Mastodon. Een eigenzinnig en bijzonder gezelschap uit Atlanta, Georgia. De heren waren al een tijdje niet meer in ons land geweest. Ze zouden 7 en 8 juni 2010 in Nederland spelen maar toen zegden ze de volledige Europesetour af vanwege de alvleesklierontsteking van gitarist Bill Kelleher. Nu zijn ze dus terug om het goed te maken.

Maar eerst komen de Nederlandse rockers van Greyline aan bod. De door countryrock geïnspireerde Friese postmetalband die visueel toch vooral gekarakteriseerd wordt door de centraal opgestelde gitarist in rolstoel, is gezegend met een enorm sterk geluid. En dat komt de heren op een positieve vibe in de zaal te staan. Hoewel er regelmatig boze vertrokken gezichten getoond worden is de podiumpresentatie helaas toch ietwat te ingetogen. Toch kan het gezelschap op een enthousiast applaus rekenen. Dit valt duidelijk in de smaak.

Hoe anders is dit bij de hardcoreband Destroyed In Seconds die last minute aan de bill is toegevoegd. Maar wat wil je ook. Wat moet het merendeels jonge publiek in deze tijd nou nog met een rechttoe rechtaan begin jaren '90 hardcore en dito uitstraling. Hoewel de 'gangsters' uit LA vast geen streetcredits verdienen met de nu volgende vergelijking, doet het mij nog het meest denken aan de New Yorkers van Sick Of It All. In de hoogtijdagen van dit genre lag een groot deel van de aanwezigen nog in de wieg en op dat front vindt de band dus ook weinig aansluiting.

Bovendien is er niet goed nagedacht over het geluid waardoor de gitaren en de bas versmelten tot een ondefinieerbare brij. Ook dat zijn we tegenwoordig niet meer gewend. Verder, zoals het een jaren '90 band betaamt, zijn de drums gezegend met een overmatig simplisme. Op zich is daar natuurlijk niets mis mee, maar dat past totaal niet bij deze avond. Getuige de vele zaalverlaters gedurende dit optreden wordt mijn mening door velen gedeeld. Toch doen ze 'hun ding' verder wel goed en ze worden zelfs getrakteerd op een soort vertwijfeld applaus na afloop (of was dat uit beleefdheid?). Laten we dit maar gewoon gauw vergeten.

Het uur u slaat, en Mastodon verschijnt onder luid gejuich ten tonele. Klokslag 22.05 klinken de eerste tonen van Iron Tusk en er wordt luidkeels meegescandeerd "Culture! Vulture!". De eerste zweetdruppels vliegen in het rond in een beginnende pit en het betere headbangwerk wordt enigszins vertwijfeld aangevangen. Als dan vervolgens gelijk overgeschakeld wordt naar March Of The Fire Ants is het raak. Deze Mastodon-kraker mag natuurlijk niet ontbreken en het wordt ze duidelijk in dank afgenomen!

Mastodon blijft het publiek trakteren met hun tegendraadse ritmes en dissonante loopjes en akkoorden. En dat met een podiumpresentatie die de indruk wekt dat het de gewoonste zaak van de wereld is. Tevens wordt eens te meer bewezen dat deze Amerikanen meer van de muziek zijn dan van de woorden. Er wordt vrijwel geen enkel woord aan het publiek gewijd. Maar ondanks deze afzijdige houding heerst juist het gevoel dat we een zijn met de band. De interactie vindt dan ook voornamelijk plaats tijdens de nummers. De grote ogen en raargehoekte tong van leadzanger Troy Sanders worden aangevuld met de zich volledig in de muziek opgaande drie B's (Brann Dailor op drums, Brent Hinds en Bill Keliher op gitaar). Een schitterend samenspel voltrekt zich voor ons op het podium. En niet op de laatste plaats in de vorm van de vierkoppige zangstukken die de heren al sinds 1999 in stabiele line-up aan ons voorschotelen.

Je zou bijna vergeten dat de nummers van laatsteling Crack The Skye volledig lijken te worden vergeten. Fans van dit album worden namelijk pas beloond met nummertje zeven: Crack The Skye. Gelijk daarna is Ghost Of Karelia van diezelfde plaat aan de beurt en het is opvallend hoe deze nummers schijnbaar ongemerkt in de setlist opgenomen zijn. Hoewel er echt wel een verschil in sound is tussen de voorgaande albums en deze laatste, wordt dit verschil live volledig rechtgetrokken.

Wat een concert, wat een energie, en wat duurt het lang! Gelukkig hebben de muziekfreaks ook wat rustpunten in de set ingelast. Tijdens Seabeast kunnen we gelukkig allemaal even uitpuffen en ook het excentrieke Colony Of Birchmen biedt zo tegen het einde van de avond aan een heerlijk rustpunt alvorens we los kunnen gaan op Megalodon. En dan klinken de eerste noten van de track waar toch eigenlijk iedereen wel op zat te wachten. Deze, naar later zal blijken zeer toepasselijke track, kon simpelweg niet ontbreken. Ik heb het dan natuurlijk over Blood And Thunder. Voor een laatste maal dondert het in de zaal en gaat iedereen los. Het was een geweldig optreden. Het bloed nog kolkend van de testosteron, zoekt iedereen met een tevreden gevoel zijn weg naar buiten, alwaar de donder en bliksem de hemel beheerst. Blood And Thunder nog aan toe!

Meer foto's op http://www.basementonline.nl

Setlist:
1. Iron Tusk
2. March Of The Fire Ants
3. Where Strides The Behemoth
4. Mother Puncher
5. Circle Of Cysquatch
6. Aqua Dementia
7. Crack The Skye
8. Ghost Of Karelia
9. Sleeping Giant
10. The Czar
11. The Wolf Is Loose
12. Crystal Skull
13. I Am Ahab
14. Seabeast
15. Capillarian Crest
16. Bladecatcher
17. Colony Of Birchmen
18. Megalodon
19. Blood And Thunder