Vrijdag

De openingsavond van het festival heeft een kleinere opzet, met minder podia. Zo is de Monsters Of Rock-tent op vrijdag nog niet in gebruik. De liefhebber van het stevige werk komt in de Jack Daniels-tent vanavond echter volop aan zijn trekken. Opener Black-Bone komt materiaal voorstellen van het debuutalbum, dat twee weken later zal verschijnen. Zeker onder het genot van bier of Jack Daniels gaat deze muziek, met invloeden van allerlei jaren zeventig acts als AC/DC en Mot�rhead, er goed in. Ondanks dat een groot deel van het publiek nog vaststaat in de lange rijen voor de hoofdingang van het Paaspopterrein, is de (relatief kleine) tent al goed gevuld.

Bij het navolgende Bliksem is er beduidend minder publiek aanwezig. Misschien staat iedereen bij het hoofdpodium naar Racoon te kijken. Dat is jammer. Bliksem brengt namelijk op zeer overtuigende wijze een gevarieerde partij traditionele heavy en speedmetal ten gehore, waarbij de Belgische formatie tijdens de solosecties uitstapjes maakt naar andere genres, zoals stonerrock. De songs nodigen volop uit tot headbangen en in de persoon van Peggy Meeussen beschikt het gezelschap over een uitstekende (en leuk geklede) zangeres. Laat de eerste langspeler van Bliksem maar snel komen!

Voordat de stonerrockers van Candybar Planet aan hun set beginnen, stroomt de Jack Daniels-tent langzaam vol. Hoewel de zang de nodige ruimte voor verbetering laat, swingt de Eindhovense formatie de pan uit. Uw verslaggever besluit desalniettemin al snel een kijkje te gaan nemen bij het hoofdpodium, waar hij in een gillende menigte tienermeisjes belandt. Zoals vrijwel elk jaar zijn de bakvisrockers van Kane namelijk weer in Schijndel aanwezig, en zoals vrijwel elk jaar met een nieuwe ritmesectie. Zolang kernleden Dinand Woesthoff (zang) en Dennis van Leeuwen (gitaar) er bij zijn, staat Kane echter garant voor een aangenaam uurtje vol meezingers, met Rain Down On Me en No Surrender als de grootste uitschieters.

Terwijl Guus Meeuwis in de hoofdtent staat te bl�ren, sluit Vanderbuyst het dagprogramma van het Jack Daniels-podium af. Het Nederlandse trio draagt To Last Forever op aan de enkele dagen eerder overleden uitvinder van de Marshall-gitaarversterker, Jim Marshall. Een toepasselijk eerbetoon, want zoals altijd maakt Vanderbuyst gretig gebruik van diens uitvinding om een zo hard en oorverdovend mogelijk geluid te genereren. Hoewel de tweede langspeler In Dutch wat minder goed ontvangen is dan de titelloze voorganger, is de ster van deze hardrockers nog steeds rijzende. De Jack Daniels-tent zit dan ook propvol en is inmiddels duidelijk te klein geworden voor Vanderbuyst. Het constante touren werpt zijn vruchten af.

Zaterdag

Als Death Before Dishonor de tweede (en langste) dag van het festival opent, is de Masters Of Rock-tent nog behoorlijk leeg. Langzamerhand stroomt het publiek echter binnen. Aan de hardcoreformatie uit Boston (VS) is de taak wel toevertrouwd om het publiek wakker te schudden. De met thrashinvloeden doorspekte sound is weinig origineel, maar zorgt wel voor de eerste bescheiden moshpit van Paaspop 2012. Gitarist Frankie treedt met dit vermakelijke optreden in de voetsporen van zijn echtgenote (en moeder van zijn vorig jaar geboren kind) Candace Kucsulain. Zij trad drie jaar geleden al met Walls Of Jericho in Schijndel aan. Die band is berucht om de korte optredens en dat probleem blijkt in de familie te zitten, want ook Death Before Dishonor speelt beduidend korter dan het vooraf aangekondigde tijdschema aangeeft.

