En eindelijk hebben we weer eens een goed gevuld death metal Baroeg. De laatste tijd lijkt men vooral voor de blek massaal de been op te gaan, maar vanavond trekken de death metalpioniers gelukkig ook een flink aantal belangstellenden. Als Nox onder leiding van Rob Oorthuis met Chronozonic Chaos Gods iets later dan gepland de aftrap verzorgt, is het voor het podium dan ook allesbehalve verlaten. Ondanks het te lekkere weer buiten duikt men gewillig de nauwelijks verlichte zaal in om de occulte sferen op zich in te laten werken of gewoon te genieten van een potje hard metaal. Nox geniet vandaag echter niet de beste show uit de live-reeks van de afgelopen tijd. Het optreden klinkt ietwat rommelig en de band slaagt er maar niet in om als geheel te klinken. Nu is dat voor een band als Nox niet funest, want een goed geluid en een overtuigende performance maken al een hoop goed. Vanavond is het geluid redelijk en is frontman Niels zoals gewoonlijk de enige die echt lijkt op te vallen op het podium. Zijn zieke blik en uitbundige handgebaren tijdens nummers als Darkness Undying, Blind Mad God en het nieuwe nummer Blessed Is The Hand That Destroys, maken hem tot de blikvanger op de planken, terwijl Rob en Oscar vooral in hun eigen muzikale wereld lijken te zijn gekeerd. Evenals op Neurotic Deathfest zijn The Jesus Sect en Signed In Blood de afsluiters van deze aardige, maar zeker niet vlekkenloze opener.
(Lana)
Elke keer als ik het had over de band Gorod, die dus met Immolation mee is op deze mini-zomer-tour, dacht iedereen meteen aan Gorerotted, Gorgoroth of the Rotted. Ondanks de overeenkomstige uitspraak van de bandnaam (als je het snel zegt) heeft dit Franse vijftal weinig overeenkomsten met het Engelse zuip-combo of de Noorse rechtbank-abonnees. Vanaf het moment dat Gorod de volumeknopjes opendraait knalt er een groovend spervuur van Necrophagist-riffs, Spawn of Possession-hooks en Psycroptic-structuren van het podium waar Arsis een dikke punt aan kan zuigen. Waar Nox met veel pijn en moeite de handjes op elkaar kreeg, lijkt het wel alsof Gorod de aanwezigen tot puberaal enthousiasme aanzet. De pakkende sound en techniek van deze band kan alleen maar leiden tot overrompeling. Het moet een keer gezegd worden: Hier is een echte drummer aan het werk, niet zo maar een gast die toevallig een strak techniekje heeft ontwikkeld waardoor hij heel snel kan frommelen. Zowel op de gitaren als op de ketels wordt een muzikaliteit losgelaten waar je U tegen zegt, zonder te verzanden in TE technisch gepiel. De solos zijn gelikt en de songs zijn allemaal duidelijk van elkaar te onderscheiden en als er dan al een onmogelijke break ingezet is, wordt hij direct opgevolgd door een nekbrekende groove. Van de nieuwste cd Process Of A New Decline hoor ik een hele hoop nummers voorbij komen en het blaast en giert als een tiet. Als er al een minpuntje te benoemen is zou het de uitstraling van de band moeten zijn. De klungelachtige maar sympathieke zanger en bassist met hun behaarde lichamen krijgen er nauwelijks een fatsoenlijk verstaanbaar woord Engels uit en soms komt het geheel toch een beetje over alsof ik naar een Franse Jostiband sta te kijken die toevallig wreed stampende technische deathmetal maakt. Debiel goed waren ze in ieder geval zeker! En had ik nou al gezegd dat het geheel meer groove heeft dan de kunstheup van James Brown!?...
