Woensdag:

Langzaamaan wordt Utrecht overspoeld door goths. De één nog extremer uitgedost dan de ander, maar ook mensen die zich niets aantrekken (letterlijk) van het grote verkleedcircus zoeken hun toevlucht in het oververhitte Tivoli Oudegracht. Toch lijkt het meer op een gothic concertavondje dan een echt festival tot nu toe. Maar dat is ook niet vreemd gezien er deze avond maar op één locatie wat gebeurt en er maar twee bands spelen.

The Foreshadowing heeft de eer Summer Darkness 2009 af te trappen. Een ondankbare eer, want overduidelijk is men niet voor deze band gekomen. Tijdens de gothic/doom van het Italiaanse sextet werd er vooral gesocialized. Een man/vrouw of tien danste en deinde mee maar daar was het dan ook wel mee gezegd. Toch was de muziek in zijn geheel niet onverdienstelijk. Denk aan My Dying Bride, maar dan wat sneller. De mooie baritonstem van zanger Marco Benevento geeft een mooie melancholische draai aan het geheel. Maar helaas, het mocht niet baten. Ook heeft de geluidsman zijn zaakjes niet helemaal op orde. Er zit een nare midhoge toon over het geheel heen en het vooral de gitaren klinken als een brij. Desalniettemin zat het allemaal goed in elkaar.

Met het verstrijken van de tijd neemt de hitte binnen nog verder toe. Voor de ingang is het een drukte van jewelste terwijl het binnen rustig is. Men zoekt het optimum tussen zolang mogelijk buiten staan om frisse lucht binnen te krijgen en niet te laat naar binnen gaan om achteraan te moeten staan. Niet geheel verbazingwekkend is de hoofdact van vanavond dan ook al begonnen als de grote menigte nog binnen moet komen. Als men eenmaal ontdekt dat ze het eerder genoemde optimum te ver in de tijd geplaatst hebben, stroomt de zaal snel vol. Ook het balkon is intussen open.

Uitverkocht is 't niet, maar druk wel. En gelukkig weet Lacuna Coil wèl hoe ze de voetjes van de vloer moeten krijgen bij de aanwezigen. De hele zaal staat te springen en te dansen en te joelen op aanmoedigingen van zanger Andrea Ferro en zangeres Cristina Scabbia. Een goede lichtshow voegt nog dat extra toe dat een show tot een memorabele avond maakt. Ik heb deze band in deze zaal in 2003 al eens gezien en sindsdien is de band duidelijk professioneler geworden. Dat dit soms ten koste gaat van de spontaniteit leek echter niemand te deren. Hoewel er niet echt sprake was van Summer Darkness is dit toch een zeer geslaagde avond. (Wouter)

Donderdag:

Dat ook de organisatie het optreden van gisteravond niet echt als onderdeel van het festival beschouwt blijkt uit het feit dat het festival zijn officiële opening kent op de donderdag. Gezien ondergetekende moet werken tijdens deze plechtige bijeenkomst in Museum Catharijneconvent, hier dus geen verslag van. Een blik op het programma wekt nog steeds niet echt de indruk dat er sprake is van een festival. Twee bands in Tivoli moeten het werk opknappen voor vanavond. Allereerst Irfan.

Irfan betekent 'kennis' in het Arabisch/Perzisch. Dat het optreden niet in het kader van een kennismakingsrondje stond was duidelijk aan het publiek te merken. Hier en daar werd er gedanst op de wereldmuziek van de Bulgaren en werd de muziek tussen de nummers joelend en klappend begroet. Een unieke band met veel verschillende traditionele folkinstrumenten zoals de darbouka, viola da gamba en de oud en met de hand bespeelde percussieinstrumenten. Maar het meest in het oog (en oor) springende element uit de band is toch wel zangeres Denitza Seraphimova. Met haar etherische, mystische stem lijkt zij het publiek welhaast in trance te willen brengen. Wat zonde dat dit geen zittend concert is. Opvallend, en in mijn ogen enige minpuntje, is dat de aankondigingen door een voor mij onzichtbaar mannelijk bandlid gedaan worden. Blijkbaar kan de zangeres zelf geen woord Engels, maar het was toch wat charmanter geweest als de aankondiger eventjes de moeite had genomen om op te staan en naar voren te lopen om zijn verhaal te doen. Dat deed echter niets af aan de muziek want die sloeg zeer goed aan bij iedereen. Noemenswaardig is nog het gastoptreden van onze landgenoot Karim die met zijn soefimuziek de band versterkt. Een dikke pluim.

Wie al wat langer meegaat in het circuit zal de headliner niet voor het eerst zien. Zij het dan wellicht dat zanger Alexander Veljanov ondersteund werd door andere muzikanten in de vorm van de Duitse darkwave band Deine Lakeien. Wat niet iedereen weet is dat deze klassiek geschoolde (en geklede) Duitser ook solo al meer dan tien jaar aan de muzikale weg timmert. Hoewel het wat minder druk is dan gisteren wil men toch even weten hoe meneer het er in zijn eigen project vanaf brengt. Na tien minuten is het voor mij en velen met mij toch allemaal wat te monotoon. In combinatie met de overweldigende hitte moet ik helaas toegeven dat ik afgehaakt heb. Buiten is het intussen gezellig druk aan t worden. Er is een begin gemaakt aan de festivalsfeer waar gisteren nog weinig van te vinden was. (Wouter)

Zaterdag:

De zaterdag is dé dag van het Summer Darknessfestival. Vandaag begint de eerste band namelijk om één uur 's middags en de laatste act eindigt om kwart voor vijf 's nachts. Kortom: vandaag is er ruim veertien uur lang muziek te horen, natuurlijk afgewisseld met andere activiteiten als een boottocht over de grachten met poëzievoordrachten, workshops, het spel Cruel 2B Kind en de mogelijkheid om bordspellen te spelen in Trianon.

Het Domplein is het tijdens het gehele festival gratis toegankelijk voor de bezoekers van Summer Darkness en andere nieuwsgierigen. Dit podium staat vooral in het teken van pure folkbands als Celts Without Frontiers, Orfeo en Dandalion Wine en zij treden dan ook meerdere dagen op. Dit geldt ook voor het Belgische Embrun dat met hun ball folk de dag mag openen. Deze formatie bestaat uit een vijftal muzikanten en een heleboel instrumenten. Waarschijnlijk hebben deze zuiderburen al een aantal fans meegenomen, want vanaf het begin dansen er een mensen mee op de muziek. En dat de balmuziek van Embrun aanslaat, blijkt wel uit het feit dat er steeds meer mensen meedansen. Voor Embrun was dit ongetwijfeld een geslaagde gelegenheid om hun tweede album aan de man te brengen.

Na een aantal nummers balmuziek, wordt het tijd voor de synth pop en electro van het Britse Kloq. Nog nooit heb ik Tivoli Oudegracht zó leeg gezien. En dat was jammer, want het optreden was goed: meer dan goed zelfs! Een heerlijke opener, mede dankzij de groovende bas. Op de voorste rijen wordt al meegedanst op de mix van techno, pop, Depeche Mode en Kraftwerk. Als ik mij het goed herinner, dan kwamen onder andere de nummers You Never Know en We're Just Physical voorbij.

De volgende band in Tivoli Oudegracht is het Belgische duo van Absolute Body Control. Hoewel ze net als Kloq electro maken, gaan deze heren meer richting old school electro en EBM. Na het uitstekende optreden hiervoor, weet Absolute Body Control de hooggespannen verwachtingen niet waar te maken. Ik vond de muziek dit keer een stuk minder dansbaar en hoewel de zaal inmiddels voller was geworden, liepen er redelijk wat mensen met mij de zaal uit. Dit kan ook te maken hebben gehad met het gebrek van interactie met het publiek.

