Gezien het boordevolle programma mocht Swashbuckle al tegen zes uur het spits afbijten. Hoewel de band net als Alestorm volledig op een piratenthema is gebaseerd, is het zeker geen ripoff. Ten eerste bestond Swashbuckle al twee jaar voordat Alestorm werd opgericht, maar ook muzikaal gezien lijken de bands weinig op elkaar. De no-nonsense, raggende thrash metal van Swashbuckle leek eigenlijk nog het meeste op een soort carnavalsversie van Tankard. Duidelijk was dat de heren weinig pretenties hadden maar er wel gewoon een leuk feestje van wilden maken. De al goed gevulde zaal werd dan ook getrakteerd op een onderhoudend optreden, compleet met opblaashaaien en mannen in carnavalsoutfits op het podium. Tegen het einde kreeg het geheel wellicht een iets te hoog kleutergehalte, maar amusant was het allemaal wel.

Daarna volgde voor mij al direct de grootste verrassing van de dag: Ex Deo. Zowel conceptueel als muzikaal viel deze band, geformeerd rond Kataklysm-frontman Maurizio Iacono, een beetje uit de toon, maar w�t een overdonderend optreden werd er neergezet! De bombastisch klinkende, epische death metal kwam uitstekend uit de speakers knallen en de Romeinse thematiek kwam goed uit de verf. Iacono wist bovendien met zijn karakteristieke grunt, imponerende figuur en krachtige podiumpresentatie het publiek vrij snel voor zich te winnen. Muzikaal gezien deed het geheel denken aan een indrukwekkende cocktail van Kataklysm, Keep Of Kalessin, Behemoth en Hollenthon. Het enige nadeel aan het optreden was de korte tijdsduur (krap een half uur), maar wat mij betreft was dit de uitschieter van de dag!

Na de indrukwekkende klanken van Ex Deo werd het weer tijd voor iets luchtigers: Alestorm. Hoewel de band pas twee jaar bestaat, had Alestorm gerust een van de headliners kunnen zijn, althans te oordelen aan de enorme publieksresponse die de band ten dele viel. Alestorm is na het verschijnen van het tweede album Black Sails At Midnight alleen maar populairder geworden. Helaas was het optreden vandaag een van de mindere van de band die ik heb mogen aanschouwen. Frontman Christopher Bowes (die met zijn baard steeds meer op een boskabouter begint te lijken overigens) was weer eens zo bezopen als een tor, wat zijn podiumpresentatie en zang niet echt ten goede kwam. Bovendien was het geluid � in tegenstelling tot de vorige bands � erbarmelijk en duurde het tot halverwege de setlist voordat �berhaupt de karakteristieke keyboarddeuntjes te horen waren. Aan de setlist lag de matige kwaliteit van het optreden overigens niet: nummers als Keelhauled, Wolves Of The Sea en �oudjes� als Captain Morgan�s Revenge en Nancy The Tavern Wench gaan er altijd in als zoete koek. De tweede helft van het optreden verliep al wat beter, maar al met al was dit toch een teleurstellend optreden.

Na een wat langere ombouwtijd stonden de heren van Die Apokalyptischen Reiter voor de taak om het overwegend jonge, voor Alestorm en Korpiklaani uitgelopen publiek voor zich te winnen. Met veel enthousiasme, het nodige theater (het SM-pakje van de keyboarder zorgde voor flink wat gefronste wenkbrauwen) en een vrolijke zanger die geen moment ophield met lachen, slaagde de band echter aardig in haar opzet. De muziek van Die Apokalyptischen Reiter laat zich onmogelijk classificeren: elementen uit talloze genres worden samengevoegd tot een catchy, krachtig, positief klinkend geheel. Nummers als Wir Sind Das Licht,, Revolution en konden dan ook op veel bijval rekenen. Al met al een prima optreden waar de band vermoedelijk aardig wat nieuwe fans aan heeft overgehouden.

Het onvermoeibare Unleashed viel vandaag voor veel mensen een beetje uit de toon met zijn redelijk monotone death metal-gebeuk. En erg overtuigend was het optreden ook eigenlijk niet. Wat mij betreft is Unleashed live altijd typisch zo�n band die drie nummers leuk is, maar daarna saai wordt omdat de nummers zoveel op elkaar lijken. En hoewel er ditmaal toch ook wat meer oudjes (onder andere van het debuut Where No Life Dwells) voorbij kwamen, miste ik een beetje bezieling. Wellicht dat de band zichzelf ook niet helemaal vond passen tussen de rest van de bands en het erg jonge publiek. Hoe dan ook, het was een weinig verheffend optreden.

Daar kwam verandering in toen de headliner van vanavond, Korpiklaani, het podium betrad. De stemming zat er vanaf het begin prima in en hoewel het geluid bij opener Vodka nog te wensen overliet, werd dat al snel beter. Gelukkig maar, want in het begin van de setlist werd al meteen teruggegrepen naar twee geweldige oudjes: Journey Man en Cottages & Saunas. Vanaf dat moment was er geen houden meer aan, behalve op de momenten wanneer de band wat gas terugnam (zoals met het ietwat langdradige Huppiaan Aarre van het meest recente album Karkelo). Daar stond echter tegenover dat met nummers als Happy Little Boozer, Wooden Pints en de heerlijk opzwepende Hector-cover Juodaan Viinaa het hek goed van de dam ging, het bier door de lucht vloog en de norse security-neger zijn handen vol had aan de talloze stagedivers (waaronder zelfs nog de zanger van Alestorm, die straalbezopen vanuit het publiek op het podium klom om mee te zingen, maar direct bij zijn lurven werd gegrepen en van het podium werd afgetrokken door de security). Hoewel de zaal tegen het eind van het optreden al wat leeg begon te stromen (laatste treinen halen � een betere afstemming was handig geweest!), kan de organisatie terugkijken op een geslaagde editie van dit inmiddels jaarlijks terugkerende feestje.

Unleashed:

Die Apokalyptischen Reiter:

Ex Deo:

Alestorm:

klik op de foto's voor grotere versies