Het zonnetje scheen volop toen de eerste band slechts tien minuten later dan gepland op het podium verscheen. De ondankbare taak om het festival te openen viel dit jaar ten deel aan State:Chaos. Voor een bijna leeg veld omdat het buiten de tent nog erg aangenaam vertoeven was, probeerden deze mannen de boel een beetje op te jutten. Wat uiteindelijk ook wel aardig lukt, maar tegen de tijd dat de band volledig op stoom was moesten ze alweer stoppen na slechts twintig minuten spelen. Zanger Remco krijgt in ieder geval de held-van-de-dag-award door aan het eind van het optreden een stagedive te doen op een zo goed als leeg veld. (Tatzel)
Helaas moest Dew-Scented afzeggen vanwege een gebroken duim van de drummer, maar de organisatie had een goede vervanger gevonden in de vorm van Toxocara. Vlak voor deze band het podium op kwam begon het regenen, dus iedereen vluchtte de tent in. Vandaar dat de heren een aanzienlijk groter publiek hebben dan State:Chaos had. Na een extreem lange intro weet de band te overtuigen met een strakke set en een prettig optreden. (Tatzel)
Na een uitermate amusante soundcheck van zanger Erik, waarbij hij probeert het publiek op te jutten, kon The Lucifer Principle het podium betreden. Dat het publiek er inmiddels ook zin in had, bewees de eerste circlepit van de dag. Na een beetje wiebelig begin waarbij de koortjes niet helemaal zuiver klonken, wisten de mannen zich snel te herpakken, speelden een prima set en gooiden af en toe een gratis T-shirt het publiek in. (Tatzel)
Hail Of Bullets had gepland om op Elsrock de presentatie van de nieuwe cd te doen, maar deze was helaas niet op tijd af. Niet getreurd echter, want er worden wel nieuwe nummers gespeeld. Ondanks het feit dat de drums erg hard stonden, weet Hail Of Bullets mij wel te overtuigen, en vanaf Warsaw Rising gaat het publiek ook los. Ik krijg echter wel een beetje het gevoel dat dit een minder energiek en enthousiast optreden is dan de heren op bijvoorbeeld Graspop dit jaar lieten zien. (Tatzel)
Dream Evil was aangetrokken om te zorgen voor een lekker potje traditionele heavy metal. Over het algemeen was het een degelijk optreden, maar band had niet al te veel bekijks. Misschien kwam dat omdat de setlist nagenoeg hetzelfde was als in 2007, toen de band ook op Elsrock optrad. Of misschien wekte zanger Niklas Isfeldt niet veel sympathie op door meerdere malen het verkeerde nummer aan te kondigen. Hij bleek een slok teveel op te hebben en dat zo op het vroege uur. Zo kondigde hij Chasing The Dragon aan en bleek die song niet eens gespeeld te worden! Het was een wonder dat de performance ondanks zijn dronkenmanschap er niet onder leed. (Ren)
Vervolgens werd ik getrakteerd op een potje jeugdsentiment. Na jaren niets van Onslaught gehoord te hebben, (eigenlijk niets meer sinds ik The Force kocht eind jaren 80) was ik erg benieuwd naar het optreden van deze Britten. En ze stelden me niet teleur. Gelukkig hoorde ik nog genoeg nummers van The Force langskomen en werd het een feest der herkenning. De mannen kunnen nog een prima potje thrash ten beste geven, en deze set maakte mij in ieder geval erg benieuwd naar het nieuwe album Sounds Of Violence dat in november uit zou moeten komen. Het publiek vond het kennelijk ook een prima act, want de eerste crowdsurfers verschenen hierbij voorzichtig. (Tatzel)
Lizzy Borden is vooral bekend van zijn shockrock-act. Maar echt schokken deed hij nergens met de show die hij meebracht. En van zijn danseressen werd op vampierachtige wijze leeggezogen door Lizzy en dat was het wel. Ondanks het lage shockelement was de show zeker wel vermakelijk. De begeleidingsband van Lizzy stond lekker macho hun partijen te spelen en de meegebrachte danseressen zorgden ervoor dat de aandacht het hele optreden erbij bleef. Jammer dat de nummers zelf door het mindere geluid soms niet goed uit de verf kwamen. (Ren)
