Zeven optredens in twee weken tijd op vaderlandse bodem; we moeten terug naar de begintijd van Textures om daar een evenaring van te vinden. De afgelopen jaren treden de Brabanders vooral veel op in het buitenland en daar doen ze graag de grotere festivals aan. Toch spelen ze deze maand een handvol clubshows hier in Nederland. De voorprogramma's van deze shows worden verzorgd door bevriende bands en in Paard, Den Haag valt dit geluk ten deel aan de band van Texturestoetsenist Uri Dijk: Ethereal. Die geven vervolgens het stokje door aan de deathmetallers van I Chaos zodat Uri even uit kan puffen.
Na de winst van de Grote Prijs van Nederland ging het ineens hard met Ethereal. Met optredens op De Zwarte Cross, Eurosonic en zelfs het Marokkaanse Tremplin Festival leken ze uit te groeien tot een van de groten. Toch is het de laatste tijd een beetje stil rondom de band. Daar is ook een reden voor: ze zijn met een nieuw album bezig zijn. Maar een voorprogramma van Textures kunnen ze natuurlijk niet laten schieten. Zijn ze dan wel scherp als ze nauwelijks opgetreden hebben? Nou en of!
De opvallend gepositioneerde toetsenmachines van Uri (want 45 graden voorover naar het publiek toe) zorgen nog voordat de band begonnen is, voor de eerste opmerkingen. Al snel barst de herriemachine los. De intense melodische death zorgt voor de eerste welgemikte headbangs en de toon voor vanavond is gelijk gezet. Het jonge publiek heeft er duidelijk zin in en dat heeft zijn weerslag op de band. De sfeer zit er goed in.
Dan is het aan het boze gezelschap dat schuil gaat achter de naam I Chaos om de agressie verder aan te zwengelen. Wie het debuut The Human Repellent al opgepikt had, wist wat hem te wachten stond: een vrij technische vorm van death metal. Dat het soms flink wat aandacht vergt om te volgen wat er allemaal gebeurt op muzikaal vlak, weerhoudt het jonge publiek er niet van om zich uit te leven. De voorzichtige eerste kleine moshpitjes drijven de meisjes naar achteren en zorgen voor bezorgde blikken onder hen die dit fenomeen niet kennen. Zoals altijd gaat alles gelukkig goed.
De stevig headbangende zanger Harry van Breda geniet ook zichtbaar van de ontstane sfeer en knalt de ene na de andere grunt de zaal in. Het enthousiasme op het podium en in de zaal heeft een opzwepend effect en ook hier werkt de interactie tussen publiek en band duidelijk op de nekspieren: stilstaan ist verboten!
Nadat het stof is neergedaald begint het lange wachten op de mannen uit Etten-Leur. Als de dj het dan eindelijk voor gezien houdt en het zwaar groovende Surreal State Of Enlightenment opzet, verstomd al het geroezemoes en draaien de gezichten zich verlangend naar het podium, uitkijkend naar Textures.
Uri komt als eerste op en ontvangt zijn applaus enthousiast. Als dan ook Stef Broks (drums) en Bart Hennephop (gitaar) de groove meer gestalte geven middels hun instrumenten, zijn sommigen in de zaal al nauwelijks meer te houden. Uitbundig headbangend geven zij blijk van hun enthousiasme. Men heeft er duidelijk zin in. Als dan vervolgens Regenesis wordt aangekondigd, is het hek van de dam. Hoofden, haren en armen vliegen rond, naarstig op zoek naar hun eigenaar, die ze vervolgens woest weer terug de zaal in slingert. Het is bal!
Ook het daaropvolgende Storm Warning biedt geen rust. Echter verslapt de gemiddelde aandacht onder het toch (voor een donderdagavond) massaal toegestroomde publiek ietwat als Consonant Hemispheres wordt ingezet. Wellicht heeft het te maken met de lage gemiddelde leeftijd. Die jongens willen gewoon headbangen, rammen en rossen en die track van de laatste plaat Dualism heeft nou eenmaal een superrustig begin die vooral veel luisteraandacht vereist. Maar niet getreurd, halverwege gaat het gas er weer op en komen de leden van de rosbrigade, zoals Textures de 'pitters' liefkozend noemt, alsnog aan hun trekken.
En zo baant het zestal zich als een geoliede machine een weg door de setlist. Een opvallende setlist trouwens, want er staan veel tracks op van de eerste twee albums (Polars en Drawing Circles). Echte meezingers staan echter op de andere albums: Awake van Silhouettes en Reaching Home van het laatste album worden luidkeels meegezongen. De band geniet duidelijk in Nederland ook een behoorlijke bekendheidsstatus. Er zijn niet veel Nederlandse metalbands waarbij het merendeel van het publiek hele nummers meezingt.
En dan is het tijd voor het ultieme rustpunt in de set, de vreemde eend in de bijt: Messengers. Mijns inziens is dit ht nummer van de vorige zanger Erik Kalsbeek en ook nu kan ik niet wennen aan de stem van Danil de Jongh bij dit nummer. Is het omdat Danil de betere zanger is en Erik het eigenlijk net niet haalde? Is het omdat Eriks stem er beter bij past? Ik zal het misschien wel nooit weten.
En wat doet het er toe, ik haal een biertje en zet me schrap voor de laatste twee beukers. Een allerlaatste eruptie van moshgeweld in de vorm van Singularity en Laments Of An Icarus geven brengen een einde aan een geslaagde avond. Textures heeft Paard doen trillen op zijn grondvesten en louter tevreden gezichten verlaten het pand.
