Fury UK mag de avond aftrappen. De band is best energiek en speelt klassieke heavy metal. Zo klassiek zelfs, dat ze de intro van Iron Maiden's Wasted Years prominent in een nummer hebben verwerkt, en kort ervoor hoor je ook al duidelijk wat riffs van 2 Minutes To Midnight in een ander nummer voorbij komen. Leuk, maar natuurlijk verre van origineel. Daar krijgen ze dus geen bonuspunten voor. Gelukkig zijn de songs, ondanks dat ze weinig memorabel zijn, best okee. Fury UK doet wel z'n best en geeft het publiek (wat op dat moment nog niet echt in grote getale aanwezig is) toch wat te headbangen.

Het is al drukker als White Wizzard het podium betreedt. Het is dat ik weet wat ik kan verwachten, anders had ik bij het zien van de zanger en gitarist gedacht dat een metalcore band ging optreden. Gelukkig is dat niet het geval, want White Wizzard past perfect in het straatje van Iced Earth. In het half uurtje dat de band mag spelen, komen van de nieuwste plaat ondermeer het mooie Starchild en het titelnummer Flying Tigers voorbij, en weet de band het publiek toch aardig mee te krijgen.

"Matt wie?"
Dat is de gedachte die meer en meer bij me opkomt naarmate de show van Iced Earth vordert. Nieuwe zanger Stu Block is namelijk een meer dan geschikte opvolger, al probeert hij af en toe iets teveel als vorige frontman Matt Barlow te klinken. Er is echter wel meer interactie met het publiek, en Block heeft, in vergelijking met z'n voorgangers, wel "stage presence". Waar Barlow en diens tijdelijke vervanger Tim Owens vrij statisch stonden, is Block juist erg actief op het kleine beetje ruimte op het podium van de Melkweg. Dit in tegenstelling tot de overige bandleden, want ondanks dat bandleider Jon Schaffer soms nog een beetje naar het midden van het podium beweegt, blijven bassist Freddie Vidales en gitarist Troy Seele binnen hun eigen vierkante meter aan de rechterkant van het podium.

Ondanks de dus toch wat statische presentatie geeft de band wel een erg goed optreden weg. De laatste paar keren dat Iced Earth in Nederland was werd steeds nagenoeg dezelfde setlist gespeeld, met slechts minimale aanpassingen. Dat is nu godzijdank verbeterd. Maar liefst zeven van de songs van het nieuwe album komen voorbij, waarbij net als op het album geopend wordt met het lekkere Dystopia en de set wordt afgesloten met het opbeurende Tragedy And Triumph. Daartussen vallen dan nog ondermeer het felle Days Of Rage en de mooie ballad End Of Innocence (opgedragen aan Ronnie James Dio). Maar het zijn niet alleen de nieuwe nummers die voor wat afwisseling zorgen. Bijvoorbeeld Damien, When The Night Falls en het verdomd briljante Angels Holocaust zijn weer van stal gehaald, tot grote vreugde van ondergetekende en de rest van het aanwezige publiek. Opvallend is wel dat er slechts ��n nummer wordt gespeeld van de twee albums die met Tim Owens gemaakt zijn, en helemaal niets van de vorige cd The Crucible Of Man. Dus ook niets van het briljante Gettysburg, wat toch wel een lievelingsproject was van bandleider Schaffer. En ook de publieksfavorieten van de Something Wicked-trilogie blijven deze keer in de kast. Maar goed, zo is er op elke setlist wel iets aan te merken.

Waar weinig op aan te merken is, is de band. Wie de ritmesectie voor z'n rekening neemt maakt bij Iced Earth eigenlijk niets uit; Jon Schaffer zorgt toch wel dat er een capabele band staat. Zo ook in de huidige line-up. Vidales en drummer Brent Smedley doen hun werk goed, en leadgitarist Troy Seele gooit er wat lekkere solo's tegenaan. Ook aan de strakheid van Schaffer valt weinig op te merken. Alleen is het geluid soms wat minder, maar dat komt misschien ook door mijn plaats in de zaal. Maar waar iedereen deze avond toch het meest benieuwd naar is, is of Stu Block zijn voorganger doet vergeten. "Matt wie?" schreef ik al. Goed, dat is misschien wat overdreven, maar Block is zoals gezegd een zeer geschikte opvolger. Hij imiteert de warme stem van Barlow vrij goed, en ook de krijsende stukken van Owens doet hij moeiteloos. Nee, het is echt geen ramp om Iced Earth met Block live te zien. Vooral niet als de toegift begint, en de tent wild wordt vanwege Dante's Inferno. Hier heeft men jaren op moeten wachten, en het was het waard. De sfeer die Iced Earth ook live in dit nummer weet neer te zetten is nagenoeg fenomenaal. Dat ze daarna nog een draak van een lijflied (Iced Earth) spelen is de band vergeven. Iced Earth is namelijk terug, en beter dan ze in jaren geweest zijn.

Setlist Iced Earth:
1. Dystopia
2. Burning Times
3. Angels Holocaust
4. Slave To The Dark
5. V
6. Stand Alone
7. When The Night Falls
8. Damien
9. Dark City
10. Pure Evil
11. End Of Innocence
12. My Own Savior
13. Anthem
14. Declaration Day
15. Days Of Rage
16. Tragedy And Triumph

Toegift:
17. Dante's Inferno
18. Iced Earth

Klik op de foto's voor grotere versies