Aan Warbringer de altijd zware taak het festival te openen. Het intussen redelijk aangelopen publiek heeft zich uit nieuwsgierigheid massaal verzameld in de tent. Zoals menig andere openingsact heeft ook Warbringer een niet al te best geluid. Eigenlijk is het één grote brei thrashmetal met een flinke metalcorerand. Vooral dat laatste is te merken aan het relatief jonge publiek dat zich vooraan gemeld heeft om een eerste headbang te wagen en een mosh te plaatsen. Dat het eigenlijk één enorme bak herrie met triggers van drummer Nic Ritter en geblèr van zanger John Kevill is, schijnt hen niet te boeien. Op mij maken ze echter weinig indruk. Weinig origineel, maar een redelijk begin van de dag. (Wouter)

Heidevolk is een band die ik inmiddels al aardig vaak heb gezien, maar live staan ze bijna altijd garant voor een goede show. En hoewel ze in thuisbasis Gelderland optraden, bleven de reacties van het publiek erg lauw. Wellicht had dit te maken met het vroege tijdstip waarop de band speelde, het ontbreken van de viool of speelde het slechte geluid parten. Hoe dan ook, persoonlijk denk ik dat de folk metal van Heidevolk beter uit de verf was gekomen als ze later op de dag stonden ingepland en het publiek al een drinkhoorn (of meer) achterover had kunnen slaan. Geen slecht begin van de dag, maar deze heren kunnen veel beter. (Nicole)

Dan is het tijd voor één van Warbringers tourmaatjes van vorig jaar: All Shall Perish. Niet geheel tegen de verwachting in tappen deze Amerikanen dan ook uit hetzelfde muzikale vaatje. Hier dus ook een flinke dosis core-invloeden, hoewel de basis meer in de deathgrind ligt. Gelukkig heeft meneer de geluidsman deze keer de zaakjes een stukje beter op orde. Nog steeds niet briljant maar er zijn nu meer instrumenten te onderscheiden. Qua originaliteit doen ze het ook een stuk beter en het publiek is het daar duidelijk mee eens. De eerste bezwete mannenlichamen kletsen tegen elkaar aan in een fatsoenlijke pit en er wordt behoorlijk meegeschreeuwd. Technisch zit het bovendien allemaal wat beter in elkaar. Meer afwisseling, betere interactie met het publiek, het echte festivalgevoel begint van menigeen bezit te nemen. De sfeer zit er goed in. (Wouter)

Het buitenbeentje van vandaag is gothic metalband Delain. In het eigen genre zijn ze een grote naam, maar op dit festival lijken ze buiten de boot te vallen gezien de overige bands. Het was dan ook niet druk bij het optreden van Delain. De band, met een in het zomers wit geklede zangeres Charlotte, speelde uiteraard nummers van hun debuut Lucidity en hun recente album. Halverwege het optreden ben ik van ellende maar weggelopen. Het geluid was wederom zo verschrikkelijk dat het zeer deed aan mijn oren. De zang leek soms wel vals en ook de instrumenten waren niet lekker op elkaar afgestemd. Erg sneu, want de band deed zeker haar best. Laat dit een goede les voor de organisatie zijn; zet volgend jaar geen gothic band tussen allerlei death-, doom- en black metalbands. (Nicole)

Na de 'ballads' van Delain is er alweer zo'n coreband in de tent. Echter niet zomaar eentje. Het zijn de mannen van The Dillinger Escape Plan die de hele tent vol kregen om hun live-reputatie waar te gaan maken. Idiote ritmesecties, bizarre overgangen... Het is één grote chaos. Technische deathmetal gevuld met mathmetal en jazz. Versterkt door één van de energiekste podiumpresentaties ter wereld worden de ogen en oren van de aanwezigenflink de kost gegeven. Vooral gitarist Ben Weinmann liet een sterk staaltje marathon sprinten met hindernissen zien. Tegen versterkers en muren opspringen en zelfs in de lichttrusten klimmen, niets was hem te gek. Het publiek lustte hier dan ook wel koek van. Wat een snelheid, wat een complexiteit, wat een mayhem. Veel mensen bleven uit verbazing langer kijken. Jammer dat ze zo vroeg op de bill stonden, maar een absolute topper voor dit festival. (Wouter)

