Hoewel de deuren al om half acht open zouden gaan, stond er toen ik tegen tien over acht bij de Baroeg aankwam nog een behoorlijke rij buiten te wachten. Met een line-up als deze is een volle zaal dan ook gegarandeerd en naar mijn weten was de Baroeg ook uiteindelijk uitverkocht. Het Belgische Gorath mocht het spits afbijten. Verrassend, aangezien deze band toch al drie uitstekend ontvangen albums heeft uitgebracht en wat mij betreft een plekje hoger op de bill had mogen staan. Ook live wist Gorath bijzonder te overtuigen. Waar de band op het debuutalbum Elite nog behoorlijk op de moderne Satyricon-sound leunde, lieten de latere albums een beduidend meer progressief geluid horen, waarbij de Satyricon-invloeden ingebed werden in knappe, uitgesponnen composities die de band wat meer een eigen gezicht geven. Vanavond lag de nadruk op de laatste twee albums – The Fourth Era en Misotheism. Het gespeelde materiaal kwam live uitstekend uit de verf, vanwege de krachtige, uitstekende sound en het strakke spel. Het uitstekende geluid zorgde ervoor dat de toch redelijk complexe nummers goed overkwamen op het aanwezige publiek en ik vermoed dan ook dat Gorath bij de meeste mensen een prima indruk heeft achtergelaten.
Het Nederlandse Infinity liet hierna een heel wat orthodoxer geluid horen. Na de nodige ombouwperikelen trapte de band zo’n drie kwartier na Gorath af. Het podium was voor de gelegenheid aangekleed met de nodige brandende kaarsen. Hoewel het pure black metal-geluid van de band, ontdaan van iedere vorm van opsmuk of genrevreemde invloeden, zeker niet slecht klonk, duurde het optreden wat mij betreft net iets te lang om te blijven boeien. Dat zal ook met de klasse van de opener te maken hebben overigens. Het meest opvallende aan de band is de zingende drummer (!), die zijn agressieve, snelle drumwerk haast moeiteloos wist te combineren met krachtige zang. Bijzonder indrukwekkend, maar het nadeel is wel dat er qua podiumpresentatie toch wel een gat valt door het ontbreken van een duidelijke frontman. Hoe dan ook, Infinity raasde in drie kwartier op vakkundige wijze door de setlist heen, maar wist wat mij betreft de aandacht toch niet gedurende het hele optreden vast te houden.
De band waar iedereen uiteindelijk voor kwam, was natuurlijk Mayhem. Om te zeggen dat deze band een lange voorgeschiedenis heeft, is een behoorlijke understatement. Ook zijn de meningen over de terugkeer van Attila Csihar op zang, en het hierna verschenen experimentele Ordo Ad Chao duidelijk verdeeld. De laatste keer dat ik Mayhem live zag, was het geluid dusdanig waardeloos dat het zelfs moeite kostte om de grootste klassiekers te herkennen. Mijn verwachtingen waren dan ook gemengd, maar vanaf opener Pagan Fears verdwenen mijn twijfels als sneeuw voor de zon. Dit is Mayhem zoals het hoort! De band maakte een solide, professionele indruk, maar alle aandacht ging uit naar Attila, die gehuld in een soort pauselijke mantel, behoorlijk ranzige corpsepaint, en met een roestige zeis, het natuurlijke middelpunt van de band vormde. Hoewel de meningen over zijn zang wel altijd verdeeld zullen blijven, vind ik zijn gegrom, gefluister en demonische ‘cleane’ zang stukken overtuigender dan menig standaard black metal-krijs, met als enige nadeel dat de details van zijn stem nogal eens willen verzuipen in het geheel.
De setlist was behoorlijk gevarieerd, waarbij het echter wel opviel dat het innovatieve nieuwe album Ordo Ad Chao er enigszins bekaaid vanaf kwam met slechts twee nummers (waarbij het geniale Wall Of Water ook nog eens niet werd gespeeld!). De nummers die wel van dat album werden gespeeld (Illuminate Eliminate en Anti) kwamen heel duidelijk uit de verf en klonken nog een stuk krachtiger dan op cd, waarschijnlijk omdat de bedompte productie nu geen belemmering meer vormt. Ook de nummers waarbij in eerste instantie Maniac de zang voor zijn rekening nam, wist Attila vrijwel geheel een eigen draai te geven. Cynici zouden kunnen spreken van ‘de grote Attila show’, want bij tijd en wijle leek de toch meer dan capabele band slechts in de schaduw van de wedergekeerde frontman te opereren. Daarmee zou de band ook tekort worden gedaan, want vanavond was er sprake van een collectief sterk optreden, dat duidelijk maakte dat Mayhem ook na 25 jaar nog volop meetelt.
