Vrijdag:

De eerste dag begint met een déjà-vu, daar twee jaar geleden Hour Of Pennance de festiviteiten ook al in de kleine zaal op de vrijdag mochten openen. Toen maakte de band al een zeer solide indruk, vandaag blijkt maar weer eens wat twee jaar intensief musiceren voor een band betekenen. De band is harder en strakker dan de vorige keer en staat stevig op het podium met een zeer robuuste en zelfverzekerde uitstraling. Dit is meteen heel lekker binnenknallen en het is dan ook niet vreemd dat er reeds genoeg geïnteresseerden in de zaal zijn gaan staan. Net als twee jaar geleden heeft Hour Of Penance een splinternieuwe cd mee, Paradogma is nog maar een klein maandje uit en de band brengt deze met een onder andere zeer sterk uitgevoerde titelnummer en Incontrovertible Doctrines enthousiast aan de man. Natuurlijk wordt de organisatie van NDF nog uitgebreid bedankt en tijdens Liturgy Of Deceivers bangen de mannen (op de beduidend kalmere drummer na) de hoofden zowat los van de romp. Als het tijd is om de show af te sluiten, wordt ons medegedeeld dat het laatste nummer zeer belangrijk is voor de band en dat men hoopt dat dit nummer ook belangrijk is voor ons. Verdere tekst of uitleg wordt niet gegeven, maar het publiek heeft de boodschap begrepen en er breekt tijdens hekkensluiter Misconception een pit(je) los. Nou, als dit eerste optreden slechts de voorbode is van wat er allemaal nog komen moet, de komende twee dagen, dan zijn de vooruitzichten bijzonder rooskleurig!

In de grote zaal heeft Aborted alweer enkele nummers afgewerkt. Geen twijfel natuurlijk over het feit dat Aborted op het grote podium thuis hoort, toch speelt de podiumruimte de band parten. Zanger Sven is een beest (en de rest van de band doet haar best), maar weet zo`n groot podium niet in vuur en vlam te zetten en de energie lijkt ook niet op het publiek over te slaan. Sowieso is men afwachtend, daar Aborted op Sven na een compleet nieuwe line-up heeft, dus is het voor de meesten nog maar de vraag hoe de band het er op de planken van af gaat brengen. Het valt niet tegen, echter is van verplettering, zoals bijvoorbeeld op het Metalfest in 2008, geen sprake. De band heeft een nieuwe ep uit, daarvan worden Coronary Reconstruction en From A Tepid Whiff gespeeld. Ook de zanger van Benighted komt het podium nog op om een bijdrage te leveren, terwijl Sven het publiek tot een wall of death maant. Voor de old school death metal fans wordt The Holocaust Incarnate gespeeld, in ruil voor een circlepit. Ook Meticulous Invagination en Blood Fixing The Bled komen nog voorbij, maar als de set tegen het einde loopt is het ook tijd voor een drankje en de aftocht richting de volgende band.

Gaandeweg de set vraagt Leif Jensen van Dew Scented zich hardop af of zijn band niet wat te soft is voor Neurotic Deathfest. Een blik in de zaal levert het antwoord, want de kleine zaal is nokkievol. Voor de gezellige klanken van deze vriendelijke Duitsers komt men blijkbaar graag even dringen. De band heeft er zin in en het plezier straalt aan alle kanten van het podium af. De catchy nummers worden massaal opgepikt door de aanwezigen en in de zaal ontstaat dan ook een gezellig douwpartijtje. Turn To Ash, Cities Of The Dead en Never To Return vliegen voorbij en dan is het tijd voor een nieuw nummer: Condemnation. Blijkbaar reden voor een feestje, want een verheugde fan drapeert enthousiast de Duitse vlag over de speaker voor Jensens voeten. "Hoeveel Duitse bezoekers zijn er hier vandaag?" - vraagt de zanger daarop en merkt opgelucht op dat het er niet al te veel zijn, na de hoorns in het publiek vluchtig te hebben geteld. Tijdens Soul Poison kondigt Jensen ook ineens zijn vrienden van Severe Torture aan, die na Dew Scented in de kleine zaal blijken te spelen. Interessant! Met Acts of Rage besluit men de broeierige show. Ja, dat was best lekker!