Dan steekt er een black metalwind op bij het hoofdpodium. Het is het Noorse gezelschap Keep Of Kalessin. Het optreden wordt ingezet vanaf tape: het akoestische gitaarstuk van het nummer The Black Uncharted. Degenen die de band nog niet kenden zouden waarschijnlijk mede op basis van de kleding een nogal folk/viking georiënteerde band verwachtten. Maar aan die illusie werd gauw een einde gemaakt. De technische black werd met de snelheid van een TGV het publiek in geslingerd terwijl het melodische aspect ook erg goed overeind bleef. Niet geheel verrassend was Kolossus, hun laatste album uit 2008, goed vertegenwoordigd in de set. Maar ook het nummer Crown Of The Kings van Armada ging er bij het publiek in als zoete koek. Vervolgens kreeg drummer Vyl de kans om zich eventjes solo uit te leven op zijn pannen- en dekselsetje. Wat een ritmes, wat een overgangen... Zonder aan bruutheid te verliezen kregen we even een tourtje door de jazz- en fusionmogelijkheden die Keep Of Kalessin met deze drummer in huis heeft. Hij kreeg dan ook de handen van het publiek met gemak op elkaar. (Wouter)

In de tent was het nu de beurt aan Kataklysm. Enkele dagen eerder speelde de band ook al op Metalcamp en daar heb ik de band aan het werk gezien. Het optreden nu was van een iets minder niveau, maar zeker niet slecht. De band wist zelfs circle pits en een wall of death los te maken bij het publiek, waardoor je volgens zanger Maurizio Crippled And Broken kon raken. Dit nummer werd uiteraard dan ook gespeeld, evenals Manipulator Of Souls en As I Slither. Het publiek vermaakte zich in ieder geval opperbest met deze death metal Canadezen. (Nicole)

Een band waar ik zelf erg nieuwsgierig naar was, was de Zweedse doom band Candlemass met hun nieuwe zanger Robert Low. Vooral hun debuut Epicus Doomus Metallicus blijft een kraker van jewelste met Solitude als hoogtepunt. Mijn vreugde was dan ook groot toen dit nummer werd ingezet. Voorbij kwamen ook Emperor Of The Void en Hammer Of Doom. De nieuwe zanger is vocaal een aardige aanwinst (ook al viel hij af en toe wat weg door het geluid), maar live staat hij met katachtige bewegingen en weggedraaide ogen op het podium. Persoonlijk vond ik dat een behoorlijk afknapper. Het publiek maakte het allemaal niets uit en er werd dan ook luid om een toegift geroepen, die vervolgens werd gegeven in de vorm van een cover van Rainbow (Kill The King). (Nicole)

Death Angel speelde eveneens aan aantal dagen eerder op het Sloveense Metalcamp. Destijds vond ik hun melodieuze thrash metal al niet echt mijn ding en deze show heb ik dan ook vanaf een plekje in het gras gevolgd. Wat ze doen, doen deze heren goed en de bezoekers in de tent waren het daar zeker mee eens. Nummers als Lord Of Hate, Kill As One en Falling Asleep werden goed ontvangen en er ontstonden enkele moshpits. Een ander positief punt aan dit optreden was het goede geluid (eindelijk!). (Nicole)

Het blijft een beetje hetzelfde riedeltje, maar ook Satyricon heb ik eerder aan het werk gezien op Metalcamp. Daar trad de band midden in de nacht op, omdat hun instrumenten op het vorige festival waren blijven staan. Dit keer ging alles goed en had zanger Satyr zijn eigen vertrouwde microfoonstandaard voor zich staan. Toch was de show dit keer minder goed. De black metal van Satyricon is in het donker namelijk een stuk sfeervoller en ook Satyr leek er deze keer minder zin in te hebben. Vooral in het begin van de show was hij niet tevreden over het volume, wat eigenlijk gedurende het gehele optreden erg laag was. Daarbij was de show vrijwel identiek aan die in Slovenië, alleen vroeg Satyr daar niet om een joint en hier in Nederland uiteraard wel. Voor iedereen die niet naar Metalcamp was, was dit ongetwijfeld een gave show. Ik vond het meer een herhalingsoefening. (Nicole)

