Laatstgenoemde band bestijgt rond half vier het podium en houdt het gehele optreden de aandacht goed vast. Het geluid is goed, de podiumaankleding is dik in orde, er wordt strak gemusiceerd en de heren zetten een enthousiaste en professionele pot black(achtige)metal weg. Van het binnenkort te verschijnen album Massa Damnata krijgen we alvast wat voorproefjes in de vorm van het titelnummer en Of Rebel Angels. De paint is er af bij de Belgen, maar net als bij landgenoten Gorath hoor ik wel erg veel paralellen met Watain. De aanwezige bezoekers zijn nog niet echt fanatiek maar met een Celtic Frost-cover als afsluiter laat Panchrysia bij mij in ieder geval een goede indruk achter.
Dan Christ Agony... Voor mij was het een verrassing om ze op de bill te zien want ik had de band eigenlijk sinds Daemoonseth Act II uit 94 uit het oog verloren. Ik wist niet eens dat er recent een nieuw album is uitgekomen. Tegenwoordig maakt Reyash (ex-Vader) deel uit van de band rondom Cezar, die vooral in de jaren 90 erg productief was. Het drietal speelt een zeer eentonige vorm van melodieuze occulte mid-tempo deathmetal en daar moet je van houden. Ondanks dat er niets mis is met de uitvoering, het ontzettend dikke geluid en de bezieling, kan ik na een kwartier toch de conclusie trekken dat er niets veranderd is de afgelopen vijftien jaar. Als we dat nou eens konden zeggen van bands als Satyricon of Morbid Angel dan hoorde je mij niet klagen, maar Christ Agony blijft steken in een arsenaal van vier tonen en twee drumbeats. Variatie is dus ver te zoeken, en ik heb zon flauw vermoeden dat dat precies de bedoeling is. Ik heb het na vier nummers voor gezien gehouden.
Het totaal onbekende Donn The Philosophy is de eerste band van het door Europa reizende gezelschap dat Noregs Vaapen Tour heet, dus iemand heeft geld neergelegd om dit ongetekende drietal bekend te maken onder de Taake-fans. Wederom wordt het podium voorzien van passende banners en ook de profi ogende bandleden doen mij vermoeden dat dit wel eens een legendarische kennismaking kon worden. Nou, dat werd het! Wat een verschrikkelijk slechte band. Ik ben echt wel wat gewend en ik heb genoeg ervaring met bepaalde factoren die een optreden kunnen verpesten, maar hier zijn geen excuses voor. Als je niet kan bassen en niet kan drummen moet je eerst repeteren en DAN mensen lastig gaan vallen met je occult, satanisch gedweep. Be-la-che-lijk! Negeren deze heren.
Byfrost is nog niet zo lang bezig, maar heeft inmiddels twee full lengths uit en mag met landgenoten Taake mee om zich aan het publiek voor te stellen. Het wordt wel een leuke afwisselende bill op deze manier, want Byfrost is een black/thrash band die meer gemeen heeft met Sodom, Destruction en Voivod dan met True Norwegian Black Metal. Driemansgezelschappen zijn blijkbaar in vandaag de dag, want ook Byfrost moet het doen met slechts n gitaar, hetgeen wel een beetje kaal klinkt wanneer Hellmuth (Belphegor) look-a-like HeavyHarms zijn pielwerk op de hoge snaartjes laat horen. Ik hoor de opmerking lijkt op Immortal veelvuldig vallen vandaag, maar dat komt op de laatste cd Of Death duidelijker naar voren dan tijdens deze liveshow. De show vanavond wordt een aaneenschakeling van loeisnelle nummers (Of Death, Eye For An Eye, Full Force Rage, Shadow Of Fear), overvloedige rookwalmen en interactieve praatjes met het publiek. Vooral tijdens afsluiter Horns To The Sky mag de band dan ook op massale participatie van een inmiddels volgestroomde Baroeg rekenen en verlaat Byfrost onder luid applaus het podium om plaats te maken voor Hoest en co.
Taake behoort inmiddels tot de toppers van de laatste golf van black metal bands en heeft een trouwe schare fans opgebouwd. Een (bijna) vol Baroeg wordt vandaag getrakteerd op de beste Taake show die ik tot nu toe heb mogen meemaken. Tijdens Nordbundet en Umenneske blijkt dat de band nooit strakker en beweeglijker is geweest dan nu. Hoest is vandaag zeer goed bij strot en stort zo nu en dan zijn gekrijs dubbel zo hard over het publiek uit door ook de microfoon van de bassist (Orjan van Helheim) te benutten. Als de kreet Helnorsk Svartmetall klinkt, weet iedereen dat het tijd is om mee te doen. Vanaf dat moment gaat het dak eraf. Het blijft lastig om op papier te krijgen wat nou precies de setlist is met nummers als Over Bjoergvin Graater Himmerik IV, Nattestid Vid I en Hordalands Doedskvad III, maar er wordt opvallend weinig aandacht besteed aan de nieuwe plaat. Zo te merken is de toegestroomde menigte daar beslist niet rouwig om. De GG Allin-cover van de Swine Of Hades-split komt ook nog voorbij en voor ik er erg in heb, is de gig al voorbij. Taake heeft ooit eens wat extra aandacht geoogst door dubieuze zaken, maar de band heeft al lang geen gimmicks of opsmuk meer nodig om te bewijzen dat sterke songs en eigen smoelwerk je ver kunnen brengen. Watain heeft inmiddeld legio klonen in de underground rondlopen, maar Taake is nog steeds enig in zijn soort.
Klik op de foto's voor grotere versies