Airbourne, schuif aan de kant, want er is een nog betere AC/DC rip-off in het land. Paaspop Schijndel breidt elk jaar verder uit en heeft ook nu weer twee nieuwe podia toegevoegd: de Oi!-stage (waar vreemd en jammer genoeg geen punkrock maar dubstep te horen is) en de Thunderbolt, waar vuige rock centraal staat. Daarbij gaat het vooral om coverbands, maar het Spaanse '77 mag met eigen composities de spits afbijten. Nou ja, eigen composities� Het lijkt bij dit optreden net alsof je een tijdmachine bent ingestapt en begin jaren zeventig in een kroeg naar een prille versie van AC/DC zit te kijken, met een verzameling eersteklas demosongs die nooit op een reguliere plaat van de Australische grootheid zijn beland. Het enige verschil is dat de zanger hier ook de slaggitaar voor zijn rekening neemt en de sologitarist af en toe de microfoon overneemt. De bandnaam van '77 geeft dan ook aan dat het viertal zich spiegelt aan de meest klassieke samenstelling van AC/DC, die in 1977 haar beste album Let There Be Rock afleverde. Is die heldenverering erg? Absoluut niet, want net als Airbourne weet '77 compositorisch het niveau van het grote voorbeeld dicht te benaderen en zet de groep een heerlijke show neer, waarbij vooral de leadgitarist de meest gekke capriolen uithaalt. Hoewel er vlak voor het podium nog wel ruimte is, is het voor laatkomers moeilijk om de veel te kleine Thunderbolt binnen te komen. Ook de rest van het weekeinde zit dit tentje propvol, dus volgend jaar graag een groter formaat Thunderbolt!

Terror komt al voor de tweede keer dit jaar naar Noord-Brabant. Eind januari viel het optreden in Tilburg, als onderdeel van het rondreizende hardcorefestival Persistence Tour, me behoorlijk tegen. De Californische groep kreeg destijds wel een grote respons van het publiek, maar kon die dag muzikaal niet op tegen zwaargewichten als Suicidal Tendencies, Biohazard en Walls Of Jericho. Vandaag laten de heren van Terror echter zien dat ze het wel degelijk kunnen en maken ze een verpletterende indruk. Het resultaat is de grootste moshpit van het weekeinde. Zoals altijd gooit vocalist Scott Vogel regelmatig de microfoon het publiek in, om de grootste fans de kans te geven zich even frontman van een eersteklas hardcoreband te voelen. Een nog sympathieker gebaar is dat Terror een kwartier voor het einde van hun speeltijd het podium verlaat en Take Offense de kans geeft om enkele nummers te spelen. Terror is namelijk met Death Before Dishonor en Take Offense op tournee, maar laatstgenoemde band kreeg van de organisatie van Paaspop geen uitnodiging in de bus. Dankzij het gebaar van Terror kunnen we zien en horen dat hun kleinere broertje ook een puike partij Californische hardcore op het menu heeft staan.

Triggerfinger kom je de afgelopen jaren op bijna elk Nederlands en Belgisch mainstream rockfestival tegen. Ik heb de Belgische formatie dus al een paar keer eerder aan het werk gezien. Tot dusver ontging me echter volledig waarom de populariteit van deze band in korte tijd als een komeet omhoog is geschoten. Tot vandaag. Eindelijk valt het kwartje. Het apart uitgedoste trio oogt deze keer niet alleen stoer, maar rockt vanaf de eerste noot op een spontane en swingende manier de menigte voor het hoofdpodium omver. Het wordt toch maar eens tijd om de cd's van Triggerfinger aan te schaffen en een eerlijke kans te geven. Na Bliksem een dag eerder bewijst Triggerfinger dat Belgi� wel degelijk het nodige rock- en metaltalent bevat.

Aan het begin van de avond worden we geconfronteerd met de moeilijkste keuze van dit Paasweekeinde: de Satanische avondmis van The Devil's Blood bijwonen of toch maar feesten met de olijke Henk Wijngaard? Gelukkig brengt de zingende vrachtwagenchauffeur zijn bekendste meezinger Met De Vlam In De Pijp reeds als tweede nummer ten gehore, zodat we met een tevreden gevoel de propvolle Loco Royale snel weer kunnen verlaten om vervolgens alsnog het grootste deel van de show van The Devil's Blood mee te maken. Het gezelschap is bijna net zo sterk op dreef als begin dit jaar in het Nijmeegse Doornroosje, al bevat de setlist (door de beperkte speeltijd en het langdurig uitrekken van de songs) slechts een handvol nummers. De occulte rockmuziek van The Devil's Blood is vandaag tussen alle hardcore en metal in een vreemde eend in de bijt op het Masters Of Rock-podium, waardoor de publieke belangstelling helaas tegenvalt. Daarmee benadelen de wegblijvers zichzelf, want het sublieme samenspel van de drie gitaristen en de fraaie vocalen van Farima Lemouchi bezorgen de muzikale fijnproevers in het publiek rillingen van genot.