Benediction... Je moet er van houden. Hoewel het mij op cd weinig doet, moet ik absoluut toegeven dat de band na een dikke 20 jaar nog fier en fit stand houdt, temidden van de jongere, agressieve en technische bands. Christus, wat gaat Dave Hunt tekeer! Qua agressie kan menig frontman nog behoorlijk wat van dit stuitergevaarte leren. Nu heeft Benediction natuurlijk ook een punky onderlaag (en de nummers Burying The Hatchet, Nightfear en Shadow World bewijzen dat des te meer!) wat het werkelijk onmogelijk maakt om stil te staan. Hunt benadrukt meermaals dat Benediction, na al die tijd, nog altijd achter de sound en de nummers, die Benediction zo kenmerkend maken, staat. Als het favoriete nummer van de zanger (Unfound Mortality) wordt gespeeld, steekt hij nogmaals van wal: "Dit nummer is old school omdat het fucking oud is. Het volgende nummer is nieuw, maar net zo old school omdat wij er nog steeds in geloven. Wellicht is dit het meest old school nummer dat jullie op Neurotic Deathfest gaan horen!" Met deze woorden wordt They Must Die Screaming aangekondigd en eerlijk is eerlijk, de man heeft uiteindelijk niet heel ver van de waarheid gezeten.

Jajaja, en waar zou Neurotic Deathfest zijn zonder onze enige echte eigen Severe Torture?! Voor de derde keer op een rij staat deze band in de 013 tijdens ons jaarlijkse death metal feestje. Dit jaar heeft Severe mogen invallen voor Annotations Of An Autopsy en daar heb ik (terecht!) niemand over horen mokken. Naar verluid heeft Severe Torture dit slechts enkele uren voor aanvang doorgekregen en zodoende stond de band ook nergens aangekondigd. Nou, een mooie verrassing voor veel nietsvermoedende bezoekers, want Severe slaat de plank live zelden mis. Nu moet je natuurlijk wel een beetje creatief zijn, als je na twee jaar van presentie weer mag komen opdraven. Een 'normale' en een 'old school' show hebben wij reeds gehad, deze keer is het tijd om vooruit te blikken. De nieuwe cd Slaughtered komt eind juni uit en vandaag trakteert de band ons, naast de gebruikelijke Baptized In Virginal Liquid, Buried Hatchet en Feces For Jesus, op maar liefst drie nieuwe nummers. Grave Condition, Unholy Misconception en het titelnummer worden gespeeld en het publiek gaat er behoorlijk op los. Het is goed om Severe Torture weer in de kleine zaal te zien spelen. Vorig jaar oogde de band ietwat verloren op het grote podium, vandaag is het weer een ouderwets feestje waarbij zowel het podium als de zaal toneel zijn van uitzinnigheid en moordende hitte.

In de grote zaal is het inmiddels tijd geworden voor de volgende invaller. Toen The Red Chord definitief aangaf niet meer te komen werd de vervanger gauw gevonden in het Oostenrijkste Belphegor. Mij hoor je beslist niet klagen, behalve dan over het feit dat deze band al jaren steevast weigert om oude nummers te spelen. Maar buiten dat zijn de donkere, slepende en rauwe black/death noten een zeer welkome aanvulling op de rest van de muzikale samenstelling. Belphegor maakt er ook geen half werk van en verschijnt besmeurd met bloed en smurrie op het sinister aangeklede podium (inclusief een varkenskopf in front of herr Helmuth). In moordend tempo knalt de band het ene nummer na het andere door de zaal, echter is er ook tijd voor de sfeervolle noten en worden Stigma Diabolicum, Justine: Soaked In Blood en Veneratio Diaboli - I Am Sin nauwkeurig opgebouwd en strak uitgevoerd. Bloed en haren vliegen alle kanten op en de band, met tegenwoordig gitarist Schoft (Brutus, ex-Satyricon) in de gelederen, spuit energie, agressie en een luguber voorkomen alsof het niks is. Fans van het eerste uur mogen gelukkig nog wel op Lucifer Incestus rekenen en tijdens de afsluiter Bondage Goat Zombie (die in het begin wel wat te snel lijkt te gaan voor de vocalen) zet frontman Hellmuth demonstratief zijn zwarte badmuts weer op. Lachen!

