Echter, voordat we de jonge honden uit Australi aan het werk zien, wacht eerst nog ruim een half uur muziek een stel andere jonge honden. Taking Dawn is de naam van het gezelschap dat de avond mag openen. Deze jonge band uit Las Vegas heeft begin dit jaar het eerste album Time To Burn uitgebracht, en is hongerig om het publiek te laten horen hoe het klinkt. Het podium is aan de kleine kant doordat het materiaal van Airbourne er al op staat, maar ondanks de kleine ruimte rennen de bandleden toch van hot naar her. De spelvreugde straalt er van af, wat doorklinkt in de muziek. Qua geluid doet de band erg denken aan jaren '90 Skid Row, gemixt met wat jaren '80 glam metal (al wil Taking Dawn liever geen "glam" genoemd worden). Zoals gezegd, de spelvreugde is groot en de band slaagt er dan ook gemakkelijk in om een goed optreden neer te zetten, waarbij een stuk of zes tracks van het debuutalbum voorbij komen, inclusief het titelnummer, en de Fleetwood Mac cover The Chain. Toch weet het niet iedereen te overtuigen, maar de meeste bezoekers komen dan ook voor de rauwere rock van Airbourne.
Rauwer is Airbourne zeker. De Australische rockers zetten de tent vanaf de eerste noten van opener Raise The Flag op z'n kop. Het duurt niet lang voordat de eerste stagediver verschijnt, wat meestal wel een goed teken is van dat het publiek zich vermaakt. Hoe verder het concert vordert, hoe meer crowdsurfers en stagedivers er komen, en hoe meer bier er door de lucht vliegt. De security is gelukkig in een goede bui en duwt de divers gewoon het publiek in. Alleen als een crowdsurfer iets te dicht bij een heel jong meisje komt - waarom nemen ouders hun jonge kinderen mee naar zo'n show? - wordt er even, terecht, ingegrepen zodat er geen ernstige gewonden vallen.
Genoeg over de stagedivers en crowdsurfers, en terug naar Airbourne. De band is deze avond erg op dreef. Het enthousiasme dat bij Taking Dawn al ruimschoots aanwezig was lijkt bij Airbourne het tienvoudige, evenals de energie. Frontman Joel O'Keeffe rent, ondanks het kleine podium, op deze avond bijna een marathon. En dat tussen het zingen door. We worden getrakteerd op een mooie mix van oud en nieuw materiaal. Nieuw materiaal in de vorm van ondermeer het aanstekelijke No Way But the Hard Way en het ondeugende Blonde, Bad And Beautiful, afgewisseld met oudere nummers als What's Eatin You en Diamond In The Rough.
Tijdens Girls In Black baant de frontman zich langs de zijkant een weg door het publiek om naar de lichtman op het balkon te komen, om vanaf daar tijdens de solo rare capriolen uit te halen. Natuurlijk wordt het publiek helemaal gek bij het zien van deze stunt, want zo krijg je nog eens een leuke show. En voor ons wordt Too Much, Too Young, Too Fast verbouwd naar Too Dutch.... Als toegift krijgen we ook nog eens de twee bekendste krakers van de band te horen, waarna het publiek eigenlijk nog wel een uur Airbourne wil. Helaas, de anderhalf uur zijn al voorbij, en moeten we voldaan de zaal verlaten.
Setlist Airbourne:
1. Raise The Flag
2. Hellfire
3. Chewin' The Fat
4. Diamond In The Rough
5. Blonde, Bad and Beautiful
6. Get Busy Livin'
7. Girls In Black
8. What's Eatin' You
9. Born To Kill
10. Cheap Wine & Cheaper Women
11. Heartbreaker
12. No Way But The Hard Way
13. Too Dutch, Too Young, Too Fast
Toegift:
14. Runnin' Wild
15. Stand Up For Rock 'n' Roll
Klik op de foto's voor grotere versies