Wat is Paaspop Schijndel zonder Dikke Dennis? Wat is Paaspop zonder Peter Pan Speedrock? Wat is Paaspop zonder Schoppen Aas? Hoewel het festival elk jaar groter en groter wordt, houdt de organisatie stug vast aan een fors aantal tradities. De aanwezigheid van Peter Pan Speedrock is er daar ��n van en natuurlijk komt Dikke Dennis weer even langs om de Nederlandse vertaling van de Mot�rhead-klassieker Ace Of Spades op te vrolijken. Tja, waar zou de wereld zijn zonder tradities en routines om je in crisistijden aan vast te klampen? Daarbij is "die lange" (basgitarist Bart Geevers) vandaag jarig, dus eens te meer reden voor Peter Pan Speedrock om zoals ieder jaar op Paaszaterdag weer een gezellig feestje te bouwen.

Het Noorse Trollfest brengt komende zomer een nieuwe cd uit, maar is nu al op tour met Korpiklaani. Die laatste band staat vandaag op het Masters Of Rock podium, terwijl Trollfest wordt afgescheept met de kleinere Jack Daniels stage (Hell zou de dag erna hetzelfde meemaken). Maar wat blijkt, de kleine whiskytent is perfect voor een feestband als Trollfest. Doordat er geen scheiding voor het podium zit kan het publiek lekker meedoen (Hell zou de dag erna hetzelfde meemaken), wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Deze mannen spelen een soort folkmetal-on-speed, waardoor het bijna richting grindfolk aangaat (bestaat dat �berhaupt?). Ook al is het geluid zwaar klote, leuk is het wel met deze dronken Noren. Sk�l!

Een dag later zal Dennis Weening een andere Haagse band, Direct, aankondigen als de beste rockband van Nederland, maar de voormalige MTV- en 3FM-dj is een idioot. De beste vaderlandse rockband is natuurlijk nog steeds Golden Earring. Elk bandlid is een topper op zijn vakgebied en als collectief (op enkele songs bijgestaan door een toetsenist) levert de groep een uur lang topkwaliteit. Binnenkort brengt Golden Earring voor het eerst sinds 2003 een nieuwe studioplaat uit. Daarvan speelt de groep aan het begin van de set twee (aardige) nummers. Hierna belooft zanger Barry Hay dat we alleen nog maar oude hits te horen gaan krijgen en met spetterende versies van onder andere Twilight Zone en Long Blond Animal maakt de formatie deze belofte waar. Als afsluiter tovert het combo een gast-saxofonist en de relatief obscure single Holy Holy Life uit 1971 uit de hoge hoed, waarna het optreden er helaas alweer op zit.

Sommige dingen veranderen, andere blijven hetzelfde. De laatste keer dat ik In Flames zag had frontman Anders Frid�n nog dreadlocks. Die zijn inmiddels weg, maar wat In Flames nog wel heeft is een vette show. Zo ook vandaag op Paaspop. Het duurt echter wel even voordat de vaart er goed inkomt, maar als ondermeer Trigger en The Quiet Place gespeeld worden gaat het publiek goed los. Tussen de nummers door maakt Frid�n nog wat flauwe grapjes over de rondvliegende toiletpapierrollen, waarbij hij eigenlijk wel erg onzeker oogt en klinkt, maar zodra hij zijn keel opentrekt in bijvoorbeeld Take This Life is wel duidelijk waarom In Flames het al jaren goed doet. De muziek staat als een huis, en Frid�n heeft nog een goeie strot. De volgende keer moet ik toch maar weer 's naar een normale show van deze Zweden.

Korpiklaani is volgens frontman Jonne J�rvel� blij weer in Belgi� te zijn (jawel, Belgi�). De publieke belangstelling valt echter een beetje tegen. Het is niet zo'n slimme zet van de organisatie om vandaag Korpiklaani en Trollfest te laten spelen en morgen pas die andere folkmetalband, Finntroll. De folkmetalfans lijken weinig animo te hebben gehad om speciaal voor deze drie bands een meerdagenticket te kopen. Bij mijzelf is de interesse in een bier-, folk- en metalfeestje vandaag ook wat minder dan normaal. Na alle topoptredens die eerder op de dag de revue zijn gepasseerd, slaat de vermoeidheid toe en weet het Finse gezelschap weinig indruk te maken. Dat de nieuwe violist Tuomas Rounakari tussendoor in zijn eentje een nummer van zijn solo-album ten gehore mag brengen, verhoogt de feestvreugde evenmin. De aanwinst kan vioolspelen als de beste, maar een stukje klassieke muziek is niet de aangewezen tactiek om de geleidelijk opkomende slaap te onderdrukken.