Na al dit (death-) metalgeweld werd het inmiddels wel eens tijd voor een flink potje hardcore en dit werd verzorgd door het boegbeeld van de New York hardcore Agnostic Front. Deze energieke band stelt nooit teleur en weet een prima set te spelen waarbij het publiek goed los gaat door middel van een aantal circlepits en crowdsurfers. Helaas stond bij de eerste helft van het optreden de microfoon van zanger Roger Miret zo zacht dat hij bijna niet te horen was. De standaard pose van gitarist Vinnie Stigma met zijn gitaar in de lucht was uiteraard meerdere malen te zien. Zelfs ondanks het feit dat dit het laatste optreden van hun tour was, maakte Agnostic Front indruk en leken ze alles behalve uitgeblust te zijn. (Tatzel)
Met de energie van Agnostic Front nog nazinderend betrad Pestilence het podium. Het was al decennia geleden dat ik de band rond Patrick Mameli voor het laatst live had gezien, dus ik was wel benieuwd wat deze heren er nog van zouden bakken. Maar helaas viel dat nogal tegen. Ondanks het feit dat er muzikaal gezien niets op aan te merken was, zou het geen kwaad kunnen als de heren van Pestilence iets meer enthousiasme tentoon zouden spreiden. Zanger/gitarist Patrick is nou niet bepaald de meest energieke frontman en dat maakte het geheel een beetje saai en emotieloos. Daar waar bijvoorbeeld Roger Miret van Agnostic Front een circlepit eist en deze ook krijgt, lijkt Patrick er bijna om te smeken, maar het publiek laat het toch enigszins afweten. Pas vanaf Dehydrated leek het ijs een beetje te breken, maar helaas te laat. Dus wat dat betreft was Pestilence voor mij een beetje de teleurstelling van de dag. (Tatzel)
En toen werd het tijd voor een potje onvervalste grindcore en de band waar ik echt naar uit had gekeken: Napalm Death. Waar voor veel mensen deze band een pot teringherrie maakt, waar geen touw aan vast te knopen is, blijk ik toch niet de enige te zijn die vooraan staat. Napalm Death maakt indruk: nummers uit hun volledige oeuvre komen langs, de circlepit is bijna continu gaande en ik voel me vooraan net een lopende band om de crowdsurfers een veilig doorkomen naar de security te geven, die ze weer opvangt. Zanger Barney Greenway is een maniak die het volledige podium onveilig maakt met zijn bijna epileptische presentatie. De moralistische praatjes tussen de nummers door worden door sommige mensen met applaus beloond, maar ik krijg het idee dat de meesten hier niet op zitten te wachten en voornamelijk los willen gaan op de extreme herrie van dit kwartet. Napalm Death was voor mij absoluut het hoogtepunt van de dag. (Tatzel)
Hypocrisy is de hekkensluiter van Elsrock 2010. Ondanks het feit dat de heren een prima set spelen, kan het mij toch niet zo erg boeien als Napalm Death deed. Ik kreeg voornamelijk het gevoel dat Hypocrisy iets te licht was om als headliner voor Elsrock te fungeren, maar het publiek was het overduidelijk oneens met mij, want de band kreeg genoeg bijval. Het vele stroboscoopgebruik maakte het geheel een redelijk zenuwachtige bedoening. Vlak voor de toegift vond ik het wel mooi geweest en besloot ik de lange terugreis naar Hoofddorp weer aan te vangen.(Tatzel)
Ondanks de regen en de drek voor de tentjes van de metalmarket (tot aan mn enkels) hebben de mensen van de organisatie er alles aan gedaan om het festival fatsoenlijk doorgang te kunnen laten vinden, waar ze uiteindelijk toch nog behoorlijk in geslaagd zijn. De sfeer was fantastisch, het geluid was op een kleine uitzondering na prima en het tijdschema werd strak gehanteerd, waardoor het wachten op bands tot een minimum werd beperkt. Rest mij slechts nog de organisatie te feliciteren met een zeer geslaagd festival.
