Caedere brengt deze maand de opvolger uit van het uit 2003 stammende debuut Mass Emision. Clones of Industry is in de set dan ook ruim vertegenwoordigd en dat doet de afwisseling meer dan goed. Er lijken veel meer verschillende soorten beats in de nieuwe nummers te zitten, maar dat betekent zeker niet dat de band softer is geworden! Caedere is hoe dan ook een band zonder al te veel pretenties en de spelvreugde druipt er ook in een matig gevulde Baroeg van af. Met het voorbijrazen van nieuwe werkstukjes (waarvan het apennummer Bokito wel de meest opvallende titel heeft) groeit mijn enthousiasme over de binnenkort te verschijnen langspeler en gezien het feit dat na de soundcheck van het drumstel de geleende combo'tjes gewoon snel zijn gemict, zodat er niet nog meer tijd verloren ging, is het geluid vanaf de eerste noot voortreffelijk waardoor de krachtige show perfect te volgen is. Onder meer Rope To Tie en Rotten To The Core komen ook nog voorbij en het rokende publiek dat buiten staat lijkt zich ook steeds meer richting het podium te begeven. Qua presentatie behoeven de vijf heren ook totaal geen uitleg want Caedere blijft ��n van de bewegelijkste en lompste bands die ons land kent.

Sinister is natuurlijk ��n van de oudste en meest legendarische bands uit de Lage Landen, al was dat niet echt te merken aan de populariteit van de band in de afgelopen jaren. Ikzelf ben een behoorlijke fan van het oude werk, maar sinds het optreden op Wacken in 1999 ben ik niet echt onder de indruk geweest van Sinster-incarnaties. Nu dan mijn eerste ontmoeting met de (wederom) vernieuwde line-up. Inmiddels is niet meer bij te houden wie er in de band van Aad (Kloosterwaard) zit, maar ��n ding is wel duidelijk: Sinister heeft in acht jaar niet meer zo hecht geklonken. De eerste tonen zijn wat onwennig maar als de band Sadistic Intent in heeft gezet (op de inmiddels aanwezige pro-backline) is duidelijk in welke context we de nummers mogen plaatsen hede ten dage. Het lijkt erop alsof Sinister wat meer rock-ge�ri�nteerd staat te spelen dan voorheen. Aan de frontlijnen staan drie kale knarren in zwarte overhemden, hetgeen een uniforme indruk geeft (letterlijk), en ondanks het gebrek aan beweeglijkheid sta ik naar een profi band te kijken.

Ouder werk als Awaiting The Absu en Corridors To The Abyss worden op acceptabele wijze gebracht, maar vooral gitarist Alex Paul heeft de nodige moeite om in zijn eentje de brutere werkstukjes vol te laten klinken, in tegenstelling tot de jonge nieuweling achter de drumkit, die met twee vingers in zijn neus de kwaliteiten van Aad?s drumwerk tot kleuterniveau degradeert. Bij de meer recente liederen is de speelstijl wel gepaster (voor de muzikanten onder ons: de snelheid van het oude werk wordt slechts door de drummer gehaald, waardoor deze band beter uit de verf komt bij groovi�r materiaal) maar toch lijkt het publiek de afwisselende set erg te waarderen. Alleen Savage or Grace komt niet aan bod, voor de rest wordt van alle platen wel een nummertje ingelijfd. Aad is vandaag ook Mr. Sympatiek himself en lijkt in zijn nopjes met de publieksreacties te zijn. Met The Silent Howling sluit Sinister een geslaagde gig af.

Waar Sinister voornamelijk mid-tempo-rubbernek-muziek maakt, is Cryptopsy nog altijd een van de extreemste bands in het death/grind genre, ondanks de (voor Cryptopsy begrippen) toegankelijke nieuwe plaat The Unspoken King. Ik ben dan ook benieuwd of de band dit maal, in tegenstelling tot tijdens Neurotic Deathfest 2008, WEL meerdere nieuwe tracks aan een live-debuut zal blootstellen. Vanaf de eerste noten is in ieder geval aan de voller ogende zaal duidelijk dat het publiek voor Cryptopsy is gekomen, en voor niemand anders! ...and Then It Passes en Graves Of The Fathers beuken direct het vermoeide gepeupel compleet overhoop om vervolgens de rest van de discografie op nog brutere wijze aan de aanwezigen op te dringen. Worship Your Demons, Carrionshine, White Worms en Open Face Surgery laten nog steeds de mededingers naar de 'World Heavyweight Championship Belt of Brutal Death' ver achter zich.

Het geluid is hard en vet en het publiek laat zich meer dan eenmaal verleiden tot een ferme partij moshen. Wat wel direct opvalt is dat Eric L. (bass) met z'n gekortwiekte kop en de verse gitarist (met z'n lange dreads) niet zo goed weten wat ze met hun presentatie aanmoeten. Laatstgenoemde heeft tevens de zeer vervelende tendens om overdreven 'inhaled' grunts in de microfoon te spuwen. Lord Worm (voormalig frontman) had ook niet de meest gangbare vocale stijl, maar deze jongeman met z'n gitaartje op kinhoogte maakte het er mijns inziens niet bruter op... eerder rommeliger. Flo M. daarentegen mept wederom het drumstelletje op onnavolgbare (lees: chaotische) wijze aan gort, maar ontbrak dus aan het vocale firmament met z'n zieke screams. Emaciate en Abigor maken de set er in ieder geval niet softer op en dan gooit Cryptopsy t�ch nog een nieuw nummer in de strijd, maar een vernieuwde band met een vernieuwde set krijgen we niet te zien vandaag. Alsof Flo en zijn kompanen toch te bang zijn dat ze de zaal leegspelen als ze frontman Matt McGachy zijn emotionele strot open laten trekken. Ik zit niet per s� te wachten op 6 nummers van de nieuwe plaat, maar als je als band een nieuw album maakt ga ik er toch vanuit dat je iets meer schijt hebt aan meningen van anderen dan de Canadeese grind/metalcore-hyperblast-deathmetallers van Cryptopsy klaarblijkelijk hebben. Het publiek lijkt het in ieder geval weinig te deren en als de band dan uiteindelijk afsluit met nog maar eens twee nummers van de klassieker None So Vile kan ik een zeer ambivalente conclusie aan dit optreden hangen. Laf maar bruut. Bepaal voor jezelf je favoriete Cryptopsy plaat... maar als het The Unspoken King is, kom je er bekaaid vanaf bij een Cryptopsy live show.

Sinister:

Caedere:

klik op de foto's voor grotere versies