>

Het is al diep in de nacht als het hoofdpodium wordt omgebouwd voor Within Temptation. Metershoge stellages verrijzen om de drummer en toetsenist te kunnen huisvesten en de achterwand wordt omgetoverd tot een megagroot videoscherm. Within Temptation is duidelijk voorbij de fase van de opblaasbomen. Na een introfilm van enkele minuten worden we getrakteerd op een geweldige show van een van de beste rockbands van het land. Het metalgehalte mag dan op het nieuwere werk vrijwel nihil zijn, Sharon en haar mannen (zonder haar echte man, die past thuis op de kinderen) rocken nog altijd erg goed. De nadruk van vanavond ligt wel op het recente materiaal, want pas na vier nummers van de laatste plaat The Unforgiving komt doorbraakhit Ice Queen pas aan bod. En ondanks dat de nieuwe nummers erg catchy zijn en goede respons krijgen, zijn het toch de oudere nummers als What Have You Done (met Keith Caputo op tape) en Mother Earth waar het publiek het luidste is. Helaas is het voor velen toch al erg laat geworden, want de tent van het hoofdpodium is op het eind maar net halfvol. Voor wie er nog wel was sluit Within Temptation de eerste dag toch best lekker af.

Zondag

Textures heeft de ondankbare taak om de derde dag van het festival te openen. De complexe, progressieve muziek van de Brabantse formatie is niet de meest voor de hand liggende keuze om de meerdaagse bezoekers wakker te schudden, die afgelopen nacht tot twee uur terecht konden bij de verschillende podia en zojuist met moeite uit hun slaapzak zijn gekropen. Daarbij zal de gemiddelde Paaspopbezoeker nogal schrikken van de hardere passages met extreme vocalen. Voor de doorgewinterde metalfan valt er bij het optreden van Textures echter genoeg te genieten. Zanger Dani�l de Jongh bewijst dat hij zowel de zuivere als de brute vocalen ook live waar kan maken, hoewel hij zijn voorganger Eric Kalsbeek nog niet helemaal kan doen vergeten. Het optreden bewijst echter dat deze band na de veelbesproken bezettingswijzigingen nog steeds een gouden toekomst voor zich heeft.

Mijn eerste kennismaking met de bluesy hardrock van Rival Sons was afgelopen jaar op het Bospopfestival. In tegenstelling tot het soortgelijke The Answer maakte Rival Sons in Weert geen onuitwisbare indruk. Sterker nog, ik kan me van hun optreden op Bospop amper iets herinneren. Ik ben bang dat het concert van vandaag hetzelfde lot beschoren is. De muziek van deze Amerikaanse formatie is best aangenaam en bevat voldoende afwisseling, maar gaat tegelijkertijd (bij een eerste kennismaking) het ene oor in en het andere direct weer uit. Het gevolg is dat je een paar maanden later het programmaboekje er bij zal moeten pakken om vast te stellen of Rival Sons nou wel of niet op Paaspop 2012 aanwezig was. Leuk om een biertje bij te drinken, maar het beklijft niet en is niet origineel genoeg om een cd'tje te willen kopen en beluisteren. Want wat Rival Sons anno 2012 doet, zetten bands als Led Zeppelin, Bad Company en Whitesnake dertig tot veertig jaar geleden al op de plaat.

Was The Devil's Blood op zaterdag de vreemde eend in de bijt op het Masters Of Rock podium, op zondag is dat Enslaved. Het optreden opent goed met Ethica Odina van de laatste plaat, en later kan het publiek nog ondermeer genieen van Rune. Maar dat publiek laat het wel een beetje afweten. Het is namelijk vrij rustig in de tent. Heeft iedereen nog een kater, of gewoon geen zin in deze band? Het weerhoudt de mannen er niet van om toch een vermakelijk optreden neer te zetten.

Vervolgens kunnen de zanger(e)s(sen) onder ons terecht bij de Hardrock Karaoke in de grote eettent. Alweer zo'n jaarlijkse traditie op dit festival, waarbij je met de steun van een professionele begeleidingsband kunt laten zien hoe goed je Axl Rose, Jon Bon Jovi, Anouk of een andere favoriet kunt imiteren. Mocht je jezelf alvast voor volgend jaar willen aanmelden, dan wel een waarschuwing vooraf: De meeste deelnemers zijn getalenteerde amateurs die willen laten zien hoe goed ze kunnen zingen. Dus als je vooral voor de lol meedoet en geen greintje zangtalent hebt, dan sta je behoorlijk voor lul.

