Het is zelfs al gezellig als het Zwitserse Darkrise buiten mijn gezichtsveld om half zes de planken betreedt. Vanaf de bar klinkt het werkelijk helemaal nergens naar, dus besluit ik om maar eens een kijkje te gaan nemen bij het podium. Op de planken tref ik vijf mannen aan die overduidelijk trots en enthousiast zijn over het feit dat ze met Nile mogen touren. De technisch klinkende, moderne death metal wordt gebrouwen uit zon beetje elk subgenre dat er bestaat, wat de afwisseling wel ten goede komt, maar het headbang-gehalte en de sfeer allerminst. Bijzonder is de muziek ook al niet. Brute overgangen, afwisselende vocalen, technisch drumwerk en moordende riffs ik hoor het allemaal niet, maar toch zijn het enthousiasme en duidelijke geluid genoeg om wat nekjes in het publiek aan de gang te krijgen. Het geheel wordt opgeleukt met melodieuze solos die ondanks de prima uitvoering de haren op mijn armen niet doen opstaan. Een typisch geval van een leuke band die iets te veel hooi op de vork heeft genomen wat techniek betreft en daardoor achterblijft qua presentatie en overtuiging. En alleen Max Cavalera mag voetbalshirts dragen op het podium, dat weet toch iedereen?!
Vervolgens mag het Zweedse Zonaria de in het duister gehulde Baroeg vermaken (tijdens de ombouw is het grootste gedeelte van de Baroegse lampjes uitgevallen). Ik heb de band nog nooit gezien, maar al wel een brutale conclusie getrokken op basis van de pakjes die het midden houden tussen Keep of Kalessin-, Sabaton- en Star Trek-outfits. Het grootste verschil met Darkrise (en de rest van de bands) ligt m echter niet in het teen idol- gehalte, maar vooral in het muzikale pallet waar de band zijn werken mee schildert. Samael, Septic Flesh en new school Zweedse thrash past beter bij Zonaria dan Nile. Daarmee heb ik voor een groot deel het optreden al samengevat, want ik heb het idee dat zelfs Darkrise meer zieltjes heeft gewonnen bij het kritische Rotterdamse publiek. Als je dan ietsje verder kijkt dan de clichs van conservatief denken, dan ga je beseffen dat Zonaria er echt alles aan doet om professioneel voor de dag te komen. Het is niet voor niets dat ze dezelfde pakjes dragen, agressief staan te bangen en keyboards op band hebben meelopen. Alles lijkt dik in orde en ze zien in hun dromen de groupies met honderden tegelijk het bewustzijn verliezen bij de aanblik van eyeliner en kilometers lang blond haar, maar ondergetekende raakt echter enkel gerriteerd door de ongenspireerde riffs en plichtmatige invulling van de nummers. Dont quit your dayjob guys.
Terwijl enkele heren van Essent het licht proberen te reanimeren, beklimt Dew Scented het podium. Baroeg mag zijn borst natmaken voor drie kwartier thrash zonder poespas. Er zijn vast wel mensen die het optreden vet vinden, maar feit wil dat ik wederom afgezaagde riffs en weinig genspireerd drumwerk hoor. Dew Scented is de laatste jaren ver voorbij gethrashed door bands als Evile en Suicidal Angels en ik geloof niet dat Nederland echt heel warm loopt voor de melodieuze kant van de sympathieke Duitsers nu At The Gates weer actief is. Ze zetten wel een behoorlijk opzwepende set weg en net als de twee voorgaande bands zorgen ze voor (geringe) beweging in de zaal, maar wanneer het licht bij de bar dan eindelijk aan gaat, wordt er luider gejuicht dan tijdens de eerste drie bands van vanavond.
Echter wel luid gebrul wanneer het Isralisch/Nederlandse Melechesh aantreedt. Het is voor twee bandleden een regelrechte thuiswedstrijd en als het viertal met Illumination The Face Of Shamash opent, wordt meteen duidelijk dat Melechesh populair is in Rotterdam en omstreken. Nadat Ashmedi het publiek nog even in het Nederlands begroet, kan de zegetocht worden voortgezet met nummers als Grand Gathas Of Baal Sin, Ghouls Of Nineveh en Triangular Tattvic Fire. De band kan zich, na het uitbrengen van het goed ontvangen album the Epigenesis, opmaken voor een lange periode van optredens en deze geslaagde tour met reisgenoot Nile is alvast een prima start van de wereldreis. Het geluid is al de hele avond redelijk, maar een beetje mat klinkende gitaren, zachte snare en behoorlijk irritant aanwezige triggers zijn een kleine smet op de optredens. Veel beweging en enthousiasme vooraan en op het podium komen de sfeer wel behoorlijk ten goede en als het gaspedaal dan ook nog een keer volledig wordt ingedrukt voor afsluiter Rebirth Of The Nemesis, komt er een furieus einde aan een prima set en mag de Poolse crew de weg vrijmaken voor de Amerkaanse headliner.
Toen Nile in 2002 voor het laatst in Rotterdam huis heeft gehouden, stond heel Baroeg volledig op zijn kop. De tent puilde uit, geen millimeter vloerruimte bleef onbenut door het overenthousiaste publiek. De pit strekte zich van het podium tot aan de bar, miste geen hoekje en alle nummers werden vanuit de zaal luidkeels meegebruld. Vandaag is dit wel anders. Nog altijd weet Nile een volle zaal te trekken. Nog altijd glinsteren de meeste ogen bij de aankondiging van Serpent Headed Mask of Black Seeds Of Vengeance, echter is het vuur behoorlijk gaan liggen, zowel bij de band als bij het publiek. De tand des tijds is onvermurwbaar.
In termen van de tegenwoordige tijd kun je echter nog altijd van een goede show spreken. Nile speelt al heel wat jaren onomstotelijk strak, laat geen steken vallen en blinkt uit in fastest-feet-ever hyperspeed blasbeats. Op al die vlakken voldoet men vanavond aan de verwachtingen, maar van een uitmuntende show is echter geen sprake. Volledig op de automatische piloot draaien de veteranen van de death metalhirogliefen de show van a tot z, terwijl nieuwbakken frontman Chris Lollis zich als de meest enthousiaste schakel ontpopt. Dallas Toler-Wade mag zich weer wat meer concentreren op zijn gitaarspel en Karl Sanders lijkt zich ondanks een brede grijns terug te trekken in zijn innerlijke wereld, terwijl zijn worstenvingers wel iedere keer de juiste snaar raken. George Kollias ruziet nog even met zijn drumstel alvorens de pedalen weer in stand inhuman te zetten. De set is redelijk voorspelbaar, naast een paar verplichte oudjes speelt Nile nog Kafir!!!, Hittite Dung Incantation, Those Whom The Gods Detest, Ithyphallic, Sacrifice Unto Sebek, Lashed To The Slave Stick en 4th Arra Of Dagon. Een toegift blijft uit, maar eerlijk is eerlijk, het publiek heeft er ook niet om gevraagd.
Klik op de foto's voor grotere versies
