Het is aan Ex Libris uit Boxtel om het welbekende spits af te bijten. Met de intussen al twee jaar oude plaat Amygdala op zak proberen zij hun muziek aan de man te brengen, en, het mag gezegd worden, met verve. Het vijftal maakt progressieve symfonische metal en sluit wat dat betreft goed aan op de hoofdact van vanavond. Zangeres Dianne heeft een dijk van een stem al mag ze wel wat speelser gebruik maken van haar stembanden. Af en toe wat gas terug nemen kan ook geen kwaad. Ook mag er wel wat meer aandacht aan de podiumpresentatie worden besteed. Maar wat ben ik aan het meesmuilen. Het zit goed in elkaar, het rockt lekker, het publiek is enthousiast, wat wil een mens nog meer. Ex Libris heeft potentie en moet lekker doorgaan met waar ze mee bezig zijn.

De Vorstin lijkt de vuurdoop met vlag en wimpel te gaan doorstaan ware het niet dat zo ongeveer halverwege de ombouwpauze het brandalarm afgaat wegens excessieve rook uit de rookmachine. Dit werkt enigszins op de lachspieren en gezien het personeel achter de bar ook gewoon doorwerkt zal er wel niet veel aan de hand zijn. Als dan ook keyboardspeler Coen Jansen zijn laptop 'soundcheckt' door The Roof Is On Fire aan te zetten, is de joligheid compleet. De sfeer is goed en iedereen is vrolijk als de intro van het laatste album Design Your Universe weerklinkt: Samadhi. De kenner heeft het inmiddels allang geraden, Epica betreedt het podium.

Haast feilloos gaat men over in Resign To Surrender. Het behoeft geen betoog dat men toch echt wel voor dit zestal gekomen is: de nummers worden meegezongen door het gemengde publiek, er wordt hier en daar een verwoedde poging gedaan tot iets wat op headbangen lijkt en er heerst een soort van extatische sfeer onder de diehard fans. En dat slaat langzamerhand over op de rest van de zaal. Zelfs op mij.

Persoonlijk had ik Epica namelijk na het verschijnen van de eerste plaat The Phantom Agony in 2003 eigenlijk wel opzij gezet. Op Wâldrock 2005 nog wel even een schuine blik gewaagd, maar toen leek het toch echt de band van de uit After Forever weggelopen gitarist Mark Jansen te zijn. Hij kondigde destijds alle nummers aan en frontvrouw Simone Simons leek een functie in de kantlijn te vervullen.

Ze heeft zich echter ontwikkeld tot een echte podiumdiva en heeft de rol van bandleider aardig naar zich toegetrokken. Toegegeven dat dit nog steeds geen Floor Jansen (Revamp, Ex-After Forever) is (om maar even iemand te noemen), staat ze zeker haar spreekwoordelijke mannetje.

Bovendien is er met de komst van Ariën Weesenbeek (ex-God Dethroned) een extra dimensie toegevoegd aan de band. De geluidsman heeft het goed met mij voor door hem prominent in de mix te zetten. Hierdoor verdwijnen de keys volledig in het niets en zijn de gitaren ook niet altijd even goed te horen, maar dat schijnt niemand te deren. En wat zou het ook, iedereen kan de nummers toch wel dromen. Na de (verplichte) toegift, die uit drie nummers bestaat, houdt ook Epica het voor gezien.

Hilversum heeft weer een poppodium dat meetelt in het popcircuit. Het komt bij lange na niet in de buurt van de sfeer die 'De Tag' ademde, maar er staat wel een poptempel met goede akoestiek en geluid, mooie en ook nog praktische indeling en daarmee staat Hilversum weer op de kaart. Hopelijk weten ze het financieel ook te bolwerken, want daar schijnt nogal het een en ander aan te schorten. De toekomst zal het uitwijzen.

Setlist Epica:
1. Samadhi
2. Resign To Surrender
3. Sensorium
4. Mother Of Light
5. Unleashed
6. Martyr Of The Free Word
7. Cry For The Moon
8. Tides Of TIme
9. Blank Infinity
10. The Obsessive Devotion
11. Design Your Universe

Toegift:
12. Sancta Terra
13. Quietus
14. Consign To Oblivion