Om klokslag acht uur mag de Finse relatieve nieuwkomer Crimfall het aanwezige publiek proberen te overtuigen van zijn kwaliteiten. Deze band heeft met As The Path Unfolds en The Writ Of Sword al twee zeer sterke platen afgeleverd, dus de verwachtingen zijn hoog. Gelukkig worden die verwachtingen ingelost, want Crimfall ontpopt zich al snel tot een volwassen klinkende, gevarieerde band die de status van openingsact nu al ontgroeid is. Met veel enthousiasme en overtuiging vuurt Crimfall sterk in elkaar zittende nummers als Frost Upon Their Graves, Storm Before The Calm en Shackles Of The Moirai op ons af. Zangeres Helena Haaparanta weet zich live bovendien prima staande te houden tussen het instrumentale geweld van haar collegas. De nadruk ligt op het nieuwe album The Writ Of Sword, maar als van het debuutalbum het hitje Wildfire Season voorbij komt, gaat het grootste deel van het publiek uit zijn dak. Absoluut een geslaagd optreden en wat mij betreft het bewijs dat folk metal veel gevarieerder kan zijn dan veel critici denken.
Het hierop volgende optreden van de van de Faerer Eilanden afkomstige band Tr is helaas een flinke terugval. Deze band wordt wel eens al progressief omschreven, maar klinkt wat mij betreft simpelweg enorm saai. De vorige keer dat ik deze band zag, wisten de heren de stemming al aardig te doen kelderen op een folkmetalfestival nota bene en ook vanavond kon ik helemaal niets met simplistische nummers als Take Your Tyrant, By The Light Of The Northern Star en Hold The Heathen Hammer High (met een oervervelend refrein dat tot in den treuren herhaald wordt). Bovendien werkt de monotone, nasale stem van zanger Heri Joensen me al na een paar nummers danig op de zenuwen. Nee, wat mij betreft klinkt Tr als een stelletje zwakbegaafden met een folkfetish die Manowar proberen te imiteren en daarin jammerlijk falen. Desondanks slikt een groot deel van het aanwezige publiek de nummers als zoete koek. Waarschijnlijk doet de band dus toch wel iets goed. Laten we het er maar op houden dat deze band niet echt aan mij besteed is.
Het contrast is dan ook behoorlijk groot met de epische, duistere en zeer sfeervolle epossen die Moonsorrow op het publiek afvuurt. Tijdens de opener Thdetn, tevens het eerste nummer van het zeer sterke laatste album Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa, is het geluid nog wat aan de matige kant (waardoor de keyboards verzuipen in het gitaargeluid), maar gaandeweg wordt dat bijgetrokken. Helaas blijven de keyboards een beetje achter in het gitaargeweld, maar dat is eigenlijk alleen storend bij de oudere nummers (zoals Kylinjrven Jll van het Suden Uni-album). Verder weet Moonsorrow absoluut te overtuigen. Hoewel de nummers meer dan regelmatig de grens van het kwartier passeren, worden ze nergens langdradig. De nadruk ligt vanavond logischerwijs op materiaal van het nieuwe album. Naast Thdetn komen ook Muinaiset en als afsluiter Kuoleiden Maa voorbij. Vooral bij het laatstgenoemde nummer komt de dreigende en desolate sfeer van de plaat ook live uitstekend uit de verf. Al met al kan Moonsorrow dan ook terugblikken op een uiterst geslaagd optreden. Weliswaar niet voor een volle zaal, maar dat lijkt zowel band als publiek weinig te deren.
Klik op de foto's voor grotere versies