(Sha)
Vader is na ruim een kwart eeuw natuurlijk al meerdere malen ondergaan door zowat iedere deathmetalhead op deze aardkloot, maar met de huidige line-up is het Poolse gezelschap onder leiding van de zichtbaar ouder wordende Piotr/Peter Wiwczarek in deze contreien nog niet te bewonderen geweest. Als de band de set opent met achtereenvolgens knalharde versies van Dark Age, Sothis, Silent Empire, Crucified Ones en Black To The Blind lijkt het alsof er sinds de vorige eeuw niks is verandert in het Vader kamp, maar schijn bedriegt, zoals het spreekwoord luidt. Ten eerste is gitarist Vogg van Decapitated de geroemde vervanger van oudgediende Mauser, die liever gitaarriedeltjes ging schrijven voor een NWOFFGM band (jaja, zie die maar eens uit te pluizen). Waar Mauser pas sinds de laatste paar platen hier en daar een solootje mocht bijdragen aan een Vader-show, laat Peter het leeuwendeel van de solos aan de nieuwelingover, die het enorm naar zijn zin lijkt te hebben op het podium. De rest van Vader 3.0 wordt gecompleteerd door een bebaarde, hevig getatoeerde wildeman op bas genaamd Reyash en een `sneller dan snel frommelaar` genaamd Pawel/Paul. De band laat ons ook een voorproefje horen van de aankomende (elfde!) langspeler Necropolis door Rise Of The Undead op het publiek af te vuren. Vader is natuurlijk in elke samenstelling een topband, maar de geoliede oorlogsmachine is wel vers uit de garage met tal van nieuwe onderdelen, dus een beetje inrijden is nog wel even nodig. Vaak ligt het tempo zo hoog dat zowel de gitaarlijnen als de drums verzanden in een chaos die we niet van deze band gewend zijn. Veel mensen, ik bedoel speedfreaks, zullen dit allesbehalve storend vinden, maar ik kan me niet heugen dat ik Vader zo rommelig heb meegemaakt als op deze avond.Shadowfear, Wings en toegift This Is The War/ Lead Us worden op acceptabele wijze weggezet, maar deze incarnatie moet duidelijk nog groeien... of een fatsoenlijke drummer vinden.
(Sha)
Als het tijd wordt voor de headliner valt het ineens op dat het aardig aan het uitdunnen is in de zaal. Is de hitte alsnog doorslaggevend of wil men gewoon vroeg naar huis omdat we allemaal massaal fris en fruitig op de werkvloer dienen op te doemen, de dag erop? Hoe dan ook, als Immolation aan de set begint is de publieksdichtheid redelijk gereduceerd, hoewel de band nog altijd op een aardige schare belangstellenden kan rekenen. Hoewel ik Immolation ook live onder de indrukwekkendste death metal bands schaar, omdat de band het massieve, zompige geluid ook op de planken ontzettend overtuigend kan brengen en altijd een goede setkeuze heeft, kent dit optreden dankzij de onoplettende geluidsman een rommelige start. De beste man maakt er een potje van, maar als er na opmerkingen uit het publiek alsnog aan de juiste knopjes gedraaid wordt en beide gitaren weer goed hoorbaar zijn komt het beest weer even buurten. Na de openingsnummers van het laatste album, Hate's Plague en Passion Kill worden ook onder meer Den Of Thieves, Harnesing Ruin en de machtige titeltrack van Close To A World Belowgespeeld. Gelukkig is er ook tijd vrijgemaakt voor de 'oudjes' Into Everlasting Fire, I Feel Nothing enOnce Ordained. Wat blijft Immolation toch een geweldige band. Zelfs tijdens een wat mindere show blijft de band imponeren. Dankzij de visuele verschijning, de down to earth houding, de onomstootbare nummers en het charisma van de band is het altijd prijs als Immolation langsdropt. Als er met Challenge The Storm en World Of Agony alweer de laatste nummers worden gespeeld is het nog altijd te weinig Immolation dan een death metal oor lief is...
(Lana)
Een bijzonder welgemeend dankwoord gaat uit naar de onbekende weldoener die zijn extra SD-kaartje heeft afgestaan ten behoeve van foto's bij dit verslag. Voor de hereniging van kaart met eigenaar mail even naar lana@metalfan.nl (niet allemaal tegelijk graag ;-)).
Op de volgende link zijn live-registraties van deze show te vinden:
http://www.youtube.com/letthemetalflow.
Immolation:
Vader:
