In Alphen aan den Rijn vindt dit jaar voor het eerst Making Moshkings plaats. Veel besproken en gehyped op internet in 'the scene', maar daarbuiten toch wat minder bekend. Nieuwsgierig als ik was, ging ik eens een kijkje nemen.
Zo'n n twee keer per jaar waag ik mij op het terrein van de hardcore/deathcore. Vandaag is zo'n dag en geen gemakkelijke, want... altijd lastig... Alphen uit. Nouja, dat valt nog mee op zich ware het niet dat het zo vroeg begint allemaal. Het is nog een flink tripje om er te komen en de aanvangsttijd van 14.00 blijkt dan ook voor meerderen een onmogelijke opgave. Dat wordt vooral gekenschetst door het feit er naast wat personeel en hier en daar een verdwaalde artiest praktisch niemand in de zaal is. En dat bleef verdacht lang het geval, evenals de leegte op het podium. Later hoorde ik dat dat was omdat de zanger van de eerste band When All Light Dies verdwaald was in Alphen. Dat had men best even mogen vertellen.
Mondjesmaat druppelden de eerste bezoekers dan toch vertwijfeld Het Kasteel binnen als na een half uur The Fifth Alliance de oneerbare taak op zich neemt om het festival te dan eindelijk toch te openen. Met een nieuwe ep op zak dit jaar is deze band springlevend. Maar helaas is de metalcore met mathinvloeden op dit 'vroege uur' duidelijk nog wat te veel van het goede voor de aanwezigen. Dit geldt ook voor de lichtman trouwens. De eerste paar nummers worden afgelegd zonder frontlicht. Zonde, want dit zit allemaal best lekker in elkaar. Hopelijk dat het de volgende band beter afgaat.
Na een tweede valse start volgt bij atletiek diskwalificatie. Dat moest dan teniet gedaan worden door de band met veruit de meest debiele naam van vandaag: Haribo Macht Kinder Froh. Deze jonge band heeft net n track opgenomen maar is al flink aan het touren geslagen, dus nieuwsgierigheid is op zijn plaats. De drums en versterkers zijn met balonnen versiert als de mannen het podium betreden in kleding die van hetzelfde niveau is als de bandnaam. Muzikaal gezien worden we nogal heen en weer geslingerd van samples a la Excrementory Grindfuckers (mag ook wel met die naam) via keiharde breakdowns langs brute deathcore naar emo. Dat ook het publiek dit weet te waarderen is te merken aan de eerste moshes die geplaatst worden. Deze band werkt duidelijk op de lachspieren en deze band heeft daarmee een goed concept te pakken. Hopelijk wordt de muziek wat samenhangender en de band als geheel wat strakker.
Helaas moet ik concluderen dat er naast de vloeibare zaken die aan de bar verkocht werden, geen rekening is gehouden met de innerlijke mens. Met die conclusie op zak heb ik GNADAB aan mij voorbij moeten laten gaan in ruil voor een gevulde maag. Met frisse moed ging ik dan ook de volgende band tegemoet.
Netzoals Haribo Macht Kinder Froh is er ook bij Scar7 een pas opgenomen track te beluisteren op de MySpace. De meest metalen band van vandaag leunt nogal op de presentatie van de zanger, als je het mij vraagt. Zanger Kevin perst heel wat uiteenlopende geluiden uit zijn strot, maar de rest van de band is wat teruggetrokken op het podium. Het ontbreekt de band echter niet aan de op dit festival verplichte corevariaties en logge breakdowns, maar tot een boeiend geheel komt het helaas niet.
Vermakelijker is het om te kijken naar As Enemies Arise. Ook zij tappen hun riffjes met regelmaat uit het metalen vaatje. Alleen hier wat meer oldschool hardcore in de trant van Biohazard en Suicidal Tendencies. Dit quintet heeft overduidelijk wat meer podiumervaring. Het rost lekker, de heren hebben er plezier in en dat slaat ook duidelijk over op het publiek. Het zaaltje begint daarbij ook nog eens lekker vol te lopen en er ontstaat een lekker festivalsfeertje.