In de tussentijd brachten fotografe Kim en ik een bezoekje aan de markt op het Domplein. Hier stonden verschillende nationale en internationale kramen met gothic kleding, cd's, sieraden en aanverwante artikelen. Er heerste een gezellige sfeer en we pikten nog een stukje mee van de violist Sieben. Zijn ingetogen, gevoelige muziek verdient alle aandacht en vooral stilte. Het Domplein bleek hier helaas geen ideale locatie voor.

Terug in de Oudegracht zagen wij de laatste nummers van het Zweedse Spetsnaz. Hoewel ook zij het niveau van Kloq niet wisten te halen, was hun muziek een stuk beter te verteren. Ook wel 'future pop' of 'dark electro' genoemd, liggen zij in het zelfde straatje als één van de headliners van vanavond: Front 242. Het was leuk om een aantal nummers te horen, maar gelukkig hebben wij niet het hele optreden hoeven uit te zitten.

Daarna was het wachten op Reaper. Een Duitse electro act met Vasi Vallis als zanger, die weer bekend is van zijn werk met Frozen Plasma en optredens met Combichrist en VNV Nation. Ook alleen weet hij zich uitstekend te redden met zijn kameraden van Reaper. Nummers als She's A Devil And A Whore, Twisted Trophy Hunter en The Devil Is Female werden goed ontvangen. Geen wonder, want deze dark electro is perfect om op te dansen en stilstaan werd een opgave. Het publiek werd nog getrakteerd op een nieuw nummer: (Truly) Dirty Dancing. Er was een ontspannen sfeer op het podium te zien en er werden onderling grappen gemaakt naar elkaar en naar bezoekers. Alleen zanger Vasi werkte af en toe wat op de zenuwen door steeds van de ene kant naar de ene kant van het podium te lopen en daar te zingen. De temperatuur in de zaal was inmiddels tot het kookpunt gestegen, zo leek het.

Na buiten even afgekoeld te zijn een snelle hap gescoord te hebben, liepen we van Tivoli Oudegracht snel naar Tivoli De Helling om daar niets te hoeven missen van het Duitse Eisbrecher. Helaas voor deze heren was de zaal matig gevuld toen het optreden begon. Gelukkig liep het daarna snel voller, want dit was weer een show om van te smullen. Met hun industrial rock doen deze heren algauw denken aan landgenoten Rammstein. Maar in mijn ogen is Eisbrecher toch een stuk beter en dat danken ze onder andere aan hun geweldige zanger Alexx. Met grappen over Nederland en Duitsland en een koddige poging tot Nederlands weet hij alle aanwezigen op zijn hand te krijgen. Ook de andere leden staan live hun mannetje, ook al hebben ze niet veel bewegingsvrijheid op het volgebouwde podium. De nummers Heilig en This Is Deutsch waren voor mij de hoogtepunten, evenals het zinderende slot van dit optreden.

Dan is het tijd voor iets heel anders: het Noorse Zeromancer. Eerder dit jaar kwamen zij eindelijk weer met nieuw werk op de proppen en het publiek van Summer Darkness kwam in groten getale naar deze show kijken. Deze Noren brengen donkere electrorock die teruggaat op de jaren '80. Onder andere Doppelgänger I Love You van de nieuwe plaat kwam voor bij. De sfeer zat er goed in en dat zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met de energieke zanger Alex. Jammer genoeg moest ik tijdens dit optreden weg om de bus en trein te halen, maar ik heb mij vandaag prima vermaakt! (Nicole)

Zondag:

De zondag staat in het teken van het zwaardere werk. In Tivoli Oudegracht staan drie metalbands in het folk metalgenre en aansluitend zal de zangeres van één van Nederlands bekendste gothic metalbands een speciaal optreden verzorgen. Ook vandaag was het weer prachtig weer en werd Utrecht voor de laatste keer overspoeld door in het zwart gehulde mensen.

