Elle Bandita mag op de vroege zondagmiddag de tweede festivaldag openen. Ze begon haar loopbaan als gitariste van de meidenband Bad Candy, onder de artiestennaam Ryanne Riot. In 2006 bracht ze vervolgens als Elle Bandita het mini-album Love Juice op de markt , dit jaar gevolgd door de eerste langspeler Queen Of Fools. Vandaag mag de zangeres/gitariste haar nieuwe cd aan een vrij groot publiek presenteren. Samen met haar begeleidingsband trakteert ze ons op een stevige pot rock 'n' roll, met wat punk en industrial invloeden. De songs klinken best aardig en schudden het publiek goed wakker, maar de muziek weet onze aandacht niet lang vast te houden. (Gilbert)
De avond ervoor stond Dennis nog op de planken met Peter Pan Speedrock, maar op zondag is hij rond het middaguur al wakker voor de Dikke Dennis Kleurwedstrijd. En dit is ook precies wat de naam doet vermoeden. Het is prachtig om te zien hoe een heel veld vol volwassenen zich met kleurpotloden en een tekening van Dikke Dennis weet te vermaken. Ondertussen zingt een geestelijke ietwat alternatieve paasliedjes, en worden er eieren gebakken voor de lunch. Jummie! (Tonnie)
Walls Of Jericho speelde vroeg in de middag in de Masters Of Rock tent, want 's avonds moest de band ook nog in Dordrecht optreden. Als dat optreden 's avonds maar half zo gaaf is als 's middags is het al de moeite waard. De redelijk gevulde tent kon genieten van hardcore van de bovenste plank, met een aantal wat oude krakers. Toch lag de nadruk op materiaal van het vorig jaar verschenen The American Dream, met ondermeer het titelnummer en speciaal voor alle metalheads het nummer The Prey. Frontvrouw Candace Kucsulain brult 35 minuten lang de longen uit haar lijfje, en wordt ondersteund door de hardste muur van geluid van de dag. Helaas inderdaad maar 35 minuten, ondanks dat de band volgens het schema een uur de tijd had. (Tonnie)
De twee studio-albums van Triggerfinger maakten tot dusver weinig indruk op mij, maar van diverse kanten hoorde ik dat het Vlaamse drietal een indrukwekkende live-reputatie heeft. Uit de drukte in de Masters Of Rock tent bleek al gauw dat ik niet de enige nieuwsgierige was, maar weinig aanwezigen leken uit hun dak te gaan. Mij kon het gezelschap in ieder geval ook live niet in extase brengen. Ze spelen weliswaar een lekkere pot rock 'n' roll, maar op Paaspop bleef het net als op de plaat nogal gewoontjes en werd het nergens echt geniaal. (Gilbert)
In Schijndel speelden dit jaar behoorlijk wat acts die er al vaker stonden, en ook de Hardrock Karaoke werd wegens in het verleden behaald succes geprolongeerd. Wie onder begeleiding van een degelijke groep muzikanten eens een hardrock-klassieker wil zingen voor een goed gevulde tent, is op Paaspop aan het goede adres. Daarbij mag je de term hardrock breed opvatten, want naast het onvermijdelijke Enter Sandman passeren songs van onder meer Anouk en Pet Benatar de revue. Onder het genot van een hapje en een drankje (die in de Resto-Lounge ruim voorradig zijn) is de Hardrock Karaoke best een leuk tijdverdrijf, totdat op een ander podium de volgende interessante band begint te spelen. (Gilbert)
Vrouwelijk schoon moet er af en toe ook op het podium te zien zijn, en daarvoor was Epica dan ook weer geschikt. Maar de band zou niet zijn uitgenodigd als het alleen om de snoet van frontvrouw Simone Simons te doen was. Nee, het was genieten van een goed optreden van een van de beste gothic metal bands van het moment, waarbij ondermeer Chasing The Dragon, Cry For The Moon en het lange Consign To Oblivion de revue passeerden. Wel waren er enkele technische mankementjes, maar niets storends. Dit was overigens het eerste optreden van Epica in enkele maanden, en ook het eerste met nieuwe gitarist Isaac Delahaye, die de band heeft losgeweekt bij God Dethroned. Later dit jaar zullen we horen hoe hij op cd klinkt, maar live past hij in ieder geval goed bij de band. (Tonnie)
De Dijk is zo ongeveer vaste gast op Paaspop. Zanger Huub van der Lubbe is de tel inmiddels kwijtgeraakt en durft niet met zekerheid te zeggen hoe vaak de band al in Schijndel heeft gespeeld. Van slijtage is bij De Dijk echter niets te merken. De formatie zet weer een geweldige show neer en publieksfavorieten als Ik Kan Het Niet Alleen en Als Ze Er Niet Is worden massaal meegezongen. Ook van het meest recente studio-album Brussel, dat een groot commercieel succes is, komen enkele songs voorbij. De Dijk toont met dit optreden aan live nog altijd tot de toonaangevende Nederlandstalige bands te behoren, als ze al niet de beste zijn. (Gilbert)
