens nog maar de vraag of de tournee berhaupt lang genoeg zou duren om de oversteek naar Europa te kunnen maken. Tijdens het Amerikaanse deel van de rondreis schelden de twee industrile rockers elkaar namelijk flink de huid vol, gedurende een optreden in Clarkston op 12 oktober. Marilyn Manson geeft zijn collega er tegenover het publiek die avond de schuld van dat hij zijn show moet inkorten. Manson kondigt bovendien aan dat hij Zombie later een pak slaag gaat geven. Als Rob Zombie even later op het podium staat, laat ook deze zich tegenover het publiek herhaaldelijk laatdunkend uit over diens tourpartner. Volgens de filmregisseur kunnen sommige acts gewoon niet met elkaar op tournee. Zo dreigt er een vroegtijdig einde te komen aan de 'Twins Of Evil'-tour, maar gelukkig blijkt het allemaal slechts een storm in een glas water (of misschien zelfs niet meer dan een geslaagde publiciteitsstunt). De heren maken de uitgebreide rondreis door Noord-Amerika namelijk gewoon af en pakken daarna het vliegtuig naar Europa.
Op maandag 3 december is Nederland aan de beurt en om klokslag acht uur bijt Marilyn Manson de spits af, in een goed gevulde Heineken Music Hall. Als intro horen we een stukje uit de soundtrack van de jaren zeventig-horrorfilm Suspiria (uitgevoerd door de Italiaanse progressieve rockformatie Goblin), waarna de in het verleden vaak controversile shockrocker opent met Hey, Cruel World van zijn meest recente, eerder dit jaar verschenen studio-album Born Villain. Hoewel dat album een stuk beter is ontvangen dan de twee voorafgaande langspelers, is Hey, Cruel World in feite toch de minste compositie die we vanavond te horen zullen krijgen. Daarbij kiest Manson er helaas ook nog eens voor om zijn meest extreme vocalen uit de strot te persen, middels zijn beste Dani Filth-imitatie. Niet zo'n best begin dus, maar gelukkig gaat het hierna al snel de goede kant op.
Nummers als Disposable Teens en The Love Song stammen nog uit de meest succesvolle jaren van Marilyn Manson en gaan er bij het publiek in als zoete koek. No Reflection en Slo-Mo-Tion zijn weliswaar net als Hey, Cruel World afkomstig van de nieuwe plaat, maar pakken gelukkig een heel stuk beter uit. Beide songs behoren tot het beste wat Manson in de laatste tien jaar heeft uitgebracht. Natuurlijk komen op zeker moment ook hits als The Dope Show en afsluiter The Beautiful People aan de beurt, waarbij het grootste deel van het aanwezige publiek uit zijn dak gaat. Wel is het een beetje raar dat Manson met Personal Jesus van Depeche Mode en Sweet Dreams (Are Made Of This) van Eurythmics twee coversongs achter elkaar speelt, ofschoon ook dat natuurlijk twee hitjes voor hem waren en vooral het laatstgenoemde nummer bij een Marilyn Manson-show eigenlijk niet kan ontbreken.
Tijdens die cover valt wel op dat het gitaarspel van Twiggy Ramirez vanavond lang niet zo goed klinkt als op de oorspronkelijke studioversie (waarop Twiggy nog de bas bespeelde in plaats van de gitaar). Ook bij andere songs is de instrumentatie minder fraai dan op de studio-albums. Het is echter niet duidelijk of dit aan Twiggy's spel ligt of aan de afstelling van het geluid. Aan de linkervoorzijde van het podium, waar wij ons op dat moment bevinden, is de geluidsmix namelijk niet geweldig. Later op de avond blijkt dat in het midden van de zaal het geluid een stuk beter is. Dat Marilyn Manson matig bij stem lijkt te zijn, ligt echter duidelijk niet alleen aan de afstelling van het geluid. Hoewel de zanger zich gedurende de voorstelling een stuk verbetert ten opzichte van het openingsnummer, blijkt hij tegenwoordig gewoon niet meer in staat om het beste in zichzelf naar boven te halen.
Alleen op de ballade Coma White weet Manson echt ouderwets te overtuigen. Op andere momenten halen zijn gebrekkige stem en wat matte podiumpresentatie de impact van het optreden daarentegen aanzienlijk naar beneden. Toch is een show van Manson nog steeds de moeite waard, mede door de vele verkleedpartijen (inclusief pauskostuum) en andere showelementen (zoals enkele ladingen confetti die over het publiek worden uitgespoten). Na een goed uur is het optreden echter alweer voorbij en komt het fenomeen alleen nog even terug om de al genoemde meezinger The Beautiful People op te voeren. Voor de betalende bezoeker die een kleine vijftig euro (plus reiskosten) op tafel heeft gelegd, is het gebodene tot dusver nog een beetje karig. Bij het beantwoorden van de vraag of deze avond wel de kostprijs waard is, zal het optreden van Rob Zombie derhalve de doorslag moeten geven.