Na een geslaagd optreden wordt het spreekwoordelijke stokje doorgegeven aan het al wat langer bestaande Bound In Blood. En dat is te merken aan de stijl ook. Alle moderne jasjes zijn uitgetrokken want we hebben hier echte recht-toe-rechtaan old school hardcore. Het vierkoppige gezelschap heeft ook een aantal diehard-fans meegenomen die gezien de sing-alongs de band al een flink tijdje volgen. Wegens een goede podiumpresentatie blijf ik nog een paar nummers kijken, maar mijn mening over dit genre is vrij eenvoudig: geef mijn portie maar aan fikkie.
Mijn maag begint alweer wat te klagen en te mekkeren over leegheid als zich de verrassing van het festival (voor mij althans) aan de bezoekers presenteert: Forget To Forgive. Heerlijke afwisselingen in trage brute breakdowns, technische snelle mathriffs en recht-toe-rechtaan deathcore. Jaja, hier lust ik wel pap van. En daar is menigeen het over eens want er wordt lekker gemosht en de windmills roundhousekicks vliegen je om de horen. De nummers zitten sterk in elkaar en zijn erg goed opgebouwd. Ook aan het visuele vermaak is gedacht. De band leeft zich namelijk lekker uit op het toneel. Deze band wil ik wel vaker zien.
Vervolgens betreedt de tweede dame van vadaag het podium. Ook ditmaal in de rol van vocalist. De zeer toegankelijke combi van punk, hardcore en metal heeft de band de afgelopen jaren geen windeieren gelegd, want het Rotterdamse All For Nothing heeft in de afgelopen jaren een flinke, internationale reputatie opgebouwd. Daarbij moet het visuele aspect van de screamende zangeres zeker niet vergeten worden. Er wordt dan ook flink meegeschreeuwd en hard gemosht en het festival raakt op dreef.
Helaas moet ik bekennen dat ik mijn portie hardcore wel weer gehad had intussen. Tel daarbij op dat mijn maag het gebrek aan voedsel steeds duidelijker begon aan te kondigen. Ook was de benauwdheid, waar de hele dag al sprake van was, enorm toegenomen. Het trucje van War From A Harlots Mouth was mij reeds bekend en gezien ik die avond nog andere verplichtingen had heb ik de benen genomen. Naar wat ik gehoord heb van blijvers was de zaal voor het eerst echt goed vol. Maar daar heb ik dus niets meer van meegekregen.
Dat geeft me hier wel de ruimte om het festival als geheel te becommentariren. Dat het organiseren van een sluitend feestje nog geen makkie is moge na dit feestje wel duidelijk zijn. De ietwat hoge prijs (aan de deur: 17,-, vvk: 13,- ) voor een festivalletje in een niet al te goed bereikbare zaal zal voor de echte liefhebber geen probleem zijn. Toch kent dit genre een hoop jonge, minder kapitaalkrachtige fans die wellicht liever hun vinger op de knip houden. Zoals genoemd waren het vroege begintijdstip en het gebrek aan een fijne maaltijd, alsmede de warmte/benauwdheid vandaag voor mij de doorslaggevende factoren om het liedje niet uit te zingen. Ook het feit dat er binnen flink gerookt en geblowd werd droeg voor mij niet bij aan de feestvreugde. Maar voor de echte liefhebbers is het bedrag van nog geen 1,50 per band natuurlijk een schijntje. Het was al met al een vermakelijke dag en ik heb weer een kijkje in de wereld van de underground hardcore in Nederland gehad. Het kwam allemaal wat laat op gang, maar uiteindelijk was de sfeer erg relaxed en kon men flink losgaan. Wie weet volgend jaar weer...
Klik op de foto's voor grotere versies
Meer foto's zijn te vinden op Wouters website: www.basementonline.nl
