De opener van de dag waren The 101's, een jong bandje uit Eindhoven en ik moet zeggen: voor een openingsact kregen ze het publiek dat al was toegestroomd behoorlijk mee, waarvoor hulde. De jongens speelden lekker in het gehoor liggende garagepunkrock en het enthousiasme van de heren was duidelijk merkbaar. Inmiddels stond Cenobites uit Rotterdam te trappelen om het tweede podium te bestormen. Deze psychobillyband had niet zo'n hele beste zanger, maar was desondanks redelijk te pruimen, al kon het mijn aandacht niet echt lang vasthouden. (Tatzel)
Aangezien ik er na een nummer of vijf wel klaar mee was, kwam het mooi uit dat Buggirl net begonnen was op het kleine podium. Dit Australische duo had voor deze gelegenheid een bassiste meegenomen en dat was een prima beslissing, want Buggirl kwam behoorlijk overtuigend uit de verf. Zangeres Amber Spence is een podiumbeest van formaat en doet denken aan rockchicks als Joan Jett. Dit trio speelde een prima set, met als kanttekening dat de drummer beter zijn mond kan houden, want die kon geen noot raken. (Tatzel)
In Solitude zorgt vroeg op de dag voor wat vurige oldschool heavy metal. De Zweden zetten een aardig potje metal neer, maar weten niet geheel te overtuigen. De invloeden van Mercyful Fate (waar ze zelf blijkbaar wel weg van zijn) en een band als Candlemass zijn duidelijk te horen, al moeten de jonge knapen nog veel leren. Het optreden is best vermakelijk, maar het is het gewoon nt niet. Er mist nog iets bij de band, en het is niet het dode dier dat rond de nek van de zanger bungelt.
Een band waar ik van te voren erg naar uit had gekeken was V8 Wankers. Ik draaide de laatste plaat Foxtail Testimonials regelmatig en was benieuwd naar het optreden, maar dit viel me helaas nogal tegen. Dit lag voornamelijk aan de zanger, een arrogant mannetje met zeer weinig uitstraling die live lang niet zo intens klinkt als op plaat. De band maakte een licht ingeslapen indruk en dat strookte niet echt met de snelle garagepunk van dit kwintet. Inmiddels had de honger toegeslagen en ben ik een hapje gaan eten, zodat ik The Sore Losers heb moeten missen. (Tatzel)
Vorig jaar stond The Devil's Blood op de Eindhoven Metal Meeting; ongeveer een jaar later was het Speedfest waar fans de band in hun thuisstad Eindhoven konden bewonderen. Op papier lijkt The Devil's Blood een beetje een vreemde eend in de bijt en ook qua podiumpresentatie is het net wat anders dan de andere bands. Toch scheuren de riffs van The Devil's Blood op een lekker tempo en komen de nummers goed uit de verf. Toch krijgt de band een wat lauwe respons, wellicht door de statische podiumpresentatie en het mindere geluid. Het was duidelijk niet voor alle Speedfestbezoekers weggelegd. (Tonnie)
Dumbell en Batmobile speelden tegelijk en dus was de keuze voor Batmobile snel gemaakt. Dit trio staat al decennia lang op de planken en is n van de beste acts op het gebied van Psychobilly. Gewapend met reusachtige ballonnen, die het publiek werden ingesmeten en waar dankbaar mee gespeeld werd, speelde deze band uit Breda een spetterende set, waar ik danig van onder de indruk was. Helaas kon ik dat niet zeggen van Antiseen. De podiumpresentatie van deze punk (metal-)rockers liet nogal te wensen over, ondanks de rare fratsen die werden uitgehaald (man in brand steken, zelfverminking met prikkeldraad) en was verder behoorlijk statisch. Muzikaal gezien zat het wel snor, maar het kon me niet voldoende boeien. (Tatzel)
Een behoorlijk slecht gecommuniceerde wijziging in het tijdsschema zorgde ervoor dat een heleboel mensen vermoedelijk Rompeprop gemist hebben. En dat is heel erg zonde. Want waar ik deze band op plaat niet echt kan waarderen vond ik ze live echt super. Vanaf het begin van het infantiele intro tot het eind van het optreden heb ik met een grote grijns staan kijken en als ik om mij heen keek, was ik zeker niet de enige. Zanger/gitarist Dirty Dr. Dente heeft absoluut de lach aan zijn kont hangen en zelfs het skelettenpak van de bassist paste in het plaatje. Rompeprop was wat mij betreft zeker de verrassing van de dag. (Tatzel)
Municipal Waste is gonna fuck you up! En dat deden ze. De Amerikanen zetten vanaf de eerste noot de zaal op z'n kop. Het aantal crowdsurfers was niet te tellen en het bier vloog in het rond. Het moge duidelijk zijn dat Municipal Waste er een heftig feest van maakte met hun furieuze thrash. Alleen Peter Pan Speedrock ging er later op de dag nog overheen qua intensiteit. (Tonnie)