Heideroosjes hoort op de afscheidstournee eigenlijk op het hoofdpodium te staan. De Masters Of Rock-tent is duidelijk een maatje te klein voor het Limburgse gezelschap. Het is aan de heren niet af te zien dat ze er binnenkort mee willen kappen, want het speelplezier straalt er nog altijd vanaf. Vol overgave en met veel humor brengt het viertal hun grootste hits en meezingers ten gehore. Speciaal voor het Paasfeest staat Listen To The Pope vandaag op het programma en zelfs het fantastische Sjonnie & Anita passeert de revue. Daarbij overschrijdt de formatie bewust de toebedeelde speeltijd, om er zeker van te zijn dat de verontwaardigde organisatie de Limburgers in de toekomst n��it meer zal uitnodigen. Dit was dus echt de �llerlaatste keer Heideroosjes op Paaspop.

Accept komt in Schijndel de twee dagen oude cd Stalingrad aan de man brengen. Middels Hellfire en de titeltrack kunnen we meteen vaststellen dat ook het dertiende studio-album van deze Duitse formatie weer een paar krakers bevat. De rest van de setlist bestaat uit een reeks klassiekers uit de jaren tachtig en een paar tracks van de twee jaar oude comebackplaat Blood Of The Nations. Niet alleen op cd, maar ook live wordt voormalig boegbeeld Udo Dirkschneider nauwelijks gemist en blijkt Mark Tornillo de perfecte vervanger. De ster van de band is echter de kale meestergitarist Wolf Hoffmann, onder wiens leiding het vijftal de goed gevulde Masters Of Rock-tent vakkundig platspeelt. De fans op de voorste rijen verdringen zich na afloop in hun pogingen om een souvenir in de vorm van een plectrum of drumstok te bemachtigen.

Wellicht komt het doordat de concurrentie vandaag een stuk geringer is, maar de heren van Finntroll zetten me beduidend meer in vuur en vlam dan hun landgenoten van Korpiklaani een dag eerder. Bij de eerste twee songs slaat de vonk nog niet over, maar daarna kan ik niet meer stilzitten en wordt er flink geheadbangd en gedanst. De focus ligt op het oude werk en dat wordt door het aanwezige publiek geapprecieerd. De tent is wel beduidend minder goed gevuld dan bij Accept, laat staan de Heideroosjes. Waarschijnlijk heeft de (in het Zweeds zingende) Finse formatie er vandaag echter toch wat zieltjes bijgewonnen, want het optreden is dik in orde.

Tot ieders verbazing blijkt de organisatie het allerbeste te hebben bewaard voor het laatst. Vooraf zit ik nog te twijfelen of ik in de grote tent zal gaan kijken naar de oude rotten van De Dijk, die het hoofdpodium afsluiten, of naar het Jack Daniels-podium zal gaan waar even later de cultact Hell het festival zal afronden. De keuze valt op de tweede optie en daar krijg ik geen moment spijt van. Wat is deze Engelse groep live, in een klein zaaltje, on-ge-loof-lijk goed! Vooral vocalist David Bower is een openbaring. De frontman is in het dagelijks leven toneel- en televisie-acteur, en dat blijkt in deze setting zijn vruchten af te werpen. Ik heb nog nooit een vocalist op zo'n briljante, aanstekelijke manier het publiek zien bespelen (naast dat hij voor een traditionele heavy metalband gewoon een prima stemgeluid heeft). Het is een doodzonde dat de cameraploeg, die van de meeste acts op dit podium opnames heeft gemaakt, inmiddels al naar huis is gegaan. Voor een professioneel opgenomen dvd van deze show zou ik met liefde diep in de buidel tasten.

Als je Hell nog niet live hebt gezien en van theatrale, occulte metal houdt, dan raad ik je met klem aan om ze later dit jaar te gaan bekijken, aangezien de formatie diverse festivals in de Benelux en Duitsland aan zal doen. Het optreden van vandaag op Paaspop is onderdeel van een Europese tour als voorprogramma van Accept. Hoewel die Duitse formatie eerder op de dag een prima show neerzette, krijgen we langzamerhand toch medelijden met de veteranen van Accept. Want wie durft er nog het podium op nadat Hell zo'n magistrale show heeft opgevoerd? Het is dat Accepts vaste producent Andy Sneap gitaar speelt in Hell, anders hadden de Duitsers hun supportact waarschijnlijk allang verbannen en naar huis gestuurd. Gelukkig maar dat ze dat niet gedaan hebben, want Hell vormt hier in Schijndel de perfecte slotact van een zeer geslaagd weekeinde.

Klik op de foto's voor grotere versies