Lang heb ik uitgekeken naar deze show. Helemaal naar Londen om de CD-releaseparty bij te wonen van het alom geprezen Diablo Swing Orchestra. Want wat worden ze de hemel ingeschreven. Niet alleen door mij maar ook door concullega's worden de Zweden geëerd met hoge scores. Zouden ze mijn torenhoge verwachtingen waar kunnen maken? Heeft de zaal waar ze spelen, Purple Turtle, wel een goede geluidsinstallatie? De spanning steeg.
In de uitverkochte zaal is het al flink warm als het voorprogramma Triaxis begint te spelen. Dit is heavy metal zoals ik het nog wel verdragen kan. En ik blijk in gezelschap van gelijkgezinden te zijn. Hoewel iedereen voor het hoofdprogramma lijkt te komen, blijven velen staan kijken onder het genot van het enorm traag getapte bier. Geen regelrechte Iron Maiden of Saxonkloon, nee, deze band heeft ECHT een eigen geluid. De zangeres weet hoe ze haar stembanden moet gebruiken, maar vooral de sologitarist steelt voor mij de show. Hij smijt 'Marcel Coenen eat your heart out'-partijen met schijnbaar groot gemak de zaal in. Wellicht een beetje een vreemd voorprogramma, maar los daarvan verdient deze band een ruime voldoende.
Dan is het toch echt tijd voor Diablo Swing Orchestra. Ik was al tot de conclusie gekomen tijdens Triaxis dat het niet aan de kwaliteit van het geluid hoeft te liggen, dus vol verwachting bewoog ik me, gewapend met mijn camera, naar de voorste rijen. Zodra de band het podium betreedt, wordt er luid vanuit de zaal gejoeld. Dit belooft wat!
Er wordt afgetrapt met Lucy Fears The Morning Star. Een orkestraal nummer met koperblazers. De sfeer zit er gelijk goed in en het publiek is laaiend enthousiast, evenals ik. Langzaam maar zeker zie ik meer mensen meedansen en stuiteren. Om even tot rust te komen, wordt halverwege het optreden het a capella nummer d'Angelo gespeeld waarin zangeres Annlouice Wolgers haar kwaliteiten als operazangeres overtuigend tentoonspreidt. Maar als na dit korte intermezzo Velvet Embracer ingezet wordt, barst de feestvreugde weer los.
Iedereen zweet zich kapot, maar wat kan het schelen. De hele zaal springt en stuitert mee en na elk nummer volgt er een golf aan applaus en gejoel vanuit het publiek ter uiting van het enthousiasme. De band zelf wordt hierdoor duidelijk ook opgezweept en er ontstaat zo'n zeldzame magische interactie die je maar eens in het jaar bij een concert meemaakt. Johannes Bergion maakt vanachter zijn cello steeds grimmigere grimassen en zweept het publiek op. De twee trompettisten kijken elkaar vanuit hun ooghoeken genietend aan als ze op hun koperen fluiten blazen. Het is één groot festijn en het publiek is dan ook totaal niet tevreden als de band het na Poetic Pitbull Revolutions voor gezien wil houden.
klik op de foto's voor grotere versies
Het wereldberoemde 'we want more' kan de band dan ook niet anders beantwoorden dan met een toegift. En ze hadden geen beter nummer kunnen kiezen dan Balrog Boogie, de opener van de vorige CD (The Butcher's Ballroom). Het dak gaat eraf! Mensen, mensen, wat een band... wat een concert... wat een avond... Ik moet de meeste lezers hier waarschijnlijk teleur gaan stellen met het feit dat de optredens in Nederland gecancelled zijn. Maar ik was hier bij. En als je de kans krijgt om ze te zien dan moet je gaan!