Terug naar de tent. Dat religie en wetenschap niet samen gaan is al langer bekend. Vandaag benadrukte Meshuggah dat nog maar eens even fijntjes door hun wiskundige aanpak van het spelletje op een demonische manier te brengen. Hoewel ze vaak in één adem met The Dillinger Escape Plan van eerder op de dag genoemd worden gaat de vergelijking eigenlijk totaal niet op. Log, statisch, zwaar downtuned maar vooral strak. Van ongeëvenaarde strakheid was vooral het drumwerk van Tomas Haake. Waar hele wedstrijden op Youtube gehouden worden om het nummer Bleed te spelen lijkt het wel of hij z'n hand er totaal niet voor om draait. Het polyritmisch haarschudden gaat ook het publiek erg goed af en het gaat flink los in de pit. Nummers als Combustion en Pravus passeren de revue, maar gelukkig is er ook nog ruimte voor oud werk. Rational Gaze van het album Nothing werd groots onthaald door de vele fans. Helaas lag de nadruk in de set wel heel erg op het nieuwe album obZen. Ander minpuntje was dat na een minuut of 40 het 'Future Breed Machine-fluitje' van gitarist Fredrik Thordendal al klaar werd gezet, terwijl ze voor 60 minuten op het programma stonden. Het traditioneel laatste nummer van Meshuggah besloot een veel te korte maar ongeëvenaarde strakke set van de koningen van de mathmetal. (Wouter)

De hoofdact vanavond was Moonspell, maar toch was het veel minder druk bij deze band dan bij Satyricon of Meshuggah. Jammer, want deze Portugezen gaven een erg gave show weg. Vanzelfsprekend werden klassiekers als Finisterra, Opium, Nocturna en Night Eternal gespeeld. De Nijmeegse zangeres Anneke van Giersbergen (ex-The Gathering) had een gastrol op het laatste album en deed mee met Scorpion Flower en Luna. Een strakke show die absoluut naar meer smaakte. De band had ook geluk dat andere factoren meewerkten; het geluid was prima en de schemering vormde een perfecte setting voor Moonspell. (Nicole)

klik op de foto's voor grotere versies

Toen bekend werd dat er een special guest ritual zou zijn, kon dat niet anders dan The Devil's Blood zijn omdat zij spreken van rituelen in plaats van optredens. Bloedovergoten stond dit zestal dan ook op de planken in de tent met hun occulte rock. Relatief weinig bezoekers bleven achter om deze band aan het werk te zien. Als ik mij het goed herinner, kwamen onder andere The Graveyard Shuffle van de demo langs en White Faces en The Heaven's Cry Out For The Devil's Blood van de EP Come, Reap. Live klonk het alles behalve slecht en ook Satyr (Satyricon) keek vanachter de coulissen goedkeurend toe. Over de live-optredens had ik erg wisselende verhalen gehoord, maar dat bleek allemaal erg mee te vallen en ik kijk nu al uit naar het binnenkort te verschijnen debuut en het optreden in Groningen. Deze show werd in ieder geval knallend afgesloten; één van de gitaristen van The Devil's Blood verkocht een bezoeker een klap, naar verluidt omdat deze de muzikant had zitten uitdagen. En hiermee kwam er een einde aan deze eerste editie van een gezellig en geslaagd FortaRock. Tot volgend jaar! (Nicole)

Plussen:
- Het mooie weer.
- Geen lange rijen voor de toiletten en barren.
- Gave bands voor een lage entreeprijs.
- Geen parkeergeld.
- Prima variatie wat betreft de eettentjes.
- Gezellige sfeer.

Minnen:
- Niet altijd goed geluid, vooral niet op het open stage. Verklaring: van de gemeente mocht het geluidsniveau niet hoger dan 98 decibel zijn.
- Hoge prijzen voor het eten en drinken.
- Soms erg lange rijen bij de munten.

Setlist Heidevolk
1. Krijgsvolk
2. Saksenland
3. Walhalla Wacht
4. Opstand Der Bataven
5. Koning Radboud
6. Het Bier Zal Weer Vloeien
7. Wilde Heer
8. Vulgaris Magistralis

Setlist Delain
1. Intro
2. Invidia
3. Stay Forever
4. Go Away
5. The Gathering
6. Control The Storm
7. Nothing Left
8. Virtue And Vice
9. Pristine

Setlist Satyricon
1. Commando
2. The Wolfpack
3. Now, Diabolical
4. Forhekset
5. Black Crow On A Tombstone
6. The Pentagram Burns
7. Den Siste
8. KING
9. Fuel For Hatred
10. Mother North

Meer foto's op Wouters eigen site www.basementonline.nl.