Het optreden van de Engelse punkrockers Toy Dolls is ronduit geniaal. De podiumpresentatie is zeer komisch (inclusief een grote opblaasbare champagnefles die confetti spuit) en de ene na de andere enthousiast gespeelde klassieker passeert de revue, waaronder Dougy Giro, Bless You My Son, The Lambrusco Kid, James Bond Lives Down Our Street en Queen Alexandra Road Is Where She Said She'd Be, But Was She There To Meet Me... No Chance. Het onbetwiste hoogtepunt van het optreden is de punkrock uitvoering van Nellie The Elephant, een kinderlied uit de jaren vijftig waarvan het vrolijke refrein de hele tent in beweging brengt. Wanneer de band aan het einde van de set het podium verlaat, vraagt het publiek dan ook luidkeels om een toegift. Daaraan geeft het drietal gehoor, zodat we nog kunnen genieten van een sterke coverversie van de Surfaris-instrumental Wipe Out en mee kunnen zingen met Glenda And The Test Tube Baby, maar dan komt de spetterende Toy Dolls voorstelling met de Theme Tune helaas aan zijn onvermijdelijke einde. (Gilbert)
Voor het grote publiek is hij misschien nog altijd onbekend, maar metalfans kennen Mambo Kurt natuurlijk wel van zijn vele succesvolle optredens op Wacken Open Air. Ook hij was weer aanwezig op Paaspop, in de Resto Lounge, met zijn "heimorgel" waaruit hij weer vele geweldige nummers toverde. Metallica, Slayer en Van Halen kwamen al vroeg in de set voorbij, en omdat hij in Nederland was speelde hij natuurlijk ook weer Dromen Zijn Bedrog van Marco Borsato, wat door iedereen luidkeels werd meegezongen. Helaas moest ik toen weg om foto's te maken van een stel Denen, die qua performance maar net konden tippen aan het genie Mambo Kurt. (Tonnie)
Hoe oud moet een langspeler zijn voordat je het een klassieker kunt noemen? Het debuutalbum van Volbeat, The Strength/The Sound/The Songs, is nog geen vier jaar oud. De plaat is echter zo sterk dat de klassiekerstatus slechts een kwestie van tijd lijkt. Ook de twee daaropvolgende platen staan vol met geweldige metal n' roll songs die een groot publiek aanspreken. Het is daarom niet verwonderlijk dat de Deense formatie in een paar jaar tijd behoorlijk populair is geworden en inmiddels met gemak zalen als 013 en Paradiso uitverkoopt. Het gezelschap mag op deze editie van Paaspop dan ook het Masters Of Rock podium afsluiten. Volbeat geeft een prima optreden weg, al is de band weleens (nog) beter op dreef geweest. De aankondigingen van zanger/gitarist Michael Poulsen zijn vandaag nogal schaars en afgezaagd. De muziek moet dus het werk doen. Dat is geen probleem, want het viertal heeft al meer dan genoeg krakers op zak om een uur met gemak te kunnen vullen. Het optreden wordt afgesloten met de beste Volbeat-song tot dusver, Still Counting. Kort daarvoor speelt de formatie een nieuw nummer, dat doet uitkijken naar het volgende album. Als Volbeat het schema blijft volgen van een nieuwe plaat om de anderhalf jaar, dan zal begin 2010 de volgende klassieker-in-wording het levenslicht zien. Daarna zou de Heineken Music Hall of de Ahoy weleens de eerstvolgende halte kunnen worden voor de Volbeat-trein. (Gilbert)
Ook op zondag was er op de andere podia nog vanalles te zien. Zo trad Alain Clark daar vroeg in de middag op, maar of hij z'n vader deze keer had meegenomen weet ik niet want ik heb er niets van gezien. De populaire pop van Van Velzen ging er bij het publiek goed in, maar dat publiek had iets meer moeite met de wat rare Novastar, of in ieder geval met de rare manier van instrumenten bespelen van deze Belg. Afsluiter op het hoofdpodium was de Limburgse feestband Rowwen Heze, maar dat kon me toch echt niet bekoren. De Jeugd Van Tegenwoordig stond gek genoeg in de Extrema-tent, en omdat we die tent uit principe hebben overgeslagen hebben we ook niks van DJVT gezien. Als je een beetje dronken bent is de Silent Disco zeker een aanrader (mits je tegen de muziek kan); met koptelefoon op gek doen op de muziek, terwijl de personen rond je misschien hele andere muziek horen. (Tonnie)
klik op de foto's voor grotere versies
