Voordat Threshold het podium mag betreden, mag de Nederlandse progressieve metalformatie Day Six de reeds aanwezige bezoekers overtuigen van hun kwaliteiten. En daar slaagt de band behoorlijk in! De band rondom de enorm energieke zanger/gitarist Robbie van Stiphout zet namelijk � gewapend met een prima geluid � een uitermate degelijk optreden neer. Hoewel de statische houding van de overige bandleden anders doet vermoeden, spettert en siddert de complexe muziek wel degelijk. De lange, bij vlagen buitengewoon intense nummers vergen veel aandacht van het publiek, maar wie aandachtig luistert, wordt absoluut beloond. Day Six wisselt moeiteloos Ayreon-achtige bombast af met Floydiaanse soundscapes en gaat zichzelf bij tijd en wijle te buiten aan bizarre, tegendraadse ritmes en structuren, die het hoge spelniveau van deze band etaleren. Een prima opener en een uitstekend visitekaartje, dat mij benieuwd maakt naar het recent verschenen album The Grand Design, waar de band vanavond rijkelijk uit put.

Hoewel het publiek nog redelijk lauw reageert op de complexe progmetal van Day Six, kan Threshold op beduidend meer respons rekenen. De band rondom de teruggekeerde zanger Damian Wilson komt enthousiast over (op de geheel in de achtergrond opgaande toetsenist na) en ook het � voor een deel Duitse � publiek heeft er zin in. Threshold opent sterk met een nummer van mijn favoriete album (Subsurface). Mission Profile wordt dan ook door een aardig deel van het publiek meegezongen. Het geluid is prima en ook Wilson is goed bij stem. Hij maakt veel contact met het publiek en ontpopt zich tot een energieke en aimabele frontman. Opvallend is dat de nadruk vanavond vooral op de wat oudere nummers ligt. De band grijpt regelmatig terug naar albums als Hypothetical (in de vorm van The Ravages Of Time) en Wounded Land (het sterke Paradox).

Helaas blijft het materiaal van het zeer overtuigende laatste album Dead Reckoning beperkt tot het krachtige Slipstream en het opmerkelijke, uitgesponnen Pilot In The Sky Of Dreams, waarmee Threshold teruggrijpt op de klassieke symfonische rock uit de jaren '70. Wellicht dat de heren dat materiaal al te vaak hebben gespeeld de laatste tijd, want het album stamt alweer uit 2007. Na het publiek een kleine twee uur verwend te hebben, volgt na de reguliere set een mooie toegift, waarin de band onder andere mijn favoriete nummer � The Art Of Reason � speelt. Dat nummer wordt dan ook luidkeels meegezongen door een groot deel van de aanwezigen. Kortom: hoewel de redelijk kleine zaal niet helemaal vol is, beleven zowel de enthousiaste aanwezigen als de band een prima avond die zeker voor herhaling vatbaar is.

Klik op de foto's voor grotere versies