Zodra Rob Zombie na het introotje Sawdust In The Blood het podium bestormt, zijn drie dingen al snel duidelijk. Ten eerste bewijst het recente Jesus Frankenstein dat Zombie nog altijd een uitstekende rocksong kan schrijven. Ten tweede toont de zanger zich op het podium een heel stuk energieker dan Marilyn Manson voor hem. Ten derde heeft Rob Zombie een geweldige spektakelshow met zich mee gebracht. Van een horrorfilmregisseur mag je verwachten dat hij visueel (en macaber) is ingesteld en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Zombie heeft goed naar onder andere Iron Maiden en W.A.S.P. gekeken en zijn eigen Eddies en Elvissen meegebracht, maar dan in het kwadraat. Bij vrijwel elk nummer komt er (naast een absurde hoeveelheid videoschermen) weer een andere grote, bewegende, lugubere pop het podium opgewaggeld, of een rijdend vehikel, of een reusachtige microfoonstandaard annex toren. Helaas mogen we alleen bij de eerste drie songs foto's maken en kunnen we jullie dus niet alle monsters en bouwwerken in beeld laten zien.
Muzikaal gezien is Zombies werk wat eenvoudiger, maar tegelijkertijd ook aanstekelijker dan dat van Manson. Al vroeg in de set speelt Zombie achter elkaar drie bekende tracks van zijn succesvolle eerste soloplaat Hellbilly Deluxe uit 1998, zodat de sfeer er direct goed in zit. Het is wel enigszins jammer dat de shockrocker nog maar weinig aandacht schenkt aan het werk dat hij medio jaren negentig met White Zombie uitbracht, want eigenlijk zijn de wel gespeelde oudjes More Human Than Human en Thunder Kiss '65 na al die jaren nog steeds de (muzikale) hoogtepunten van de show. Rob is niet geweldig bij stem vanavond, maar klinkt desondanks beter dan Marilyn Manson voor hem. Bovendien draagt Zombie al na het eerste nummer als excuus aan dat hij last heeft van zijn keel. We zullen hem maar op zijn woord geloven. Mocht hij ziekjes zijn, dan merken we dat in elk geval alleen aan zijn zang en niet aan zijn performance, die druipt van het enthousiasme. Zo loopt hij tijdens een instrumentaal intermezzo langs het publiek op doodleuk de hele zaal door.
Een verrassing is de keuze om het nummer The Lords Of Salem te spelen, aangezien de band die compositie al lang niet meer live heeft uitgevoerd. Niet geheel toevallig brengt Rob Zombie komend jaar een door hem geregisseerde speelfilm uit met dezelfde titel. Een andere verrassing is een cover van Alice Coopers School's Out, die echter slechts half wordt gespeeld. Verder vertelt de zanger ons dat hij vanmiddag nog even wat gewinkeld heeft in Amsterdam en daarbij twintig euro heeft uitgegeven. Hij blijkt een t-shirt te hebben aangeschaft met het opschrift "I Love Amsterdam", dat de vocalist vol trots aantrekt. Natuurlijk haalt Zombie deze stunt uit in elke (grote) plaats die hij aandoet, maar het werkt wel.
De respons van het aanwezige publiek op zijn show is dan ook een stuk groter dan bij voorganger Manson. Desondanks blijkt een deel van het (veelal jonge) publiek toch vooral voor Marilyn danwel met het openbaar vervoer gekomen te zijn, want gaandeweg het optreden van Rob Zombie bevat de Heineken Music Hall steeds meer lege plekken. Voor ons is Zombie desondanks duidelijk de winnaar van vanavond. Gitarist John 5 en drummer Ginger Fish, die in het verleden beiden in de band van Marilyn Manson speelden, hebben de goede keuze gemaakt door over te stappen naar de begeleidingsband van Rob Zombie. Helaas houdt ook hij het echter na een goed uur alweer voor gezien, om alleen nog voor de populaire toegift Dragula even terug te komen en daarna uitgebreid afscheid te nemen van zijn publiek.
Degene die er vanavond niet bij was, heeft wel degelijk iets gemist. In zijn eentje trekt Rob Zombie aan deze kant van de oceaan namelijk te weinig publiek om zo'n grote show rendabel te maken. De keuze van de 'Twins Of Evil' om samen door Europa te touren blijkt dan ook een gouden zet, vooral voor de fans van Rob Zombie. Hoewel we op voorhand verrast waren over de volgorde waarin hij en Marilyn Manson op het podium verschijnen, blijkt die keuze na afloop niet meer dan logisch en terecht. Het was voor Manson een kleine nachtmerrie geweest om na zo'n spektakelshow op te moeten. Nu kunnen beide artiesten en hun fans echter met een goed gevoel naar de volgende show of naar huis gaan. En afgezien van de wat korte speeltijden, is de optelsom van beide optredens de ticketprijs ook meer dan waard. Nu maar hopen dat het theatrale duo deze samenwerking over een paar jaar gaat herhalen of dat Zombie op een andere manier toch nog eens met zo'n visueel festijn onze kant op kan komen.
Setlist Rob Zombie:
1. Sawdust In The Blood
2. Jesus Frankenstein
3. Superbeast
4. Meet The Creeper
5. Living Dead Girl
6. More Human Than Human
7. Theme For An Angry Red Planet / Mars Needs Women
8. Drumsolo / Never Gonna Stop (The Red, Red Kroovy)
9. Sick Bubble Gum
10. Scum Of The Earth
11. The Lords Of Salem
12. Thunder Kiss '65
13. Gitaarsolo / School's Out
Toegift:
14. Dragula
Setlist Marilyn Manson:
1. Hey, Cruel World
2. Disposable Teens
3. The Love Song
4. No Reflection
5. mOBSCENE
6. The Dope Show
7. Slo-Mo-Tion
8. Rock Is Dead
9. Personal Jesus
10. Sweet Dreams (Are Made Of This)
11. Coma White
12. King Kill 33
13. Antichrist Superstar
Toegift:
14. The Beautiful People