De kleine zaal puilt werkelijk uit als Malignancy de planken op klimt. Vooral tijdens bands als deze wordt het nog eens duidelijk hoe goed het geluid in de kleine zaal vandaag is. Met een baggersound wordt de muziek van deze überbrute band helemaal pudding en groot is mijn opluchting als dit niet het geval blijkt te zijn. De band is ontzettend goed gemutst en brulboei Danny Nelson zit op een behoorlijke praatstoel. Hij ouwehoert zich een ongeluk, maakt grapjes, trekt gekke bekken, maar verzuimt gelukkig niet om een heerlijke, lompe grunt uit zijn schriele lijf te persen. De sfeer is top, het dak gaat er af en band en publiek gaan helemaal los. Tijdens onder meer Motivated By Hunger, Ovarian Incubation en Xenotransplantation vliegen bier en ledematen door de lucht, dit is brute death zoals wij het willen horen. Heerlijk! Ook de tijd vliegt zo om en als de band met Vaginal Incisors afsluit lust het publiek nog wel zo`n portie uitzinnigheid.

Nou, vergeet het maar, want het is inmiddels de beurt aan Six Feet Under en Six Feet Under staat nou niet bepaald te boek als een uitzinnige band. In feite zijn de komende 50 minuten een prima gelegenheid om ergens op een rustig plekje wat te nuttigen en van de reeds genoten drukte bij te komen, terwijl de band op de achtergrond wat eentonige nummertjes speelt. De voorste rijen zijn het daar duidelijk niet mee eens, want de pit valt tijdens Six Feet Under zelden stil. Blijkbaar spreekt de monotone, simpele muziek toch nog een hoop mensen aan, want de zaal is zeer goed gevuld (hoewel er ook ongetwijfeld genoeg mensen als ik tussen staan). Wat de band zelf betreft: Die doet verder niets verrassends of opmerkelijks. Chris Barnes, gehuld in een jas van zijn eigen dreadlocks, is nog altijd de blikvanger, de rest van de band staat duidelijk 'verdekter' opgesteld. Barnes zwiept met zijn indrukwekkende kapsel ritmisch om zich heen, maakt enige droge grappen en laat naast zijn diepe brul ook nog een ijzingwekkende krijs door de zaal galmen. Die gaat door merg en been, maar wekt bij mij op den duur alleen maar irritatie op. Met een ferme stapel full-lengths op zak heeft de band in ieder geval genoeg nummers om uit te kiezen, uit mijn oorhoeken hoor ik in ieder geval Seed Of Filth, Feasting On The Blood Of The Insane The Enemy Inside en de AC/DC-cover T.N.T.. Voor het einde in zicht is begeef ik mij echter alweer richting de Batcave.

Want daar staat Beheaded alweer in de startblokken. Het is al eeuwen geleden sinds ik deze band voor het laatst gezien heb, dus mag een optreden van Beheaded niet gemist worden. De heren stellen geenszins teleur en knallen de set met Extortion Of Benevolence woest open. De Batcave schudt op de grondvesten en het zicht wordt volledig belemmerd door de pit vooraan. Na Transmutation Of Veracity en Esoteric Kin loopt de band al helemaal soepel en is er geen houden meer aan. Dit zijn de optredens die wij willen zien. Een veel te kleine zaal waar band en publiek het verstand verliezen. Volledig gesandwiched tussen euforische toeschouwers geniet ik nog van Scourging Repudiation,Resurgence Of Oblivion en twee nieuwe nummers: Descent Into Sanguinary Seas en Where Hours Etch Their Name. Als de band met Recounts Of Disembodiment de vurige set ten einde brengt, wring ik mijn shirt uit en is het weer doorrollen naar de kleine zaal.