Aan de Roemenen van Negura Bunget de taak om de sfeer erin te brengen. Met hun sfeervolle black metal moet dat ongetwijfeld lukken, maar als het geluid zo slecht in de mix staat, is er helaas geen beginnen meer aan. Met allerlei verschillende en aparte instrumenten zal het ook zeker geen gemakkelijke taak zijn om het geluid goed te krijgen. Voor mij verpestte dit helaas veel van dit optreden. De setlist leek vrijwel identiek aan die van Metalcamp 2009 met nummers als Cunoa?terea Tacuta en Cel Din Urma Vis. Het geluid was daar een stuk beter, waardoor ik dit optreden extra vond tegenvallen. De bezoekers in de zaal leek het niet veel uit te maken en zij leken dit optreden prima te smaken.

Als er ergens sprake is van folk metal, dan kan je er donder op tegen zeggen dat ook Týr van de partij is. Eerder dit jaar tourden zij met Alestorm en Heidevolk en dit optreden kon zo uit die reeks komen. De heren waren gehuld in een maliënkolder, die zanger Terji halverwege het optreden afdeed vanwege de hitte. Ook hield hij zijn gebruikelijke 'Religion is bullshit'-praatje en uiteraard werden nummers als Wings Of Time, Hail To The Hammer en Redin Smigur gespeeld. Hoewel ik normaalgesproken niet zo'n fan ben van Týr, was dit optreden redelijk te behapstukken ook al was het een routineklusje voor de band zelf.

Als je een feestje wilt, dan weet je wel bij wie je kunt aanbellen daarvoor: het Finse Korpiklaani! Met nummers als Wooden Pints en – de tot het einde bewaarde nummers – Happy Little Boozer en Beer Beer weten zij menige zaal op hun kop te zetten. Dat viel dit keer wat tegen. Wellicht lag dit aan het vroege tijdstip of een wat tam publiek. Vooraan ging men in ieder geval goed tekeer op de vrolijke hoempatonen van deze folk metallers. Gelukkig bevond ik mij niet in de eerste regionen, want daar werd menig bezoeker nat van het bier dat door de band op het publiek werd gegooid.

Dan is het tijd voor een intiem optreden in museum Van Speelklok Tot Pierement. Met op de achtergrond een gigantisch orgel zal Floor Jansen met het Red Limo String Quartet een aantal nummers van After Forever brengen. Zoals het een echte diva betaamt, komt Floor te laat binnen, maar wat een indruk weet ze te maken met haar prachtige stem! Oudere nummers van After Forever komen aan bod met Monolith Of Doubt en My Pledge Of Allegiance I. Vooral van de laatste plaat komt veel langs: Cry With A Smile dat Floor voor het laatst op de begrafenis van haar opa zong, Equally Destructive, Strong, Energize Me en het afsluitende Dreamflight. Eveneens werd een cover van Heart met de titel Alone vertolkt. Een prachtig optreden in een intieme setting die afgesloten werd met een staande ovatie. Hoewel het geluid op de eerste rij van het achterste vak prima was, kan ik me wel voorstellen dat het vooraan wat hard was. Het was overigens jammer dat er een groot aantal fotografen was dat steeds langs bleef lopen en zo het optreden enigszins verstoorde. De bladmuziek was overigens uitgeschreven door After Forever's eigen Joost van den Broek, die ook aanwezig was en een daverend applaus in ontvangst mocht nemen. (Wouter)

Een band die ik volgens velen niet mocht missen en waarschijnlijk wel zou kunnen waarderen is het bijzondere Rosa Crux. Deze Fransen brengen een spectaculaire show met kerkklokken, een koor en één nummer wordt begeleid met vlaggen. De kaarsen op het podium en de Latijnse muziek versterken het beeld van 'heksenketel-muziek' zoals iemand mij Rosa Crux omschreef. Het geluid was helaas niet opperbest, zo waren de kerkklokken en het koor lang niet altijd goed te horen helaas. Al met al was het een bijzonder geheel om naar te kijken en een boeiend geheel. Voor mij was dit de afsluiter van een meer dan geslaagd Summer Darkness. Op naar volgend jaar! (Nicole)