Wegens succes geprolongeerd: Triggerfinger. Deze drie Belgen zijn sinds de vorige Speedfest enorm in populariteit gegroeid en met een nieuwe plaat op zak komen ze Eindhoven nog even laten horen dat Triggerfinger geen ndagsvlieg is. Zoals altijd staat de band strak in pak op het podium, wat zo z'n charme heeft. Strak is ook de muziek. Geen noot lijkt aan het toeval te zijn overgelaten. De band lijkt wel wat toegankelijker te zijn geworden, zonder "commerciel" te zijn. Dit resulteert in een uitstekende ontvangst van het publiek. Ik vermoed dat de zalen van Speedfest volgend jaar te klein zijn voor deze band, want wederom was dit een erg lekker optreden. (Tonnie)
De mannen van .357 Stringband hadden besloten om hun uurtje optreden te delen met Bob Wayne & The Outlaw Carnies, waardoor Speedfest werd getrakteerd op een extra band. Een half uurtje is eigenlijk veel te kort voor beide bands, dus vond ik het jammer dat ze hun tijd hadden gedeeld . Bob's outlawcountry in de stijl van Hank III werd gewaardeerd door het publiek, maar ik heb deze man beter zien optreden en hij maakte een wat uitgebluste indruk. Vlak daarop begon .357 Stringband met hun aangename uptempo streetgrass. De meeste metalheads zagen hun kans schoon en al snel ontstond er een leuke pit en dat is volgens mij iets wat deze band niet vaak meemaakt. The Seatsniffers die daarna op het oorspronkelijke tijdstip van Rompeprop speelde heb ik moeten missen, aangezien het toen weer tijd was om iets te knagen te halen. (Tatzel)
Verzoek aan Keith Caputo, frontman van Life Of Agony: Keith, stop er alsjeblieft mee. Het is duidelijk dat je geen zin meer hebt om constant dezelfde nummers met L.O.A. te spelen, en er alleen maar mee instemt zodat je geld krijgt om je (overigens erg goede) soloalbums te maken. Of pretendeer in ieder geval dat je er zin in hebt. Je bandleden geven zich voor 100% aan de show maar jij loopt erbij als een lapzwans. Of zorg voor wat afwisseling in de set. Op Speedfest speelden jullie weer de nummers die alle fans al tig keer live hebben gehoord. Hoe leuk die nummers ook zijn, als jij duidelijk laat blijken er geen zin in te hebben merk je dat terug in de algehele uitvoering. Kortom, jouw optreden op Speedfest was kut, dat van je collega's in L.O.A. best goed. (Tonnie)
Inmiddels was de tijd aangebroken voor de helden van de dag en organisatoren van Speedfest: Peter Pan Speedrock. Ik had de mannen nog niet eerder live mogen aanschouwen, maar wat ik zag stemde mij zeer gelukkig. Een indrukwekkend intens optreden, veel oud werk maar ook genoeg nieuw materiaal van de laatste plaat We Want Blood zorgde voor een aangenaam uurtje snelheid waarbij regelmatig meegebruld werd door het enthousiaste publiek. Wat mij betreft was dit het optreden van de dag. (Tatzel)
Decennia geleden zag ik The Exploited voor het eerst (toen ik nog een onschuldig punkertje was) en ik ben eigenlijk altijd wel naar deze band blijven luisteren, al heb ik ze daarna nooit meer live gezien. Maar ik moest wel even slikken toen ik Wattie oude klassiekers als UK82 en I Believe In Anarchy hoorde vertolken. De beste man heeft geen stem meer over en alles werd geschreeuwd in plaats van gezongen. De neiging om constant met zijn microfoon tegen zijn hoofd te slaan heeft hem na al die jaren waarschijnlijk de das omgedaan, want zijn ogen schoten alle kanten op. Desondanks blijven het helden van weleer en was het uiteindelijk een amusant en aangenaam optreden. The Nomads speelden tegelijk met The Exploited, dus helaas kan ik hier niets over melden. (Tatzel)
Na al dat geweld was het eindelijk tijd voor het klapstuk van de dag: Airbourne. Deze jonge kloon van AC/DC doet inmiddels bijna niet meer onder voor zijn grote broer en vormde een waardige afsluiter van Speedfest. De energie van deze Australirs spatte van het podium af. Diverse showelementen, zoals het feit dat zanger/gitarist Joel O'Keeffe op de schouders van een roadie dwars door het publiek werd gedragen en het op de maat bierblikjes kapot slaan tegen het achterhoofd waren amusant genoeg om voor een milde glimlach te zorgen. Ik vrees er wel een beetje voor dat deze band iets teveel een gimmick aan het worden is, maar de tijd zal dat leren. (Tatzel)
Buiten het feit dat de drank en etenswaren behoorlijk aan de prijs waren en het geluid hier en daar wel erg hard stond, heb ik eigenlijk niets aan te merken op Speedfest. De organisatie was prima, en het tijdsschema werd mooi strak toegepast (op die ene kleine wijziging na). De kluisjes waren een prima idee en daar ik heb er dan ook gretig gebruik van gemaakt, om mijn nieuw aangekochte T-shirts fatsoenlijk op te bergen. Ik kijk terug op een geslaagd Speedfest 2010 en vooruit naar een hopelijk net zo aangenaam Speedfest 2011. (Tatzel)
Klik op de foto's voor grotere versies
Pagina 1: het verslag
Pagina 2: meer foto's