Napalm Death laat ik daarmee voor wat het is, Rotten Sound is echter geen band die je aan je voorbij wilt laten gaan. Zanger Keijo denkt daar blijkbaar anders over en steekt zijn verbazing over de bomvolle zaal niet onder stoelen en banken. Geen kans laat hij onbenut om het publiek te bedanken en te vragen of we echt zeker weten dat we hier wel goed zitten, want hey, Napalm Death staat nog te spelen! Met veel plezier laten velen Napalm Death echter links liggen voor een werkelijk allesverwoestende set van Rotten Sound. De goedaardige frontman is amicaal en grappig, zodra hij het echter op een brullen zet, knappen alle botten spontaan onder de druk van zijn stem. Het geluid is magistraal, tijdens de drie kwartier durende set worden wij geplet onder een massieve muur, doorzeefd door een vuurpeloton en overgoten met zuur. Wat is Rotten Sound een geweldige band en wat zijn de mannen op dreef! Blind, Corponation, Void, Caste System, Burden en de Napalm Death cover (!) Missing Link donderen als een stoomwals dwars door de oren heen. Het enige minpuntje is dat Keijo tussen de nummers door nèt iets te veel tijd voor het lullen neemt, waardoor de energie nog wel eens weg dreigt te zakken. Echter verdient de man natuurlijk ook een adempauze, dus al met al is dit optreden een absolute topper.

Na de waanzinnige prestatie van Rotten Sound is Bolt Thrower ineens wel erg tam. Tuurlijk, de band is van een heel ander kaliber en moet het van eigen kwaliteiten hebben, echter is er enige nummers later nog steeds geen klik tussen band en de ondergetekende. Jaren geleden heb ik Bolt Thrower in een uitverkocht Baroeg gezien en de tent ontplofte toen zowat van energie. Ik heb toen vreselijk genoten, vandaag kan de band, daar ver op het hoge podium, mij geen kippenvel geven. Niets ten nadele van Bolt Thrower, hun ding doen ze uitstekend en zo`n beetje heel 013 plakt tijdens dit optreden aan elkaar vast in de grote zaal om maar niets te hoeven missen. Mij weet de band niet mee te krijgen, ik mis het vuur en de explosies die paniek in het publiek zaaien. De band wordt toch een dagje ouder. Na de eerste zwik nummers, waaronder The Fourth Crusade en At First Light wordt de koers richting de overige zalen ingezet.

Eerst maar even in de kleine zaal kijken waar de ene rotting inmiddels plaats heeft gemaakt voor de andere. In tegenstelling tot Rotten Sound staat Rotting Christ voor een half lege zaal te spelen. Ja, dat zegt zeker iets over Bolt Thrower (of de interesse van death metal publiek in Rotting Christ). Kolere, wat staat het geluid ook hard! Niet te zuinig, De basgitaar drukt de buikwanden zo ongeveer achter de ruggegraat. Jammer, het geluid is in de kleine zaal de hele dag bijzonder goed geweest. De band oogt ook duidelijk niet helemaal comfortabel want erg soepel loopt het allemaal niet en van de gebruikelijke sfeer is ook nauwelijks sprake. De uitvoering van The Sign Of Evil Existence, Aealo en Threnody gaat nog wel, de rest wordt weggetrild door het harde geluid.

Bij Viral Load is het in de Batcave niet veel beter. Geen idee wie ineens alle knoppen heeft opengeschroefd, maar ook hier staat het geluid loeihard, waardoor het maar een rommelige bende is. Achteraan is het nog enigszins te doen, maar alleen U-Haul Full Of Dead Bodies heb ik uit de brei kunnen onderscheiden. Na enkele nummers is het dan ook echt mooi geweest. Benighted hoor ik gedurende enkele nummers nog vanuit de hal aan, maar na de geweldige show van Rotten Sound moet ook deze band een meerdere erkennen. Dat neemt overigens niet weg dat de eerste dag uiteindelijk passend wordt afgesloten en er voldaan teruggeblikt kan worden op een zeer geslaagde eerste helft van Neurotic Deathfest.

Klik op de foto's voor grotere versies.
Met dank aan Bert van Metalshots voor diverse foto's.

Pagina 1: vrijdag
Pagina 2: zaterdag